| |||
|
![TÜRBELERİMİZ...[ahteri]](https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjasZLpnDlJQtwLzJS2-RU68NdJrwbrsm8nd6RFwI79q5RXDCQd3Gy8QBcTYWRMxtcBGiHUCH_ViT1yfngsl_YNVCAALesCPOKkFcJ3GfMkJOhoFm_2I-yXoTesNaANDJVfvoIiETG39qWghEg95q4ZWZTGFTmymqvyhsa-FwqyRAwl3HOX3pcPPFKyM7U=s1006)
10 Mayıs 2016 Salı
Kaygusuz Abdal Türbesi beypazarı..ankara
9 Mayıs 2016 Pazartesi
Kalender BabaTürbesi.konya
Kalender BabaTürbesi.konya
Kalender Baba Türbesi Ankara Caddesi üzerinde çifte kubbeler olarak bilinen türbelerden güneyde olanıdır. Adından Niksarlı (Tokat) olduğu anlaşılan Ebu Bekir Niksari bir Kalenderi Şeyhi. Eflaki ondan Niksarlı Ebu Bekir-i Cevlaki şeklinde bahsetmekte ve Konya'daki Kalenderilerin Mevlana'nın vefatı üzerine gülbanklar okuyup " hay huy" ederek üzüntülerini dile getirdiklerini belirtmekte . Mevlana'nın çağdaşı olan Ebu Bekir Niksari'nin vefat tarihi belli değildir.Ancak Mevlana'nın vefat tarihi olan 1273'te hayatta olduğu anlaşılmaktadır. Bu tarihten sonra vefat etmiş olmalıdır.
Kesikbaş türbesi Ankara Caddesi üzerinde çifte kubbeler olarak bilinen türbelerden kuzey doğuda olanıdır. Hakkında fazla bilgi ve belge mevcut değildir. Fakat Konya'daki değer türbelerden daha fazla süslemesi bulunan Kesikbaş türbesi diğer Kalender Baba türbesi ile karşı karşıyadır. Eser 13 yüzyıl tarihlidir.
Seyfeddin Karasungur Türbesi; Syfeddin Karasungur , Karatay'ın ve Kemaleddin Turumtaş'ın biraderi . Karatay'ı 651H/1235M tarihli vakfiyesinde hayatta iken kendisinin bütün hayır eserlerine mütevelli olacağı, vefatından sonra bu tevliyetin kardeşi Seyfeddin Karasungur'a , bundan sonrada biraderlerle Kemalettin Turumtaş ve seyfeddin Karasungur'un erkek evladına ve evladının evladına verileceği belirtilir.. Karatay vakfiyesinde Seyfeddin Karasungur 651H/1235 M tarihinde Emir-i İsfehsalar. Hazret-i Mevlana ile yakın doslukları olan Karasungur'a Mevlana'nın yazdığı mektup da var. Yıkılan Seyfiye Medresesi de türbenin kuzey tarafında ve bitişiğinde idi.
Selçuklu Sultanları Türbesi konya
Alaaddin Camii dahilinin kuzeyinde , birkaç basamakla girilen klasik Selçuklu türbeleri tipinde, Selçuklu Sultanlarından bazılarının gömülü bulunduğu bir türbe vardır. Türbe gövdesi, kesme taşlardan on yüzlü prizma şeklinde yükselmiş ve üzerine tuğladan on köşeli bir pramit örülmüştür. Türbe gövdesi , içten duvar boyunca düşey nişlerle süslenmiş ve gövdenin üzerine bir kubbe oturtulmuştur. Türbe'nin altında ayrıca bir mezar mahseni olup, bu mahzene kuzeyindeki kapıdan girilir. Üzerindeki kitabelere göre , Türbe Sultan 2. Kılıç Arslan tarafından yapılmıştır. Mimarı Abdulgaffar oğlu Yusuf'tur.
Türbe içerisinde , çinilerle süslü sekiz sanduka vardır. Bunlardan bir kısmının çinileri tamamen dökülmüş , bir kısmınında, çini tabletleri onarım sırasında yer değiştirmiştir. Yazı istifleri v.s. tamamen bozulmuştur. Vakıflar yeniden 2006 yılında tamir ettirmiştir.Görülen panolar üzerinde, Ayet-i Kerime'lerden bazı kısımlar , Sultanların isim ve elkabı okunmaktadır. Yapılan araştırmalara göre ; Türbede şu Sultanların medfun olduğu anlaşılmaktadır.
1- Sultan 1. Mes'ud 1156 2- 2. Kılç Arslan 1192
3- 2. Rükneddin Süleyman 1204 4- 1. Gıyaseddin Keyhüsrev 1211
5- 1. Alaaddin Keykubat 1237 6- 2. Gıyaseddin Keyhüsrev 1246
7- 4. Kılıç Arsla 1265 8- 3. Gıyaseddin Keyhüsrev 1283
Bunlardan başka
1. Kılıç Arslan oğlu Şehinşah'ın , 3. Kılıç Asrlan'ın , 2. İzzeddin Keykavus'un ve 3. Keyhüsrev'in de Türbede medfun bulunduğu tarih kitaplarında kayıtlıdır.
Camii avlusunda ikinci türbe kuzeyindeki kapılardan avluya çıkılır. Avlu önleri mezarlık imiş. Belkide Selçuklu Sutanlarının yakınları buraya defnedilmiştir. Sonradan bu mezarların bozulduğu anlaşılmaktadır. Avlunun batıya doğru yönünde, kare bir tabana oturan 8 köşeli mermerden yapılmış, üzeri açık bir türbe vardır. Bazı eserlerde bitirilmemiş Selçuklu Sultanları türbesi olarak adı geçen bu yapının kapısı , beyaz ve gök mermerlerle işlenmiş olup , başlı başına bir sanat eseridir. Türbe içten kesme Gödene taşından yapılmış ve içine taş işleme bir mihrap konulmuştur. Sekiz niş duvar boyunca eseri süslemektedir. Türbe altında , dar kapıdan girilen bir mezar mahzeni vardır.Bu Türbenin , Selçukluların son devirlerinde yapıldığı kanısındayız.
Avlunun içindeki sarnıç hakkında da 2 tane rivayet vardır.
Yağmur sularının biriktiği su sarnıcı
Camiinin yapımında kullanılan tuğlaların pişirildiği tuğla fırını
Avlunun içindeki sarnıç hakkında da 2 tane rivayet vardır.
Yağmur sularının biriktiği su sarnıcı
Camiinin yapımında kullanılan tuğlaların pişirildiği tuğla fırını
Tacü'l -Vezir Türbesi,Ulaş Baba Türbesi
1239 yılından önce Selçuklu Sultanı l.Alaeddin Keykubad ve ll. Gıyaseddin Keyhusrev devri emirlerinden Tacü'l-Vezir olarak anılan Taceddin Seyyid Mehmed tarafından yaptırılmıştır.Türbede Taceddin Seyyid ve torunları medfundur.
Kültür park içerisinde bulunan türbe klasik Selçuklu dönemi türbeleri planında yapılmıştır. Bitişiğinde medrese, mescid ve hangah varken zamanla bunlar yıkılmış, bugün sadece türbe ayakta kalabilmiştir.
Sekizgen planlı türbenin üzeri yine sekizgen bir külahla örtülüdür.İçteki örtü kubbedir. Türbenin alt katı cenazelik kısmıdır.
Ulaş Baba Türbesi Ulaşbaba Caddesi üzerinde Numune hastanesi'nin doğusundadır. Ulaş Baba veya Ulaş Dede olarak ün yapan zatın , doğum ve ölüm tarihleri bilinmiyor.Meram'da bir zaviye ve Kalenderhanesi ile adını taşıyan bir değirmeni var. Rus araştırmacı , Gordievski; Ulaşbaba'dan geçen su, Yaka'da veya Hocacihan'da iki kola ayrılır. Ulaş , bir zenginin veya dervişin adı olmalıdır der. Konyalı ise ; Ulaş Baba bir ilim veya din adamı mıdır? Yoksa bir devlet ulusu , kumandan veya emir midir? Bunu şimdilik kesin olarak tespit edemiyoruz der. Ulaş Baba , Selçuklu Dönemi büyüklerinden , zaviye ve Kalenderhanesi'nden bugün bir eser kalmamıştır. Kalenderi Tarikatı'na mensup bir zat olduğu tahmin ediliyor. Bulunduğu yere de ismini veren Ulaş Baba Türbesi 14. yüzyıl eserlerindendir. Cuma günleri açık olup ziyaret edilebilir.
Bekri Mustafa Türbesi
Bekri Mustafa Türbesi..istanbul
İnternet ortamında resimleri bulunmayan bu türbe ile ilgili Hafif.org sitesin “buddhala” şöyle yazmış.
“16. yüzyılın en değerli ve önemli sarhoşlarından, ismi nerede ise içki ile özdeşleşmiş Bekri Mustafa, yıllar boyu yaşadığı Eminönü’nde, bir şeyhle birlikte aynı türbede, yan yana ebedi istirahatinde. Kendisi ile ilgili anlatılan fıkralardan birisi bu duruma çok uygun: Bekri Mustafa, yoksul bir mahallede bir caminin önünden geçmektedir. O sırada musallada bir tabut vardır, fakat namazı kıldıracak imam ortalarda yoktur. Cemaatin beklemekten canı sıkılır ve başında kavuğu sırtında cübbesiyle ordan geçen Bekri Mustafa’yı hoca zannederek namazı kıldırmasını söylerler. “Yok ben hoca değilim” dese de dinlemezler ve zorla öne geçirirler. Bekri Mustafa namazı kıldırdıktan sonra tabutun örtüsünü açar ve ölünün kulağına bir şeyler fısıldar. Cemaat ölüye ne söylediğini merak eder.Bekri Mustafa gülerek cevaplar: “Sen şimdi aramızdan ayrılıp ahirete gidiyorsun. Eğer orada, bu dünyanın ahvalini sana sorarlarsa, Bekri Mustafa imam oldu dersin. Onlar durumu anlar…” dedim.”Peki bu hikayede anlatılan Bekri Mustafa Kimdir?Yorgancı esnafından Ahmet Ağa’nın oğlu olan ve gece gündüz içtiği için “bekri” namıyla ün yapan Mustafa. 1593 yılında Kadırga’nın Cinci Meydanı ile Küçükayasofya Camii arasındaki bir evde dünyayagelmiştir.Bir sefer tebdil gezen padişahı tanımamış, karşısında içmiş, sonunda Murat kim olduğunu bildirince Bekri, “Buyurun, ağalar, cenaze merasimine,” demiş. Deyimin buradan kaldığı anlatılır.
1980’li yıllarda Bedrettin Dalan’ın belediye başkanlığı döneminde, Balıkpazarı’ndaki meyhanelerin ortasında, Osmanlıca ‘Bekri Mustafa Baba’ yazısı bulunan bir mezar taşı bulunmuştu. Mustafa’nın sandukasının, yine müstakil türbesinin yıkılması sonucu (Esnafın ısrarı ile…) Tarih Vakfı’nın içinde yer aldığı kompleksin girişine dahil edilen Seyyid Baba Cafer Hazretleri’nin evlatlarından, İstanbul’un fethi sırasında savaşmış olan Şeyh Abdurraif Şamadani Hazretleri’nin sandukasına komşu yapılması önerildi. Bu parlak fikir, kabul gördü ve Bekri Mustafa’nın mezarı buraya taşındı.
Yukarda yazılanlarla çelişen bazı bilgiler de mevcut mesela www.evrensel.net‘te Sennur Sezer yazızsının bir bölümünde şöyle der;
Halkbilimcilermizden Sabri Koz, Eminönü Balıkpazarı’ndaki 1318/1902 tarihli bir mezartaşında “Bekri Mustafa Baba” yazılı olduğunu, ayyaşlarca buraya saygı gösterildiğini yazar. Aynı araştırmacıya göre, Edirnekapı Mezarlığı’nda da 1235/1820 tarihli bir başka Bekri Mustafa taşı daha vardır. Bu taş Bekri Mustafa’yı Yeniçeri ocağından olarak tanıtır. Gerçekte Bekri Mustafa 4. Murat devrinde (1623-1640) yaşamış olduğuna göre, bu taşlar onunla ilgili olmamalı. Üstelik bizim Bekri Mustafa’nın adaşı ve hemen hemen çağdaşı bir de paşa var. Bekri Mustafa Paşa (1619-1690), Viyana Seferine katılmış, şimdi Malkara’da gömülü bir vezir. Şöylendiğine göre içkiyle arası gayet iyiymiş, ve durum ne olursa olsun, içmekten caymazmış.
“16. yüzyılın en değerli ve önemli sarhoşlarından, ismi nerede ise içki ile özdeşleşmiş Bekri Mustafa, yıllar boyu yaşadığı Eminönü’nde, bir şeyhle birlikte aynı türbede, yan yana ebedi istirahatinde. Kendisi ile ilgili anlatılan fıkralardan birisi bu duruma çok uygun: Bekri Mustafa, yoksul bir mahallede bir caminin önünden geçmektedir. O sırada musallada bir tabut vardır, fakat namazı kıldıracak imam ortalarda yoktur. Cemaatin beklemekten canı sıkılır ve başında kavuğu sırtında cübbesiyle ordan geçen Bekri Mustafa’yı hoca zannederek namazı kıldırmasını söylerler. “Yok ben hoca değilim” dese de dinlemezler ve zorla öne geçirirler. Bekri Mustafa namazı kıldırdıktan sonra tabutun örtüsünü açar ve ölünün kulağına bir şeyler fısıldar. Cemaat ölüye ne söylediğini merak eder.Bekri Mustafa gülerek cevaplar: “Sen şimdi aramızdan ayrılıp ahirete gidiyorsun. Eğer orada, bu dünyanın ahvalini sana sorarlarsa, Bekri Mustafa imam oldu dersin. Onlar durumu anlar…” dedim.”Peki bu hikayede anlatılan Bekri Mustafa Kimdir?Yorgancı esnafından Ahmet Ağa’nın oğlu olan ve gece gündüz içtiği için “bekri” namıyla ün yapan Mustafa. 1593 yılında Kadırga’nın Cinci Meydanı ile Küçükayasofya Camii arasındaki bir evde dünyayagelmiştir.Bir sefer tebdil gezen padişahı tanımamış, karşısında içmiş, sonunda Murat kim olduğunu bildirince Bekri, “Buyurun, ağalar, cenaze merasimine,” demiş. Deyimin buradan kaldığı anlatılır.
1980’li yıllarda Bedrettin Dalan’ın belediye başkanlığı döneminde, Balıkpazarı’ndaki meyhanelerin ortasında, Osmanlıca ‘Bekri Mustafa Baba’ yazısı bulunan bir mezar taşı bulunmuştu. Mustafa’nın sandukasının, yine müstakil türbesinin yıkılması sonucu (Esnafın ısrarı ile…) Tarih Vakfı’nın içinde yer aldığı kompleksin girişine dahil edilen Seyyid Baba Cafer Hazretleri’nin evlatlarından, İstanbul’un fethi sırasında savaşmış olan Şeyh Abdurraif Şamadani Hazretleri’nin sandukasına komşu yapılması önerildi. Bu parlak fikir, kabul gördü ve Bekri Mustafa’nın mezarı buraya taşındı.
Yukarda yazılanlarla çelişen bazı bilgiler de mevcut mesela www.evrensel.net‘te Sennur Sezer yazızsının bir bölümünde şöyle der;
Halkbilimcilermizden Sabri Koz, Eminönü Balıkpazarı’ndaki 1318/1902 tarihli bir mezartaşında “Bekri Mustafa Baba” yazılı olduğunu, ayyaşlarca buraya saygı gösterildiğini yazar. Aynı araştırmacıya göre, Edirnekapı Mezarlığı’nda da 1235/1820 tarihli bir başka Bekri Mustafa taşı daha vardır. Bu taş Bekri Mustafa’yı Yeniçeri ocağından olarak tanıtır. Gerçekte Bekri Mustafa 4. Murat devrinde (1623-1640) yaşamış olduğuna göre, bu taşlar onunla ilgili olmamalı. Üstelik bizim Bekri Mustafa’nın adaşı ve hemen hemen çağdaşı bir de paşa var. Bekri Mustafa Paşa (1619-1690), Viyana Seferine katılmış, şimdi Malkara’da gömülü bir vezir. Şöylendiğine göre içkiyle arası gayet iyiymiş, ve durum ne olursa olsun, içmekten caymazmış.
Ali Baba türbesi
Ali Baba türbesi
batı trakya
Orhan Bey zamanında, Çanakkale Boğazını geçerek 1354 yılında Gelibolu’ya ulaşan Osmanlı Devleti, 14. Yüzyılın sonunda bugünkü Yunanistan, Bulgaristan, Romanya, Makedonya topraklarının büyük bir kısmına egemen olur. Bu gelişme sürecinde, Osmanlı yönetimi ile erenler arasındaki ilişki yeni bir boyut kazanır. Bursa’dan başlayıp Balıkesir, Çanakkale üzerinden Edirne’ye kadar ulaşan bölge içinde, bu gelişme sürecinin maddi ve manevi mimarlarının izlerini görmek hala mümkün…Çoğunluğu Hacı Bektaş Veli’nin öğrencilerinden oluşan erenler, himayelerindeki topluluklarla, uç bölgelere yerleşip yöre halkı ile kaynaşmaya başlar. Anadolu’daki siyasal gelişmelerin etkisiyle sürekli Batı’ya doğru göç etmek zorunda kalan bu topluluklar, zaman zaman askeri güçlerden önce Balkan topraklarına yerleşir.
Balkanlar’a, Saru Saltuk’tan sonra ikinci ve kalıcı geçişin öncüsü Seyyid Ali Sultan’dır. Seyyid Ali Sultan önce Horasan’da yaşamıştır. Düşünde Hz. Muhammed tarafından verilen talimata uyarak 40 erenle birlikte Hacı Bektaş Veli’ye gelir. Hacı Bektaş Veli bu 40 ereni Rumeli’nin fethine yardımcı olmaları için Orhan Gazi’ye gönderir. Seyit Ali Sultan’ı da başlarına getirir. Böylece Seyyid Ali Sultan ve emrindeki erenler Rumeli’nin manevi fethiyle görevlendirilmiş olurlar. Pehlivanlığın piri olarak da bilinen Seyyid Ali Sultan, 1397 yılında bugünkü Yunanistan topraklarının kuzeyindeki Dimetoka yakınlarındaki Ruşenler köyünde dört önemli dergahtan birini kurar. Yakınından geçen Kızıl Deli ırmağı nedeniyle Kızıl Deli dergahı olarak anılır. Irmak adı aynı zamanda Seyyid Ali Sultan’ın da lakabı olur ve “Kızıl Deli Sultan” olarak tanınır.
Anlatılanlara göre, Ali Baba, Seyyid Ali Sultan ile Rumeli topraklarını Türklük ve İslamiyetle tanıştırmak için Anadolu içlerinden gelen kırk seçkin gurubun içinde yer alan kişilerdendir. Bu bölgede yaşamıştır. Halk zaman içinde kendisini efsaneleştirmiştir. Ali Baba, yiğit, hoşgörülü, bölgeyi düşman saldırılarından koruyan bir kişiliğe sahiptir, belki bu yüzden kendisine büyük bir türbe yaptırılmış ve mezar taşları da batı yönüne doğru kılıçlamasına koyulmuştur. Halk, mezar taşlarının kılıçlama koyulmasını, onun yiğitliğine ve kahramanlığına bağlarken; taşların batı yönüne çevrilmesini ise ta Osmanlı’ya dayandırmaktadır. Osmanlılar feth ettikleri yerlerde mutlaka bir eser bırakırlardı. Ali Baba’nın türbesi de bu eserlerdendir. Türkler Doğudan ve Anadolu içlerinden bu topraklara geldiklerinden hedefleri hep batı olmuştur. Ali Baba’nın türbe taşları da bu yüzden batı yönüne doğru koyulmuştur.
Seyyid Semail (İsmail ) Baba
Seyyid Semail (İsmail ) Baba
samsun
Çarşamba’ya 16 kilometre dogusunda bulunan Ahubaba Köyü’nün merkezinde bulunan Şehitlik içerisinde bulunmaktadır.
TARİHÇE: Halk arasında ” Seyyid Semail (İsmail) Baba” şeklinde anılan türbeye ait kitabe bulunmamakla birlikte türbede metfun bulunan zatın Şeyh Seyyid Kutbiddin, Şeyh Seyyid Yusuf Zeynuddin ile kardeş oldukları 1200-1340 arasında yaşadıkları söylenmektedir
MİMARİ ÖZELLİKLERİ: Türbe; Karadeniz’e özgü ahşap yapı tarzında iken son yıllarda betonarme olarak yeniden inşaa edilmiştir. Çatısı betonarme olan türbenin dış ve içi sıva üstü boyadır. Türbe 3 bölümden ibaret olup türbeyeait kabrin sandukası beton üzeri ahşaptandır. Yerler ise halı ile döşenmiştir.
RİVAYET: Yöre halkı tarafından evliya olarak nitelendirilen ve korunan Seyyid Semail Baba rivayetlere göre büyükİslam âlimi ve mücahitlerindendir. Günümüzde Semayil Baba Türbesi olarak bilinen yapının kapısında yazılı olanbilgi şu şekildedir: ‘Seyyid Semayil (İsmail) Baba (K.S.) Bu türbede metfun bulunan Seyyid Semayil Baba büyük İslamdin âlimi ve mücahitlerindendir. Gavs-l Azam adıyla anılan ve Kadiriye tarikatının kurucusu Şeyh Seyyid AbdülkadiriGeylani (1078-1166) (k.s.) hazretlerinin torunudur. Babası Muhyi-üd-din’dir. Soyundan gelen ilahi bir vecd ve aşk ile İslamiyet’i yaymaya, karanlık ülkeleri aydınlatmaya, insanları terbiye etmeye çalışmış, İslam ordularına manevifütuhat öncülüğü yapan sayısız şeyhlerle birlikte Bizans sınırlarına kadar gelmiş ve oradan da Samsun’a geçerek bugölgeye yerleşmiştir. Şu anda eski adı Ahubaba köyü denilen mevkide karar kılmıştır. Semayil Baba, bulunduğumevkide İslam’a hizmet ederken küffarla çetin bir mücadeleye girişmiş ve bu mücadelede şehit düşmüştür. Bunedenle türbesinin bulunduğu yere şehitlik de denilir. Bu şehitliğin bulunduğu alan 25 dönüm civarında olup adına vakf edilmiştir. Semayil Baba’nın bir kardeşi Samsun’un eski mezarlığı olan eski mezarlıkta metfun bulunan ŞeyhSeyyid Kudbüddin, diğer kardeşi Tekkeköy’de Zeynuddin Camii mezarlığında metfun Şeyh Seyyid Yusuf Zeynuddin’dir. Semayil Baba’nın doğum ve ölüm tarihi bilinmemekle birlikte 1200-1300 yılları arasında yaşadığısanılmaktadır. Türbe halk tarafından Rıza-i İlahi için veli ziyaretinde bulunmak, hasta olanlar içinde Allah’ın (c.c) izniile şifa bulmak umuduyla ziyaret edilmektedir.
Cafer’i Tayyar
Cafer’i Tayyar
Cafer, Peygamberinin (s.a.a) dostlarından ve Hz. Ali’nin kardeşidir...
Cafer Ebu Talib’in oğlu, sahabeden ve değerli İslam Peygamberinin (s.a.a) vefakar dostlarından ve Hz. Ali’nin (a.s) değerli kardeşidir. Yaş açısından Hz. Ali’den (a.s) on yıl daha büyüktür. Cafer çok zor şartlarda ve günlerde Müslüman olan kimselerden biridir. Bu açıdan Peygamberi Ekrem (s.a.a) onu çok seviyor ve ona şöyle buyuruyordu: “Ey Cafer! Sen yaratılış ve ahlak açısından bana benziyorsun. ”[1]
Muhacirlerden ilk gurubu bisetin beşinci yılının Receb ayında Habeşistan’a hicret ettikleri zaman onların kılavuzu Osman b. Mahzun idi. ama Habeşistan’a giden ikinci gurubun kılavuzu ise Cafer b. Ebu Talib olmuştur. O yirmi beş yaşında bir genç idi. Onun Esma Binti Umeys adındaki genç eşi de bu yolculukta onun yanında bulunuyordu.
Muhacirler arasında değerli kimseler ve diğer gençler olmasına rağmen hiç kimse Cafer kadar Peygamberi Ekrem’in (s.a.a) teveccüh ve inayetine mazhar olmamıştır. Cafer Habeşistan’a bugünkü (Etiyopya) ülkesine girdiği zaman muhacirlerin sözcüsü olarak seçildi ve o da bu görevini en güzel şekilde yerine getirdi. Şimdi tarihin bu konuda nakletmiş olduğu bilgileri nakletmeye çalışalım:
Mekke müşrikleri Müslümanların Habeşistan’a hicret ettiğinden haberdar olduktan sonra o zamanlar put perest olan ve güzel hitabete sahip bulunan Amr b. As başkanlığında bir heyet bir çok hediyelerle birlikte Habeşistan padişahı ile görüşmek için Habeşistan’a gönderdiler. Böylece Müslümanları geri çevirmek ve cezalandırmak istiyorlardı.
Bu grup, padişah ile görüşmeden önce sarayda bulunan kimselere de bir takım hediyeler verdiler ve onları bu vesile ile kendilerine celb etmeye ve kazanmaya çalıştılar. Bunun üzerine sarayda bulunanlar da onlarla her türlü iş birliğinde bulunacaklarına ve padişah ile görüşmelerini sağlayacağına dair söz verdiler. Kureyş elçileri padişahın huzuruna vardıklarında secdeye kapandılar. Daha sonra Habeşistan kralına hitaben şöyle dediler: Ey padişah! Bir takım cahil gençler bizim ülkemizden sizin ülkenize göçmüşlerdir. Bunlar atalarının dinini ve inançlarını terk etmişlerdir. Aynı zamanda Mesih’in dinini de kabul etmiyorlar. Bunlar yeni bir din uydurmuşlardır. Bu dini ne biz ve ne de siz tanımıyorsunuz.
Bu gençlerin büyükleri olan amcaları, aşiretleri ve yakınları bizleri sizin nezdinize elçi olarak gönderdiler. Böylece onları bize teslim etmenizi ve vatanlarına geri göndermenizi istediler. Zira akrabaları onları daha iyi koruyabilir. Ayrıca sizin de bildiğiniz gibi bunlar akrabaları için bir utanç vesilesi olmuşlardır. ”
Padişah, Amr b. As’ın sözlerinden rahatız oldu ve öfke içinde şöyle dedi: “Hayır Allah’a yemin olsun ki bu sözler sebebi ile onları sizlere teslim etmeyeceğim. Aksine o gurubu yanıma getirmelerini emredeceğim. Zira benim ülkeme sığınmışlardır ve beni diğer padişahlardan üstün görmüşlerdir. Ben hakikati onlardan da duymak istiyorum eğer onların dedikleri sizin dediklerinizin tersine olursa bu durumda onları size teslim etmeyeceğim hatta onlara daha çok teveccüh edeceğim.” Bu cihetten ötürü Neccaşi Müslümanları huzuruna çağırarak onların dinleri ve inançları hakkında bilgi almak istedi.
Müslümanlar bir toplantı düzenlediler ve meşverete koyuldular. Böylece İslam dininin hakikatlerini ve Peygamber-i Ekrem’in (s.a.a) emirlerini beyan etmeyi kararlaştırdılar. Her ne kadar sonuç kendi faydalarına olmasa dahi hakikatleri söyleyeceklerine dair söz verdiler. Bu niyet üzere Neccaşi’nin huzuruna vardılar. Meclis oldukça süslendirilmiş bir meclis idi. Papazlar Habeşistan padişahının etrafında oturmuşlar ve önlerindeki İncilleri açmışlardı. Muhacirler kendi yerlerine geçtikten sonra padişah onlara yöneldi ve şunu sordu: “Sizlerin inandığınız bu inanç nasıl bir dindir ki? Ne yakınlarınızın ve kavminizin dinidir ve ne de benim dinimdir. Diğer milletlerden her hangi bir milletin dinine de benzememektedir.” Hatip bir genç olan Cafer b. Ebu Talib muhacirlerin temsilcisi olarak yerinden kalktı ve şöyle dedi: Ey padişah! Biz cahil ve putperest bir topluluk idik. Ölü eti yiyor, çirkin işler yapıyorduk. Akrabalarımıza asla yardım etmiyorduk, komşularımıza karşı kötü davranıyorduk, bizden güçlü olanlar çaresizlere ve zayıflara karşı zorbalık ediyordu.
Evet, biz böyle bir durumda iken yüce Allah aramızdan bize bir peygamber gönderdi. Öyle bir kimseyi bize gönderdi ki soyu herkesçe bilinmekte ve de herkes onun doğru sözlü olduğunu, emanete riayet ettiğini ve iffetli bulunduğunu tasdik etmektedir. Bu yüce peygamber (s.a.a) bizleri bir olan Allah’a ibadete davet etmekte ve bize şöyle demektedir: “Taştan putlara ve atalarınızın taptığı şeylere ibadetten el çekiniz.” Peygamber-i Ekrem (s.a.a) bizlere doğru sözlü olmayı, emanete riayet etmeyi, sıla-i rahimde bulunmayı, komşulara iyilik etmeyi, haram işlerden sakınmayı emretti ve bizleri fuhuştan ve zorbalıktan, yetimlerin malını yemekten ve imanlı kadınlara ithamda bulunmaktan sakındırdı.
Hakeza bizlere bir olan Allah’a ibadet etmemizi ve onun için hiç bir şeyi ortak koşmamamızı emretti. Bizleri namaz kılmaya, zekat vermeye ve oruç tutmaya davet etti. Biz de onun nübüvvetini tasdik ettik, ona iman ettik, Allah tarafından ona indirilen vahyi kabullendik. Biz bir olan Allah’a ibadet ediyoruz ve ona hiç bir şeyi ortak koşmuyoruz. Onun bize haram kıldığı şeyleri kendimize haram kabul ediyoruz ve onun kendisine helal saydığı şeyleri ve kendimize helal sayıyoruz.
Ama bizim kabilemiz ona karşı çıktı ve ona muhalefet gösterdi. Bize işkence ettiler bizi baskı altına aldılar. Biz de onların kahır, zorluk ve zulmü ile karşı karşıya kalınca ve onların bizim dini emirleri yerine getirmemize engel olduklarını görünce sizin ülkenize geldik. Dünyadaki bütün padişahlar arasında sadece sizi seçtik ve sizin adaletinize sığındık. Böylece sizin adalet dolu ülkenizde hiç kimsenin bize zulmetmeyeceğini umut ediyoruz. ”
Cafer bundan sonra her hangi bir söz söylemedi ve öylece sustu. Neccaşi şöyle sordu: “Acaba Peygamberinizin Allah tarafından getirdiği şeylerden hatırınızda tuttuğunuz bir şeyler var mı?” Cafer, “Evet” diye cevap verdi. Neccaşi şöyle dedi: “O halde hatırınızda tuttuğunuz o şeyleri okuyun.” Cafer Neccaşi ve etrafındakilerin Mesihi olduğunu ve kendi dinlerine bağlı olduğunu ve İsa b. Meryem’e (a.s) inandığını biliyordu. Dolayısı ile de Meryem surenin başındaki ayetleri güzel bir ses tonu ile okudu. Neccaşi, Hz. İsa’nın (a.s) doğum meselsine gelince ve onu Kur’an ayetleri esasınca okuyunca Neccaşi şiddetle ağlamaya başladı. Öyle ki göz yaşları bütün yüzünü kapladı. Hıristiyan din adamlarından ve papazlardan oluşan etrafındaki kimseler de o kadar ağladılar ki önlerindeki İncil kitapları göz yaşlarından ıslanmış oldu.
Daha sonra Neccaşi şöyle dedi: “Bu sözler ve İsa’nın (a.s) getirdiği şeyler tek bir yerden kaynaklanmıştır. Rahat olun ve huzurlu olunuz. Allah’a yemin olsun ki hiç bir zaman sizleri bu iki kişiye teslim etmeyeceğim. Ardından Kureyş’in elçilerine hitaben şöyle dedi: “Geri dönünüz, kesinlikle Müslümanları sizlere teslim etmeyeceğim” ardından etrafındakilere şöyle dedi: “Bu iki kişinin getirmiş olduğu hediyeleri onunla geri döndürün, çünkü bizim onlara hiç bir ihtiyacımız yoktur. Allah-u Teala bana verdiği saltanat için bir rüşvet vermemiştir ki ben bu yolda bir rüşvet alayım.” Bu esas üzere Kureyş’in elçileri bir utanç içince ve istedikleri hiç bir sonuca ulaşmaksızın Medine’ye geri döndüler ve Kureyş’in hediyelerini onlara geri döndürdüler. ”[1]
H. 7. yılına kadar Habeşistan’da yaşayan ve on iki yıllık oturumdan sonra Medine’ye geri dönen Cafer ve diğer Müslümanlar o esnada Allah Resulünün (s.a.a) Hayber savaşından muzaffer bir şekilde geri döndüğünü haber aldı. Peygamber-i Ekrem (s.a.a) Cafer’in Habeşistan’dan geri döndüğünü öğrenince onu karşılamaya gitti ve elini Cafer’in boynuna doladı, ardından onun alnını öptü ve ona baktığı bir halde şöyle dedi: “Hangi şeye daha çok sevinmem gerektiğini bilemiyorum; Cafer’in gelişine mi yoksa Hayber’in fethine mi?”[2]
Cafer B. Ebi Talib’in Akıbeti
Cafer b. Ebi Talib Medine’ye geri döndü. Bir yıl boyunca komutan olduktan sonra üç bin kişi eşliğinde Rumlarla savaşmak için Ürdün topraklarına doğru yola koyuldu. Allah Resulü (s.a.a) orduyu uğurlarken şöyle dedi: “Cafer şehit olduğu takdirde komutanlık Zeyd b. Harise’nin ondan sonra da Abdullah b. Revaha’nın uhdesinde bulunmaktadır. Onun başına da bir hadise gelecek olursa Müslümanlar istediği bir kimseyi kendilerine komutan olarak seçsinler.
İslam ordusu Ürdün topraklarında olan Mute adlı yerde Rumlar ile karşı karşıya geldi. İslam’ın üç bin kişilik ordusu Rumların yüz bin kişilik ordusu ile karşı karşıya geldi. Cafer-i Tayyar bu savaşta eşsiz fedakarlık sergiledi ve sonunda da şehit oldu. İslam ordusu komutanlarının tümü bir biri ardınca şehadete ulaştılar. Sonunda Halid b. Velid, İslam ordusundan geride kalanları düşmanın muhasarasından kurtardı ve hep birlikte Medine’ye geri döndüler.
Cafer’in (a.s) şehadet haberi Peygamberi Ekrem’e (s.a.a) ulaştığında önce ağladı ve daha sonra şöyle buyurdu: “Cafer gibi bir şahsiyet için ağlamak gerekir. Allah ona kesilmiş olan iki elleri yerine cennette meleklerle birlikte uçması için kendisine iki kanat verdi.
Bu sebep üzere Cafer’e, Cafer-i Tayyar demişlerdir. Cafer otuz üç yaşında iken bu savaşta şahadete erişti ve orada defnedildi. [3]
Cafer Müslüman olmadan önce de güzel davranışları ve ahlakı bulunan bir kimse idi. İslam güneşi doğduğu zaman sahip olduğu temiz fıtratı ve kabiliyeti üzere İslam’da seçkin nurlu çehrelerden olmuştur. İmam Bakır (a.s) şöyle buyurmuştur: “Yüce Allah, Resulü’ne şöyle vahyetti: Ben Cafer’in dört özelliğini beğendim.” Allah resulü (s.a.a) Cafer’i çağırdı ve o sıfatlar hakkında onunla sohbet etti.
Cafer şöyle dedi: “Ey Allah’ın Resulü! Eğer Allah haber vermemiş olsaydı ben söylemezdim. O dört sıfat şunlardan ibarettir:
1-Asla şarap içmedim, zira şarap içtiğim takdirde aklımın gideceğini biliyordum.
2-Asla yalan söylemedim zira yalan söylemek insanın mürüvvet ve yiğitliğini azaltmaktadır.
3-Hiç bir zaman zina etmedim, zira bir kadınla zina ettiğim takdirde başka birinin de eşimle zina edeceğini biliyorum.
4-Hiç bir zaman puta tapmadım çünkü putların hiç bir zarar ve menfaate sahip olmadığını biliyordum. [4]
Muhacirlerden ilk gurubu bisetin beşinci yılının Receb ayında Habeşistan’a hicret ettikleri zaman onların kılavuzu Osman b. Mahzun idi. ama Habeşistan’a giden ikinci gurubun kılavuzu ise Cafer b. Ebu Talib olmuştur. O yirmi beş yaşında bir genç idi. Onun Esma Binti Umeys adındaki genç eşi de bu yolculukta onun yanında bulunuyordu.
Muhacirler arasında değerli kimseler ve diğer gençler olmasına rağmen hiç kimse Cafer kadar Peygamberi Ekrem’in (s.a.a) teveccüh ve inayetine mazhar olmamıştır. Cafer Habeşistan’a bugünkü (Etiyopya) ülkesine girdiği zaman muhacirlerin sözcüsü olarak seçildi ve o da bu görevini en güzel şekilde yerine getirdi. Şimdi tarihin bu konuda nakletmiş olduğu bilgileri nakletmeye çalışalım:
Mekke müşrikleri Müslümanların Habeşistan’a hicret ettiğinden haberdar olduktan sonra o zamanlar put perest olan ve güzel hitabete sahip bulunan Amr b. As başkanlığında bir heyet bir çok hediyelerle birlikte Habeşistan padişahı ile görüşmek için Habeşistan’a gönderdiler. Böylece Müslümanları geri çevirmek ve cezalandırmak istiyorlardı.
Bu grup, padişah ile görüşmeden önce sarayda bulunan kimselere de bir takım hediyeler verdiler ve onları bu vesile ile kendilerine celb etmeye ve kazanmaya çalıştılar. Bunun üzerine sarayda bulunanlar da onlarla her türlü iş birliğinde bulunacaklarına ve padişah ile görüşmelerini sağlayacağına dair söz verdiler. Kureyş elçileri padişahın huzuruna vardıklarında secdeye kapandılar. Daha sonra Habeşistan kralına hitaben şöyle dediler: Ey padişah! Bir takım cahil gençler bizim ülkemizden sizin ülkenize göçmüşlerdir. Bunlar atalarının dinini ve inançlarını terk etmişlerdir. Aynı zamanda Mesih’in dinini de kabul etmiyorlar. Bunlar yeni bir din uydurmuşlardır. Bu dini ne biz ve ne de siz tanımıyorsunuz.
Bu gençlerin büyükleri olan amcaları, aşiretleri ve yakınları bizleri sizin nezdinize elçi olarak gönderdiler. Böylece onları bize teslim etmenizi ve vatanlarına geri göndermenizi istediler. Zira akrabaları onları daha iyi koruyabilir. Ayrıca sizin de bildiğiniz gibi bunlar akrabaları için bir utanç vesilesi olmuşlardır. ”
Padişah, Amr b. As’ın sözlerinden rahatız oldu ve öfke içinde şöyle dedi: “Hayır Allah’a yemin olsun ki bu sözler sebebi ile onları sizlere teslim etmeyeceğim. Aksine o gurubu yanıma getirmelerini emredeceğim. Zira benim ülkeme sığınmışlardır ve beni diğer padişahlardan üstün görmüşlerdir. Ben hakikati onlardan da duymak istiyorum eğer onların dedikleri sizin dediklerinizin tersine olursa bu durumda onları size teslim etmeyeceğim hatta onlara daha çok teveccüh edeceğim.” Bu cihetten ötürü Neccaşi Müslümanları huzuruna çağırarak onların dinleri ve inançları hakkında bilgi almak istedi.
Müslümanlar bir toplantı düzenlediler ve meşverete koyuldular. Böylece İslam dininin hakikatlerini ve Peygamber-i Ekrem’in (s.a.a) emirlerini beyan etmeyi kararlaştırdılar. Her ne kadar sonuç kendi faydalarına olmasa dahi hakikatleri söyleyeceklerine dair söz verdiler. Bu niyet üzere Neccaşi’nin huzuruna vardılar. Meclis oldukça süslendirilmiş bir meclis idi. Papazlar Habeşistan padişahının etrafında oturmuşlar ve önlerindeki İncilleri açmışlardı. Muhacirler kendi yerlerine geçtikten sonra padişah onlara yöneldi ve şunu sordu: “Sizlerin inandığınız bu inanç nasıl bir dindir ki? Ne yakınlarınızın ve kavminizin dinidir ve ne de benim dinimdir. Diğer milletlerden her hangi bir milletin dinine de benzememektedir.” Hatip bir genç olan Cafer b. Ebu Talib muhacirlerin temsilcisi olarak yerinden kalktı ve şöyle dedi: Ey padişah! Biz cahil ve putperest bir topluluk idik. Ölü eti yiyor, çirkin işler yapıyorduk. Akrabalarımıza asla yardım etmiyorduk, komşularımıza karşı kötü davranıyorduk, bizden güçlü olanlar çaresizlere ve zayıflara karşı zorbalık ediyordu.
Evet, biz böyle bir durumda iken yüce Allah aramızdan bize bir peygamber gönderdi. Öyle bir kimseyi bize gönderdi ki soyu herkesçe bilinmekte ve de herkes onun doğru sözlü olduğunu, emanete riayet ettiğini ve iffetli bulunduğunu tasdik etmektedir. Bu yüce peygamber (s.a.a) bizleri bir olan Allah’a ibadete davet etmekte ve bize şöyle demektedir: “Taştan putlara ve atalarınızın taptığı şeylere ibadetten el çekiniz.” Peygamber-i Ekrem (s.a.a) bizlere doğru sözlü olmayı, emanete riayet etmeyi, sıla-i rahimde bulunmayı, komşulara iyilik etmeyi, haram işlerden sakınmayı emretti ve bizleri fuhuştan ve zorbalıktan, yetimlerin malını yemekten ve imanlı kadınlara ithamda bulunmaktan sakındırdı.
Hakeza bizlere bir olan Allah’a ibadet etmemizi ve onun için hiç bir şeyi ortak koşmamamızı emretti. Bizleri namaz kılmaya, zekat vermeye ve oruç tutmaya davet etti. Biz de onun nübüvvetini tasdik ettik, ona iman ettik, Allah tarafından ona indirilen vahyi kabullendik. Biz bir olan Allah’a ibadet ediyoruz ve ona hiç bir şeyi ortak koşmuyoruz. Onun bize haram kıldığı şeyleri kendimize haram kabul ediyoruz ve onun kendisine helal saydığı şeyleri ve kendimize helal sayıyoruz.
Ama bizim kabilemiz ona karşı çıktı ve ona muhalefet gösterdi. Bize işkence ettiler bizi baskı altına aldılar. Biz de onların kahır, zorluk ve zulmü ile karşı karşıya kalınca ve onların bizim dini emirleri yerine getirmemize engel olduklarını görünce sizin ülkenize geldik. Dünyadaki bütün padişahlar arasında sadece sizi seçtik ve sizin adaletinize sığındık. Böylece sizin adalet dolu ülkenizde hiç kimsenin bize zulmetmeyeceğini umut ediyoruz. ”
Cafer bundan sonra her hangi bir söz söylemedi ve öylece sustu. Neccaşi şöyle sordu: “Acaba Peygamberinizin Allah tarafından getirdiği şeylerden hatırınızda tuttuğunuz bir şeyler var mı?” Cafer, “Evet” diye cevap verdi. Neccaşi şöyle dedi: “O halde hatırınızda tuttuğunuz o şeyleri okuyun.” Cafer Neccaşi ve etrafındakilerin Mesihi olduğunu ve kendi dinlerine bağlı olduğunu ve İsa b. Meryem’e (a.s) inandığını biliyordu. Dolayısı ile de Meryem surenin başındaki ayetleri güzel bir ses tonu ile okudu. Neccaşi, Hz. İsa’nın (a.s) doğum meselsine gelince ve onu Kur’an ayetleri esasınca okuyunca Neccaşi şiddetle ağlamaya başladı. Öyle ki göz yaşları bütün yüzünü kapladı. Hıristiyan din adamlarından ve papazlardan oluşan etrafındaki kimseler de o kadar ağladılar ki önlerindeki İncil kitapları göz yaşlarından ıslanmış oldu.
Daha sonra Neccaşi şöyle dedi: “Bu sözler ve İsa’nın (a.s) getirdiği şeyler tek bir yerden kaynaklanmıştır. Rahat olun ve huzurlu olunuz. Allah’a yemin olsun ki hiç bir zaman sizleri bu iki kişiye teslim etmeyeceğim. Ardından Kureyş’in elçilerine hitaben şöyle dedi: “Geri dönünüz, kesinlikle Müslümanları sizlere teslim etmeyeceğim” ardından etrafındakilere şöyle dedi: “Bu iki kişinin getirmiş olduğu hediyeleri onunla geri döndürün, çünkü bizim onlara hiç bir ihtiyacımız yoktur. Allah-u Teala bana verdiği saltanat için bir rüşvet vermemiştir ki ben bu yolda bir rüşvet alayım.” Bu esas üzere Kureyş’in elçileri bir utanç içince ve istedikleri hiç bir sonuca ulaşmaksızın Medine’ye geri döndüler ve Kureyş’in hediyelerini onlara geri döndürdüler. ”[1]
H. 7. yılına kadar Habeşistan’da yaşayan ve on iki yıllık oturumdan sonra Medine’ye geri dönen Cafer ve diğer Müslümanlar o esnada Allah Resulünün (s.a.a) Hayber savaşından muzaffer bir şekilde geri döndüğünü haber aldı. Peygamber-i Ekrem (s.a.a) Cafer’in Habeşistan’dan geri döndüğünü öğrenince onu karşılamaya gitti ve elini Cafer’in boynuna doladı, ardından onun alnını öptü ve ona baktığı bir halde şöyle dedi: “Hangi şeye daha çok sevinmem gerektiğini bilemiyorum; Cafer’in gelişine mi yoksa Hayber’in fethine mi?”[2]
Cafer B. Ebi Talib’in Akıbeti
Cafer b. Ebi Talib Medine’ye geri döndü. Bir yıl boyunca komutan olduktan sonra üç bin kişi eşliğinde Rumlarla savaşmak için Ürdün topraklarına doğru yola koyuldu. Allah Resulü (s.a.a) orduyu uğurlarken şöyle dedi: “Cafer şehit olduğu takdirde komutanlık Zeyd b. Harise’nin ondan sonra da Abdullah b. Revaha’nın uhdesinde bulunmaktadır. Onun başına da bir hadise gelecek olursa Müslümanlar istediği bir kimseyi kendilerine komutan olarak seçsinler.
İslam ordusu Ürdün topraklarında olan Mute adlı yerde Rumlar ile karşı karşıya geldi. İslam’ın üç bin kişilik ordusu Rumların yüz bin kişilik ordusu ile karşı karşıya geldi. Cafer-i Tayyar bu savaşta eşsiz fedakarlık sergiledi ve sonunda da şehit oldu. İslam ordusu komutanlarının tümü bir biri ardınca şehadete ulaştılar. Sonunda Halid b. Velid, İslam ordusundan geride kalanları düşmanın muhasarasından kurtardı ve hep birlikte Medine’ye geri döndüler.
Cafer’in (a.s) şehadet haberi Peygamberi Ekrem’e (s.a.a) ulaştığında önce ağladı ve daha sonra şöyle buyurdu: “Cafer gibi bir şahsiyet için ağlamak gerekir. Allah ona kesilmiş olan iki elleri yerine cennette meleklerle birlikte uçması için kendisine iki kanat verdi.
Bu sebep üzere Cafer’e, Cafer-i Tayyar demişlerdir. Cafer otuz üç yaşında iken bu savaşta şahadete erişti ve orada defnedildi. [3]
Cafer Müslüman olmadan önce de güzel davranışları ve ahlakı bulunan bir kimse idi. İslam güneşi doğduğu zaman sahip olduğu temiz fıtratı ve kabiliyeti üzere İslam’da seçkin nurlu çehrelerden olmuştur. İmam Bakır (a.s) şöyle buyurmuştur: “Yüce Allah, Resulü’ne şöyle vahyetti: Ben Cafer’in dört özelliğini beğendim.” Allah resulü (s.a.a) Cafer’i çağırdı ve o sıfatlar hakkında onunla sohbet etti.
Cafer şöyle dedi: “Ey Allah’ın Resulü! Eğer Allah haber vermemiş olsaydı ben söylemezdim. O dört sıfat şunlardan ibarettir:
1-Asla şarap içmedim, zira şarap içtiğim takdirde aklımın gideceğini biliyordum.
2-Asla yalan söylemedim zira yalan söylemek insanın mürüvvet ve yiğitliğini azaltmaktadır.
3-Hiç bir zaman zina etmedim, zira bir kadınla zina ettiğim takdirde başka birinin de eşimle zina edeceğini biliyorum.
4-Hiç bir zaman puta tapmadım çünkü putların hiç bir zarar ve menfaate sahip olmadığını biliyordum. [4]
abna
--------------------------------------------------------------------------------
[1] Sire-i İbn-i Hişam, c. 1, s. 223; Tarih-i Peygamber-i İslam, s. 129; Tabakat, c. 1, s. 203; Kamil, İbn-i Esir, c. 2, s. 51; Emta’ul Esma, c. 1, s. 20; Usd’ul Gabe, c. 3, s. 376; Tarih-i Taberi , c. 2, s. 69; Bihar’ul Envar, c. 18, s. 422; Alam’ul Veri, s. 53 ve Tarih-i Yakubi, c. 2, s. 385
[2] İstiab, el-İsabenin haşiyesinde, c. 1, s. 312 ve Hısal, s. 107
[3] El-A’lam, Zerkeli, c. 2, s. 125; el-İsabe’nin nakline göre, c. 1, s. 237; Sıfat’us Safvet, c. 1, s. 251; Mekatil’ut Talibiyyin, s. 3; Hilyet’ul Evliya, c. 1, s. 114; Tabakat, c. 4, s. 22; Mu’cem’ul Buldan-i Kelime-i Mut’a, A’lam’ul Veri, s. 64; Sire-i İbn-i Hişam, c. 4, s. 22; Siret’un Nebi, c. 2, s. 434 ve Emta’ul Esma, c. 1, s. 246
[4] Emali, Saduk, s. 74
--------------------------------------------------------------------------------
[1] Sire-i İbn-i Hişam, c. 1, s. 223; Tarih-i Peygamber-i İslam, s. 129; Tabakat, c. 1, s. 203; Kamil, İbn-i Esir, c. 2, s. 51; Emta’ul Esma, c. 1, s. 20; Usd’ul Gabe, c. 3, s. 376; Tarih-i Taberi , c. 2, s. 69; Bihar’ul Envar, c. 18, s. 422; Alam’ul Veri, s. 53 ve Tarih-i Yakubi, c. 2, s. 385
[2] İstiab, el-İsabenin haşiyesinde, c. 1, s. 312 ve Hısal, s. 107
[3] El-A’lam, Zerkeli, c. 2, s. 125; el-İsabe’nin nakline göre, c. 1, s. 237; Sıfat’us Safvet, c. 1, s. 251; Mekatil’ut Talibiyyin, s. 3; Hilyet’ul Evliya, c. 1, s. 114; Tabakat, c. 4, s. 22; Mu’cem’ul Buldan-i Kelime-i Mut’a, A’lam’ul Veri, s. 64; Sire-i İbn-i Hişam, c. 4, s. 22; Siret’un Nebi, c. 2, s. 434 ve Emta’ul Esma, c. 1, s. 246
[4] Emali, Saduk, s. 74
alıntıdır.
http://www.ehlibeytalimleri.com/caferi-tayyar-kimdir-_d10208.html
8 Mayıs 2016 Pazar
SOMUNCUBABA
| ||||
|
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)