pirlerimiz yol erenleri.ergün..ahteri

Anadolu güzelliği Tahtacılar

Anadolu güzelliği Tahtacılar

Anadolu güzelliği Tahtacılar

Babam evli iken dayısının kızına aşık olur.Dayısının kızı da(Annem) baba'ma.
Aşk bu ferman dinler mi hiç.
Annemin evlenme çağı gelmiştir başkasına vermek isterler.
çaresizdirler.
Babam kaçırsa nereye kaçıracak annemin ağabeyleri iki dayımla babam çok

 samimidir birlikte çalışırlar.Aynı yaşlardalar Babamın kaçabileceği gidebileceği 

her yeri herkesi dayılarım da bilir.
Dayılarımın bilmediği bir tek yer vardır.
Babamın dayılarıma hiç söylemediği asker arkadaşı yürekten sevdiği Muğla'da 

Dalyan'ın kemaliye köyü'ndeki tahtacı Habib Tuğral.
Sonunda oraya kaçarlar
Tahtacılar bu aşk kaçaklarını el üstünde tutarlar annemi ve babamı bir eve

 yerleştirirler.
bütün ihtiyaçlarını karşılayıp eşyalarını düzerler
Köyün ortasında bir yol vardır.
Bir tarafında tahtacılar diğer tarafında türkler otururlar.
Sunilere köyde türk diye hitap edilirmiş oysa gerçek türklerin kültürleriyle 

tahtacı olduklarını bilmediklerinden.
Annemin ilk zamanlar daha önce hiç görmediği için bu ayrımcılık tuhafına 

gitse de bakmış insanlar birbirleriyle görüşüyor arkadaş dost oluyorlar zamanla

 alışmış.
Köyde bir çoğuda biz tahtacılara yakın olduğumuzdan bizi tahtacı bilmişler.
Aslımız gerçekten tahtacıdır.
Uşak Denizli sınırında oturuyoruz o bölgede osmanlı kurulmadan önce 

Germiyan oğulları vardı şimdiki tahtacı kültüründe. Taaaki Fatih istanbul'u 

aldıktan sonra Beylerbeyi ilan ettigi rum asıllı ishak paşanın zorla 

sunileştirmesine kadar.Kabul etmeyenler kılıçdan geçirilmişti.
Bu şekilde Fatih'de Timur'la birlikte Ankara savaşına katılan 

Germiyan şah'ı Yakup beyden dedesi Yıldırım Beyazıt'ın intikamını almıştı.

Derken Kemaliye Okçular köyünde bu satırları yazan ben doğmuşum.
Bu arada dayılarım tüfekleriyle izmir Aydın ovasında Uşak'ta Afyon'da tam 

iki yıl bizimkileri aramışlar ama nafile.Nerden akıllarına gelecek bilmiyorlar ki.

Habib amcamla babam vefat etti ama biz çocukları bu dostluğu sürdürüyoruz

 bu dostluk bizden sonra gelenlerle de sonsuza kadar sürecek.Benim için 

dünyanın en güzel cennetidir orası asıl cennet olan insanlarıdır dostlarımdır.

 yaşlılık günlerimi orada geçirmek ölmeden cenneti yaşamak istiyorum.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Tahtacıların Kökenleri
Tahtacılar, Ege ve Akdeniz bölgelerinin ormanlık yörelerinde yaşayan ve ağaç

 işçiliğiyle uğraşan Alevî Türkmenlerdir ancak bugün çoğunluğu bu işle meşgul

 değildir.

Ataları, Oğuz boylarından Ağaçeriler'dir.
Timur Türkistan ve Horasan'ı egemenliği altına alınca, yurtlarını terk etmek

 zorunda kalan Ağaçeriler'in bir bölümü İran'a, çoğunluğu da Anadolu'ya yerleşti.
Moğolların Anadolu'yu işgal etmesi üzerine, buraya gelmiş olan Ağaçeriler 

bu kez Suriye ve Irak'a göç ettiler. Bunların bazısının, Timur'un ölümünden 

sonra 1405 yeniden Anadolu'ya döndüğü ve sonradan Tahtacılar olarak

 anıldığı kabul edilir.
Fatih Sultan Mehmed'in, İstanbul'un fethi sırasında 
kullanılan gemilerin yapımı için,

 Balıkesir'in Kaz Dağları'ndaki köylerden aydın muğla çine taraflarından Tahtacıları

 getirdiği bilinir.

Tahtacıların yerleşim yerleri
Zamanla yerleşik yaşama geçmeye başlayan Tahtacılar günümüzde daha

 çok Maraş, Adana, Mersin, Antalya, Akçeniş, Hızırkahya Denizli, Isparta, 

Burdur, Muğla, Aydın, İzmir, Manisa, Balıkesir, Çanakkale, Çorum, Tokat 

dolaylarında görülmektedir; sayıları milyon dolayındadır (2000)

Dil ve Din
İnançlarında ve yaşam biçimlerinde Şamanistliğe ilişkin kanıtlarla 

Alevî- Bektaşi inanç ve töreleri iç içe geçmiştir.

Türk dilini ve Orta Asya'daki geleneklerini korumaya önem verirler.
Orta Asya'da kullanılan Türkçeye (Öz Türkçe) en yakın dili kullanan kavimdir.

Gelenek ve Görenekler
Orta Asya Türklerinin dili, örf ve geleneklerini bozulmadan sürdürebilen

 sayılı oymaklardandır.
Tahtacılar oymak damgasını kutsal sayar.
Bu damganın kendilerini her türlü kötülükten koruyacağına inanırlar.
Ağaç işçiliğinde kadın - erkek birlikte çalışırlar.
Kadına çok değer verirler.
Cumhuriyetin ilanından sonra baskılar azalınca ağaç işçiliğinden vazgeçerek 

ziraat, küçük esnaflık, memuriyet vb. işlere de başlamışlardır.
Azerbaycan ve İran şiileri ile zaza, kürt alevileri ve Bektaşiler arasında tanımlar,

 ritüeller bakımdan birçok fark vardır.
Şiilerde eski İran dinlerinin etkisi,
Bektaşilerde ise caferilerin ve sunnilerin etkileri vardır.
Bu topluluklarda sonradan olma-devşirme alevilik anlayışı yoktur.
Alevi doğulur ve dedeler ocaktan gelir.

Balıkesir Tahtacı Türkmenleri: Balıkesir Kazdağları'nda ve Balıkesir ovası

Sosyal yasam

Kuzey ege'den başlayıp doğu toroslara kadar uzanan ege ve akdeniz kıyı

 şeridinin iç kesimlerinde ormancılıkla geçinen ve hızla yerleşik hayata geçen

 türkmen alevi topluluğudur tahtacilar.

Genellikle iktidar tarafından dileri inanç tarzlari ve gelenekleri yüzünden hor

 görülmüşler ve dışlanmışlardır. Zaten tahtacılar da osmanlı boyunca devletten

 uzak durup kendi içlerine dönük bir hayatı tercih etmişlerdir. Bu nedenle askere

 gitmemek için çoğu kez acem veya kıpti (roman) olarak kendilerini nüfusa

 kaydetirmişlerdir. 

çepni aşireti ile alevilik ve türkmenlik dolayısıyla ortak noktaları olmakla 

birlikte çepni aşiretinden oldukları iddiası gerçeklik taşımaz.

 Osmanlı kayıtlarına 16. yüzyılda "Cemaat Tahtacıyan" olarak geçmişlerdir.

 Bazı bilgilere göre Tahtacılar 11. yüzyılda Anadolu’ya göçen "Ağaçeri"’lerin

 soyundan gelen bir topluluk. Tahtacılar çoğunlukla göçebelikten yerleşik

 düzene geçmiş durumdalar.

Tahtacılar tarih boyunca bir çok batılı araştırmacının dikkatini çekmişlerdir.
Bu araştırmacıların dikkatini en çok Aleviliği uygulama biçimleri ve doğayla 

olan ilişkileri çekmiştir.
Tahtacılar tarih boyunca hep doğayla iç içe yaşamışlardır.
Doğayı sevmek, onunla birlik olmak, onu yaşamın kaynağı olarak görmek.
Bununla beraber Tahtacılar doğal bitkilerden elde ettikleri ilaçlarla kendi 

dertlerinin dermanını kendileri bulmuşlardır.
Yine Tahtacıların giyim kuşamları, el sanatları, yemek kültürleri ile büyük

 bir kültürel zenginliğe sahipler. Örneğin desen desen halıları, yine büyük 

kıl çadırlar. Bu çadırlar yağmur geçirmez. Kışın sıcak, yazın serinletici olurlar

 Bütün bu özgünlüklerle beraber Alevi öğretisini uygulamaları, Alevi inancının

 kadına verdiği özgürlüğü yaşamsallaştırmaları, tarih boyunca ve günümüzde 

bütün Alevilerde olduğu gibi Tahtacılar için de bir aşağılanma konusu olmuşlardır.
Tahtacı kadını gerçek anlamıyla yiğit bir kadındır.
Zorlu göçebelik koşullarında işin en büyük kısmı Tahtacı kadınının omuzundadır.
Tahtacı kadını ana olarak fedakârdır, çocukların bakımı, klasik ev (çadır) işleri,

 hayvanların bakımı ve hayvansal ürünlerin üretime dönüştürülmesi, bütün 

bunları Tahtacı kadını gerçekleştiriyor.
Bunun yanı sıra dağ koşullarında oluşan yiğitlik ve özgürlük.
Yiğitliği iki anlamda kullanabiliriz. Hem fiziksel hem ruhsal yiğitlik.
Başta da belirttiğimiz gibi Tahtacılar Alevi toplumunun önemli bir öğesi

 durumundadır.
Günümüzde her ne kadar yerleşik hayata geçip kendilerine Tahtacı 

denilmesinden hoşlanmasalar da, Tahtacılar gerçek anlamıyla büyük bir

 kültürel zenginliğe sahiptirler.
Bu zenginlikler salt Tahtacı Aleviler ve diğer Alevi topluluklar için değil,

 bütün insanlık için bir değerdirler

kaynak..alevikonseyi. + Vikipedia
Burada belirtilen bilgilere ilave yada itiraz etmek isteyen dostlarımız 

yorumlar bölümüne yazarlarsa dikkate alıp düzeltme yada ilave 

yapabileceğimizi belirtiriz saygılar
insan
https://www.facebook.com/insan-1619324298340133/

 

insan
https://www.facebook.com/insan-1619324298340133/

ŞEYH BEĞ TÜRBESİ...samsun

ŞEYH BEĞ TÜRBESİ...samsun

Ondokuzmayıs İlçesine 4 kilometre uzaklıktaki Yörükler Beldesi’nde, Kızılırmak Deltası, Kuş Cennetinin kıyısı Fevzi Çakmak mahallesinde bulunmaktadır.

Halk arasında “Şeyh Beğ ” şeklinde anılan türbenin, kitabesi bulunmamaktadır. Şeyh Beğ 1730-1825 yılları arasında Dağ Köyü’nde yaşamış ve Yörükler beldesinde şehit düşmüştür. Kendisi gibi şehit düşen Hızar,Hüseyin ve Musa adındaki kardeşleri ise Dağ Köyü’nde metfundur.
Türbe; Kızılırmak Deltası, Kuş Cennetinin kıyısındadır. Kâgir inşaat tekniği kullanılmış kubbeli şekilde inşa edilmiş olup, içinde mermerden yapılı sanduka vardır.
RİVAYET: Günlerden bir gün, İstanbul’dan Hopa’ya yük getiren bir gemi, Karadeniz Ereğlisi açıklarında fırtınaya tutulur. Gemi ha battı ha batacak! Mürettebat ve kaptan büyük bir korkuya kapılmış durumda Allah’a dua ederlerken, nur yüzlü, aksakallı, yaşlı bir zat ortaya çıkar. Allah’ın izniyle, tehlikenin geçeceğini, telaşa kapılmalarına gerek olmadığını söyleyerek hem onları teskin eder, hem de onlarla birlikte duada bulunur. Bir süre sonra fırtına geçer, gemi salimen yoluna devam eder.Bu arada gemi kaptanı, kendilerine yardımcı olan yaşlı adama;-“Baba, senin adın ne? Sana kim derler? Evin, yurdun neresi?” diye sorar.İhtiyar;—Benim evim, Samsun –Bafra Yolu üzerinde, Engiz denilen bir yer var. Oradan Balık göllerine giderken Boğaz üzerinde köprü ve mezarlık var. Mezarlıktaki yaşlı dut ağacının hemen yanındaki ev benim evim. Biz 7 kardeşiz” derve ortalıktan kaybolur. Daha sonra “Şeyh Beğ “i rüyasında gören kaptan Samsun’a geldiğinde Engiz’e varırkendisine tarif edilen dut ağacını bulur. Fakat yanında ev falan yoktur. Sadece tek bir mezar vardır. O zaman anlarki, Şeyh Beğ ulu bir zattır. Orda hemen karar vererek mevcut mezar üstüne bugünkü binayı (Türbeyi) yaptırır.Türbe halk tarafından Rıza-i İlahi için veli ziyaretinde bulunmak için ziyaret edilmektedir.

Dede Çamları Ziyareti

Dede Çamları Ziyareti 

ANKARA / KAZAN / Sarıayak Köyü

 Ziyaret, Ankara İli Kazan İlçesi Sarıayak Köyü yakındaki bir tepededir.

Dede Çamları Köy halkı tarafından Türklerin ağaca bağlı inanç sistemine göre ziyaret edilen bir yerdir. Genellikle Yağmur Duası için ziyaret edilmektedir. Bu çamlar 700 yaşındadır ve Anıt Ağaç olarak tescillenmiştir.        

 Ziyaret iki çamdan oluşmaktadır. Burada yağmur duasına çıkılır, adaklar kesilir. Bu ağaçlar kutsal kabul edildiğinden hiç kesilmez.

Dede Çamları

Dede Çamları

.        

Kaynak: www.ankarasevdam.net (Abdülkerim Erdoğan, Geçmişten Günümüze Kazan, Kazan Belediyesi Yayınları, Ankara, 2009) / www.web.ogm.org.tr

Dede Palamutları Ziyareti

Dede Palamutları Ziyareti

ANKARA / KAZAN / Sarılar Mahallesi

 Ziyaret, Ankara İli Kazan İlçesi Sarılar (Köyü) Mahallesinde dere yatağındadır.

Dede Palamutları Köy halkı tarafından Türklerin ağaca bağlı inanç sistemine göre ziyaret edilen bir yerdir. Genellikle Yağmur Duası için ziyaret edilmektedir. Yağmur duası için gelinen ağaçların yanında dualar okunur ve buradan sonra kurban kesmek için Kurban Tepesi’ne toplu olarak çıkılır.

Dede Palamudu

Kaynak: www.ankarasevdam.net (Abdülkerim Erdoğan, Geçmişten Günümüze Kazan, Kazan Belediyesi Yayınları, Ankara, 2009)

Şıh Ahmed Yatırı ..AMASYA

Şıh Ahmed Yatırı

 AMASYA –Göynücek –Başpınar Köyü

 Şıh Ahmed Yatırı, Amasya İli Göynücek İlçesi Başpınar Köyü yakınındadır.

 Şıh Ahmed’in kim olduğu konusunda herhangi bir bilgimiz yoktur.

Türbe ve mezar yoktur. Etrafı bir duvarla çevrilmiş olan ardıç ağacından oluşmaktadır.

Şıh Ahmed değişik dilekler için ziyaret edilmektedir. Ağaca çaput bağlanmakta, mum adağında bulunulmaktadır.

Şıh Ahmed Türbesi

Şıh Ahmed Türbesi

Şıh Ahmed Türbesi

Şıh Ahmed Türbesi

Kaynakça: www.panoramio.com 

Ahmet Dede ..çorum..laçin

Ahmet Dede ..çorum..laçin

            İlçenin en önemli ziyaret yerlerindendir. Halkın saygı duyduğu ve zamanla ziyaret ettiği ulu bir erenin kabrinden oluşmaktadır. Ahmet Dede’nin 1481-1522 yılları arasında Laçin’de yalnız yaşadığı bilinmektedir. Osmancık ilçesinde türbesi bulunan Koyunbaba’nın kardeşi olduğu söylenir. Çorum Hıdırlık’ta türbesi bulunan Alperen  Kerebi Gazi ile Kargı civarlarında savaşa katıldığı iddia edilmektedir. Türbesi ilçe merkezinin yaklşık 300 metre yükseğinde bulunan bir tepededir. Türbenin etrafında temel taş kalıntılarının bulunması burada zamanla yerleşik bir düzenin olduğunu göstermektedir. 
 

              Ahmet Dede halk tarafından ermiş keramet sahibi ulu bir kişi olarak bilinmektedir. Türbe içerisinde Saplı bir tokmak  (Topuz)  ın bel ağrılarını geçirdiğine inanılmaktadır. Çocuğu olmayanların türbe etrafında dolaşması halinde bel ağrılarını geçirdiğine, türbe etrafında bulunan ağaçların kesilmesi halinde ise kesenin mutlaka bir zarar göreceğine inanılır.