Tezveren  Sultan 

Ulus’tan Kızılay tarafına giderken İtfaiye Meydanı, Esenlik ve Güneşçik

Sokağı’nın kesiştiği noktada bulunan ve bir kıza ait olduğuna inanılan türbe;

daha çok, evlenmek isteyen genç kızlar ve hanımlar tarafından ziyaret ediliyor.

O,ulema değil, sıradan bir insanmış. Fakat dürüst bir kadınmış. Rabia-yı

Adeviyye Hazretleri gibi iki katlı ahşap bir konakta hizmetçi olarak

çalışmaktaymış. Helal kazancını, emeğinin karşılığını yiyormuş. Allah’a

sığınıyor, çalıp çırpmak bilmiyormuş. Kendisine yapılan zulümlere sesle

nmeden katlanıyor, onları Allah’a dahi şikâyet etmiyor, fırsat buldukça

ibadetiyle meşgul oluyormuş.

“Sabah akşam Rabbinin ismini zikret! Ve gecenin bir kısmında Rabbine secde

et! Ve gecenin uzun bir kısmında O’nu tespih eyle!” Ayet-i Kerimesini hayatın

a geçiren bu mübarek kadın, ömrünü Rabia Hazretleri gibi tamamlamış.

Söylentiye göre günlerden bir gün, evin beyi hacca gider. Hanımın canı un

helvası ister. Yardımcısı helvayı karar. Yerlerken hanım:

_ “Ah, burada olsaydı da o da yeseydi! Bey de bunu çok severdi!” der. O anda

Tezveren kalkar, bir çanağa helva doldurup, bir anda Kâbe’de olur, beyi bulur ve çanağı uzatır.”

_ “Üzülme, hanımım! Verdim geldim!” der.

Kadın inanmaz. Güler geçer. Hâlbuki o gerçeği söylemektedir, bir anda tay-i

zaman tay-i mekân etmiş, verip gelmiştir. Durumun gerçekliği, evin beyi hacdan

helva çanağıyla dönüp gelince ve:

_ “Hacda sen de bizimleydin. Helva ne kadar güzeldi! Sıcacık yedik! Eline

sağlık!” diyince anlaşılır. Kerameti bu şekilde ortaya çıkınca, Tezveren Sultan

olarak anılmaya başlar. O nedenle de bitişikteki cami avlusuna gömülmesine

karar verilir ve o mekân ziyarete açılır.

Yaşamakta olduğu konak, Ankaralı zengin bir aileye aitmiş. Yanında avlusunda

kabirler bulunan bir cami varmış. Aradan yıllar geçmiş. Şehir planı değişmiş.

Bu mübarek kadının çalıştığı ve barındığı konak ve bitişiğindeki cami yıkılmış.

Avlusundaki mezarlar başka bir yere nakledilmiş. Bu kabirlerden biri

Tezveren Sultan’a aitmiş. Sıra ona geldiğinde dokunamamışlar. Yıkmak için

vurdukları baltalar kırılmış. Rüya kanalıyla da uyarılar alınca, şimdiki haline

getirip, o kabri öyle, üç yol ağzında, kavşağın tam ortasında bırakmak mecburiyetinde kalmışlar.

Cami bile yıkılabiliyor ama bir kabre ilişilemiyor. Bu ibret vesikası olan bir

olaydır. Ulus’ta, Anafartalar Caddesi’nde bulunan bu türbe, yol ortasında oluşu

nedeniyle, herkesin ilgisini çekmektedir. Kabrinin üzerinde: "Selçuklu

Ulularından Tezveren Sultan Ruhuna Fatiha" yazılıdır.

Allah-ü Teala, iyi kullarını koruduğu gibi bedenlerini de koruyor. Asırlarca

toprak altında bedenini çürütmeden muhafaza ettiği gibi kabrini de bir nedenle

korumaya alıyor. Orada ayeti Kerime’lerin tecelli ettiğini görüyoruz.

Allah, bir ayette, yaklaşık anlamıyla: “Veli kullarım, koruyucu kubbem

altındadır.” demektedir. Evliyalar gizlidir. Ne namazla olur, ne niyazla...

A’raf suresi iki yüz beşinci ayetteki “Rabbini gönülden, yalvararak, boynu

bükük ve ürpererek, hafif bir sesle sabah akşam zikret! Sakın gafillerden

olma!” emrine uyan bu kullar için korku kalmaz. “Öyle erler vardır ki onları ne

bir ticaret ne de bir alışveriş, Zikrullahtan ayrı koymaz.” denilen Nur Suresi

otuz yedinci ayetteki gibi çalışmaları, Allah’ı anmalarına mani değildir. O

nedenle de erenlere karışmışlardır