On iki imam 

Din ve dünya işlerini düzenleyen ve dinî önder olarak kabul edilen on iki kişidir. Bunlardan ilki Hz. Ali, sonuncusu ise Mehdî’dir.

Şiilerin inancına göre on iki imamın asıl görevleri; Resul-ü Ekremin (a.s.m.) misyonunu devam ettirmek, insanların dünya ve âhiret hayatlarını düzenlemektir. İmamlık, Hz. Ali’den başlayarak onun oğulları Hz. Hasan ve daha sonra Hz. Hüseyin’e intikal eder. Hz. Hüseyin’den sonra, kesintiye uğramaksızın babadan oğula devam eder.

İmamiye inancına göre, imam, Müslümanların en bilgini, en üstünü, en doğrusu ve ismet (günahsız) sahibi bir kişidir.

İmamiye Mezhebinin çoğunluğu, Ca’fer-i Sâdık dahil olmak üzere ilk altı imam hakkında ittifak ederler. Ancak, onun vefatından sonra imamlığın beş oğlundan hangisine geçtiği hususunda anlaşmazlığa düşmüşlerdir. Büyük çoğunluk, Mûsa el-Kâzım’ı imam olarak kabul eder.

On iki imam görüşüne sahip olan İsna Aşeriye Mezhebi, fıkıhta altıncı imam olan Câ’fer-i Sâdık’a tâbi olduklarından, onlara “Caferiye” de denilmiştir. On İki İmam Mezhebinin temel görüşleri şöyle özetlenebilir:

İmamlığın ve her zaman bir imamın bulunması gerekir. On iki imam Mezhebi Şiileri Hz. Peygamberin Hz. Ali’yi halife tayin ettiğini kabul ederler. Böylece imamlar Peygamberden başlayıp devam eden bir silsiledir. İmamiye Mezhebi imamları hatâ işlemezler. Bu husus imamın sözünün dinlenmesi içindir.

On İki İmam Mezhebine tâbi olanlar, Hz. Peygamberden sonra imamların on iki tane olduğu hususunda ittifak etmişlerdir.

On iki imamın isimleri

1- İmam Hz. Ali ibn-i Ebi Tâlib (ö: 661).

2- İmam Hz. Hasan bin Ali  (625-669).

3- İmam Hz. Hüseyin bin Ali  (626-680).

4- İmam Zeynel Âbidin  (659-719).

5- İmam Muhammed Bâkır (767-733).

6- İmam Câfer-i Sâdık ((699-765).

7- İmam Mûsâ el-Kâzım  (745-799).

8- İmam Ali Rıza  (770-?).

9- İmam Muhammed Cevad Takî (811-835).

10- İmam Ali Nakî  (829-868).

11- İmam Hasan Askerî Zekî  (846-874).

12- İmam Muhammed Mehdî