Hallac-ı Mansur TAVASIN

Hallac-ı Mansur
TAVASIN

Tasavvufun baş kişilerinden olan Hallac-ı
Mansur, 9. yüzyıldan günümüze kadar
gelen zaman içerisinde izleri silinemeyen bir
düşünce adamıdır, İnsanın “Tanrılaşması”
(Enel Hak) fikrini ortaya koyması, bunu
kişiliğinde özdeşletirme sonucu hayatıyla
ödeyen Mansur, kendinden sonra gelen
tasavufçuları da büyük ölçüde etkilemiştir.
TAVASİN onun zindanda yazdığı
eserlerinden biri, aynı zamanda günümüze
ulaşan tek eseridir. Elinizdeki basıma
Hallac'ın "Vasiyetnamesi” ile aynı
düşünce etrefında toplanan Yezidilerin
kutsal kitapları Mushafa Reş, Kitabu-I Cilve
ve tasavufun batıya yansıyan biçimi olan
Katar Metinlerinden örnekler de kitabın
sonuna eklenmiştir. Mezopotamya Kitaplığı
Dizisinde sunduğumuz TAVASİN'in birçok
bakımdan özel bir yere sahiptir kuşkusuz.
ISBN 975-386-026-9
YABA YAYINLARI : 60
Bilim - Kültür Dizisi
Tarih / Mezopotamya Kitaplığı: 4
ISBN 975 - 386 - 026 - 9
1.Basım, Haziran 1995
2.Basım, Ocak 2001
• 3.Basım, Ağustos 2002
• Vasiyetnameyi Arapçadan Çev.: Selim Atay
• Editör: Aydın Doğan
• Kapak düzeni:D.Piranlı
• Dizgi: Hasan Karagöz
• Basım, cilt: Engin Matbaası
YABA YAYINLARI
Galipdede Cad. 67/1,
80050 Tünel - Beyoğlu /İSTANBUL
Tel/Faks: (0 212) 293 36 06
e-posta: yabayayinlari@hotmail.com
Hallac-ı Mansur
TAVASIN «Ene'l-Hak (:Ben Tanrıyım)»
Çeviren
YAŞAR GÜNENÇ
3. Basım
yaba
İSTANBUL
İÇİNDEKİLER
Çevirmenin önsözü: Mansur'un
Tanrılaşma ve Şeytanlaşma Serüveni.. 8
TAVASİN
1 - Peygamberlik Işığı Üzerine Ta-Sin,...................... 15
2 - Kavrayış Üzerine Ta-Sin ,...................................... 20
3 - Arınmışlık Üzerine Ta-Sin,................................... 23
4 - Daire Üzerine Ta-Sin,........................................... 27
5 - Nokta Üzerine Ta-Sin,.......................................... 30
6 - Sonsuz Zamanın Öncesi
ve Çift Anlamlılık Üzerine Ta-Sin,...................... 38
7 - Tanrısal İrade Üzerine Ta-Sin ,............................. 47
8 - Tekliğin Duyurulması Üzerine Ta-Sin,.................. 49
9 - Tevhidde Kendine Dönük
Bilinçler Üzerine Ta-Sin,.......................................52
10 - Biçimlerden Kopma Üzerine Ta-Sin,................... 55
11 - Gizem Bahçesi,..................................................... 60
EK:
• Hallac-ı Mansur’un Vasiyeti,.................................... 67
• Yezidi'lerin Kutsal Kitapları
ve Şeyh Hâdî'nin İlahisi
(John S. Guest),.......................................................... 71
• Kitab'ül Cilve ... ........................................................ 75
• Mushaf a Reş .............................................................81
• Şeyh Hâdî'nin İlahisi,................................................. 85
5
KATAR METİNLERİ
Yaşar Günenç,,............................................................89
• MARC de SMEDT (Ruh Ekmeği),............................92
• PATER NOSTER,(Babamız).................................... 93
• KATAR ŞİİRLERİ(Denis SAURAT)....................... 94
• Kaybolacak Olsaydın,.................................................97
• WILLIAM BLAKE (Kaplan),................................ 104
+Hallac-ı Mansur’un Eserleri,.................................... 107
Tablo: Jean Piêrre Alaux
7
MaNSUR’UN TANRILAŞMA
VE ŞEYTANLAŞMA SERÜVENİ
Eb u’l Muğis el-Hüseyin bin Mansur el-Hallac, 857 yılında
İran'ın Tur kasabasında doğdu. Dedesinin, Zerdüşt dininden
olduğu söylenir. Tasavvuf eğitimi gördükten sonra
Huzistan'da, Tanrıyla birleşme yolunu öğretmek amacıyla
konuşmalar yapan Mansur, birçok yandaş topladı ama o kadar
da düşman edindi. Kendisini yalancılıkla suçlamaları ve
halkı kışkırtmaları yüzünden, Horasan'a gitti; orada beş yıl
kalıp görüşlerini yaydıktan sonra Bağdad'a geldi. Müritlerinden
dört yüz kişilik bir kalabalıkla Hacca gitti; Mekke’de
onu büyücülükle suçladılar. O zaman, yeniden uzun bir yolculuğa
çıktı; Hindistan ve Türkistan'da yıllarca dolaştı; 902
yılında Mekke'ye geldi. Arafat'ta, kendisini herkesin aşağılamasını
Tanrı'dan diledi. Bağdat'da «kendi cemaati uğruna
lânetlenmiş olarak ölmek» isteğini açıkça dile getirdi: «Ey
Müslümanlar, beni Tanrı'dan kurtarınız.», «Tanrı, benim kanımı
size helâl etmiştir; beni öldürünüz!» diye çağrıda bulunuyordu.(
1) Düşmanları onun idamını istiyorlardı; bu sırada
(1) «Hallac-ı Mansur» (Prof. Dr. A. Schimmel; Çev. Sofi Huri; İstanbul, 1969)
8
«Enel Hak» (Ben Tanrıyım) dediği söylenir. Müritleri tutuklandı.
Kendisi de tutuklanıp dokuz yıl süreyle hapsedildi.
«Ta Sin el-Azal» ve «Miraç» adlı yapıtlarını, bu tutukluluk
yıllarında yazdı. 922 Yılında ölüm cezasıyla yargılandı.
Kendisini astılar, sonra başını kesip bedenini yaktılar ve
küllerini minareden Dicle'ye attılar. «Mucizeler göstermek,
Tanrı'nın gücünü ele geçirip kötü amaçla kullanmak, Tanrıyla
insan arasında aşk bağlantısı kurulabileceğini öne sürmek
», ölüm cezasının gerekçeleriydi. Mansur'un idam edilmesi
sırasında yandaşları, büyük bir ayaklanma gerçekleştirdiler.
«Bir kere her vücudun vahdet içinde olduğu fikri kabul
olununca, mutassavvıf kendini, hem Müslüman, hem kâfir
olarak görür(...) 'Ben Tanrıyım' demek, idam cezasını getirdiğinden,
Sufizm, darağacını, Hıristiyanların Haç'ı yorumladıkları
şekilde tefsir ettiler; yani (başı kesilmeden önce darağacına
çekilen Mansur gibi) dar ağacına yükselme, 'semaya
huruç etmek'tir.(...) Mansur'un asılması -yahut haça gerilmesi-
Asılmış Allah efsanesi gibi çok eski misallere,
İsa'nın haça gerilmesine benzer. »2
Doğu yazınında ve düşüncesinde, Hallac-ı Mansur'un
etkisi büyük oldu. «Hallac'ın gönlüne düşen ateş, benim de
yaşamıma düştü» diyen Feridüddin Attar, «Bîsernâme»'de
şöyle yazdı:
"Ben Tanrıyım." Mevlana Celalettin Rumi de mansur'dan
etkilenmiştir. Yunus Emre, Nesimî, Pir Sultan Abdal,
Kaygusuz Abdal Türk yazınında onun izleyicileridir.
Kaygusuz Abdal "Budalanâme"sinde şöyle yazar:
(2) Aynı yapıt.
9
«Muhît-i zevrak menem, Hak menemdür Hak menem
Tamu vü uçmağ menem, cümle mekân bendedir
Evvel ü Âhir menem, Gani vü fakîr menem
Zakir ü mezkûr menem, küfr ü iman bendedir
Cümleye mabud menem, Kâbe menem put menem
Adem'e maksûd menem, işde fulân bendedir.»
Yine «Budalanâme»'de:
«Hâlik'in emri beni kûze-ger balçığı gibi devrânın çarhı
üzerine koyup dolab gibi döndürdü... Gâh beni kûze dizdi...
Gâh saraylara kerpiç eyledi.. Gâh insan eyledi, gâh hayvan
eyledi. Gâh nebat, gâh maden eyledi. Gâh yaprak, gâh toprak
eyledi.. Nice bin kerre isimler ve lâkablar urundum. Nice
bin kene türlü sûretlerden göründüm.»
Hallac-ı Mansur, bazı konularda, çelişik savlar öne sürmüştür;
bazan kamutanrıcılıktan yana (panteizm) çıkar, bazan
da yalnız seçkinlerin Tanrıya ulaşabildiğini söyler. Ona
göre, Tanrıdan başka varlık olmadığı için, «ben filâncayım»
demek, Tanrının karşısına ayrı bir varlık olarak çıkmak
amacı taşır ve yanlıştır; bu yüzden, «ben Tanrıyım» demek
gerekir.
Mansur'a göre Tanrı, ışık (nur) olarak görünür. Bu
inancın kökleri, binlerce yıllık bir tarihe sahiptir. Eski Mısır'da
Tot (Yunanlıların deyişiyle Hermes) inancına göre
ruhlar, parlak bir ışık kaynağı olan, ölümsüzlük yeri Zuhal
yıldızından koparak, ölümlülük yeri dünyaya düşerler. Dünyada
sınavdan başarıyla geçen ruh, Zühal'e geri döner.3
Yine eski Mısır'da, Ptah inancına göre: «Ptah, var olan
her şeyi yaratmıştır. Ondan önce var olmak ya da var olmamak
yoktu... O zamanlarda ölüm yoktu... Birisi, kendi kendine
hareket ederek nefessiz soluk alıyordu. Başka tarafta
(3) Dünya İnançları Sözlüğü; Orhan Hançerlioğlu (Remzi Kitabevi Yayınları, 1993)
1 0
hiçbir şey yaşamıyordu. Başlangıçta karanlıklar, karanlıkları
örtüyordu. Boşlukta birisi, var olma durumuna geçerek ışınım
gücüyle yaşamaya başladı. Bundan sonra Ptah, yaratma
işlemini gerçekleştirmiştir.4
Mansur'da Hurufilik inancı da vardır. Harflere kutsallık
yükleme, onlardan anlamlar çıkarma demek olan Hurufilik,
Pitagoras'çılığa ve Yahudi Kabala'sına dayanmaktadır. Bu
anlayışa göre, elif harfi, «Allah» adının ilk harfi olup, Tanrı'nın
varlığını simgeler. Tüm harfler ve biçimler gibi elif
de, noktanın uzantısı olduğundan, Tanrının ilk belirmesi
(madde dünyasında görünmesi) nokta biçimindedir.
Mansur, Tanrı'nın, Muhammed'in bedeninde sonra da
kendi bedeninde belirdiğini öne sürer; bu Hıristiyanlığın
Tanrı İsa anlayışıdır.
Mansur, Tanrı'nın, Muhammed'in yüreğini nurlandırdığını
(yüreğin kutsallığı), yine Muhammed'in ve kendisinin
ağzından konuştuğunu (sözün kutsallığı) savlamaktadır. Yüreğin
(gönlün) ve dilin (sözün) kutsallığı, Eski Mısırda da
kabul edilmiştir:
«Ptah, yaratmak istediği tanrılar ve varlıkları, ilk önce
kalbinde tasavvur etmiş ve dille (kelamıyla), arzuladığı şeylerin
olmasını sağlamıştır. Böylece Ptah'ın değişik görüntüleri
olan tanrılar dünyaya gelmişlerdir... Ptah'la birlikte dilin
ve kalbin diğer organlardan üstün olduğu ve insan düşüncesinin
merkezinin kalp olduğu, onun tasavvurunu dilin yürürlüğe
koyduğu düşüncesi yerleşmiş oldu... Karnak'taki Amon
tapınağında Ptolemeler devrinden (M.Ö. 306-168) kalma bir
metin, bize Tanrı Ptah'ın, gerçekleşmesi gereken şeyler için
'Ol' deyince hemen gerçekleştiğini iletmektedir. Bu da, Tanrı'nın,
kalbiyle tasavvur ettiğini kelamıyla yürürlüğe koydu-
(4) Eski Mısır Kraliyet Tanrısı Ttah; Yrd. Doç. Dr. Mürivet Kurhan (Belleten; Türk Tarih
Kurumu, Ağustos 1994)
1 1
ğunu göstermektedir.»5
Hallac-ı Mansur, Şeytan'ı yüceltir. Ona göre, iyiyi tanımak
için, kötüyü bilmek gerekir. Şeytan, insanları bu yönde
eğitmektedir. Yezidiler, Mansur'a büyük saygı duyarlar. Yezidilerin
bir inancına göre: «Hallac-ı Mansur idam edildiğinde
ruhu, bedeninden ayrıldı ve suların üzerinde uçmaya
koyuldu. Rastlantı sonucu, kızkardeşi, su almaya geldi; testisini
Dicle'nin suyundan doldurdu; erkek kardeşinin bu testiye
girdiğini farketmedi; eve döndüğünde susadı ve bu testiden
su içti. Böylece Mansur'un ruhu, onun bedenine girdi;
önce onun erkek kardeşi iken, şimdi oğlu oldu. Bu olaydan
dolayı Yezidiler, ağzı tülbentle kapalı olmadıkça hiçbir dar
ağızlı kaba su doldurup bundan içmezler.»6
Yezidilerin daha önce Türkçe'ye çevirdiğimiz kutsal kitapları
«Mushaf’a Reş» ve «Kitab-ül Cilve» ile «Şeyh
Hâdî’nin İlâhisi» konuya açıklık getirmesi açısından, bu kitaba
alınmış bulunmaktadır.
Mansur'un Arapça yazmış olduğu Tavasin, Ayşe Abdurrahman
tarafından İngilizceye çevrilmiş biçimiyle, Pakistan'ın
Lahor kentinde 1978 yılında yayımlanmıştır. Biz
bu İngilizce metni Türkçeleştirirken, Mansur'un özel evrenine
ilişkin oldukları ve çevrilemeyecekleri gerekçesiyle
Arapça asılları İngilizce metinde korunan sözcükleri, bu ilkeye
uyarak, çevirmeden, Arapça asıllarıyla bıraktık.
YAŞAR GÜNENÇ
(5) Eski Mısır Kraliyet Tanrısı Ttah (Yrd. Doç. Dr. M. Kurhan)
(6) Six Months In a Syrian Monastery; by Oswald H. Parry, B. A. (London; Horace-
Cox, 1895); s.372.
1 2
TAVASİN
Desen: Gustave Dore
I.
PEYGAMBERLİK IŞIĞI ÜZERİNE
TA-SİN
Bir ışık çıktı, Görünmez’in Nur'undan. Çıktı ve
geri dönerek diğer ışıklara egemen oldu. Bir aydı o; diğer
ayların içinde ışık saçarak kendini açığa vuran, ayların
sultanıydı. Evi, Göğün en yüce katında bir yıldız.
Tanrı onu «okumaz yazmaz» diye adlandırdı; çünkü o,
soluğunu «h»(1) çıkarmaya adamıştı; Tanrı onu, «kutsanmış
» diye adlandırdı. Dualarının görkeminden dolayı;
«Mekkeli» diye adlandırdı, kendisinin bulunduğu
yerde oturduğundan dolayı.
Tanrı, onun göğsünü genişletti, gücünü arttırdı ve
üzerinden kaldırdı «senin sırtına ağır gelen» yükü, ve
kendi yetkisini yükledi. Tanrı onun Bedr'ini görünür
kıldı, böylece o tüm bir ay olarak Yemame'nin bulutundan
sıyrıldı ve güneş olarak Tihame (Mekke)'nin
(1) Soluk alınıp verilirken çıkan «h» sesi, «hak» (tanrı) sözcüğündeki ilk ses.
yan tarafından yükseldi ve ışığını tanrısal bağış kaynağından
aldı.
O, kendi içinde gördüğünden başka bir şey bildirmedi,
kendi davranışının gösterdiği gerçek dışında bir
şeyin örnek alınmasını buyurmadı. Kendisi, Tanrının
varlığında bulundu, başkalarını da Tanrı'nın varlığına
kavuşturdu. Gördü, gördüğüne benzedi. Yol gösterici
bir ışık olarak bırakıldı, böylece rehberliğin sınırlarını
belirledi.
Hiç kimse, onun gerçekten neyi simgelediğini anlayamaz,
Katıksız Olan'dan başka. Çünkü o, Katıksız
Olan'ın varlığını doğruladı ve ona eşlik etti, öyle ki aralarında
hiçbir fark kalmadı.
Bilgeler, onun gerçek niteliğine ilişkin bilgileri olduğu
halde, kendisini öz olarak tanımlayamadılar.
Onun niteliği, ancak Tanrı'nın açıklamayı uygun bulduğu
kimseler için açık seçik kılındı. «Kendilerine kitap
verdiğimiz kimseler; bunlar o zaman çocuklarını tanıdılar;
bunların bir bölümü, bile bile gerçeği gizli tuttular.
» (Bakara; 146)
Peygamberlik ışığı, onun ışığından çıktı, onun ışığıysa
Giz'in ışığından doğdu. Tüm ışıkların içinde, en
parlak, en tanınır olanı, yaratılmamışın en yaratılmamışı
olanı, Sonsuz Bağış Sahibinin ışığı.
Onun «h» diye soluk alıp verişi, öbürlerinin soluklarından
üstün; onun varlığı, var olmayandan üstün;
1 6
onun adı, Kelam'dan üstündür, çünkü daha önce var oldu.
Bu işleve sahip olandan daha gönül okşayıcı, daha
soylu, daha akıllı, daha adaletli, daha nazik, Tanrıdan
daha çok korkan, daha sevimli bir kimse, ne ufuklarda,
ne ufukların ötesinde, ne de ufukların altında var. Onun
unvanı, Yaratılmışların Efendisi'dir, adı Ahmet, sıfatı
Muhammed'dir. Buyruğu en kesin, özü en üstün, sıfatı
en görkemli, soluk alışı kendine özgü.
Ey mucize! Kim var, ondan daha fazla kendini açığa
vuran(2), daha görünür, daha büyük, daha şanlı, daha
ışıklı, daha güçlü, daha akıllı? O var ve o vardı, o
bilindi tüm yaratılmış şeylerden, varlıklardan ve oluşlardan
önce. O anımsandı ve anımsanır «önce» den önce,
«sonra»'dan sonra, özlerden ve niteliklerden önce.
Onun özü, tümüyle ışık(3); sözleri, geleceği kapsar; bilgisi
tanrısal; konuşması Arapça; kabilesi «ne Doğuda,
ne Batıda»; soyu saygın; görevi barış getirmek; unvanı
ise, «okumaz yazmaz.»
Gözler, onun belirtileriyle açıldı; gizler ve benlikler,
onun orada buluşuyla anlaşıldı. Tanrı, kendi
Söz'ünü ona söyletti ve bir Kanıt (layan) olarak kendisi,
onu doğruladı. Tanrı'nın kendisiydi onu gönderen.
Kanıtlayan da o, kanıtlanan da. Susamış yüreklerin dayanılmaz
susuzluğunu odur gideren, odur getiren yaratılmamış
sözü; bir söz ki ne etkilenir etkilediği şeyden,
ne de dille bildirilir. Bu söz, Tanrıyla kaynaşmıştır ayrılmamacasına
ve anlaşılmazın sınırlarını aşmıştır.
(2) Tanrının, Peygamber biçimine bürünmesi.
(3) Tanrının Işık (nur) olarak göründüğüne inanılmaktadır.
1 7
Odur haber veren, sonu ve Sonun sonlarını.
Bulutu kaldırdı ve Kutsal Ev'i gösterdi. O bir sınırdır,
bu yüzden yüce bir savaşçıdır. Odur putların kırılması
buyruğunu alan, odur putların yok edilmesi için
insanlığa gönderilen.
Onun üzerinde bir bulut, pırıl pırıl şimşekler çaktırdı;
altındaysa parıltılı bir şimşek çaktı, yağmur yağdırdı,
ürün verdi. Tüm bilgi, onun okyanusundan tek
bir damladır; tüm akıl, onun ırmağının yalnızca bir
avuç kadarı; tüm zamanlar, onun yaşamının yalnızca
bir saati.
Tanrı onunla birliktedir, gerçek de onunla birlikte.
Bu birlik oluşta o, ilktir; sonuncudur peygamber olarak
görevlendirilişte; gerçek olarak içte, Tanrı bilgisi olarak
dışta.
Hiçbir bilgin yok, onun bilgisine ulaşan; hiçbir filozof
yok, onun aklına erişen.
Tanrı, yarattıklarına kendisini teslim etmedi. Çünkü
yaratılmış olan, yaratıktır; ama orada bulunursa
Tanrıdır. Ve Tanrı, Tanrıdır.
MuHaMmeD'nin M(mim)'sinden hiçbir şey çıkmadı
ve hiçkimse girmedi onun H(ha)'sına; H(ha)'sı, ikinci
M(mim)'nin aynısı; D(dal)'si, ilk M(mim)'si gibidir.
D(dal)'si onun zaman içindeki sonsuzluğudur;
(4) Bu yorum, Hurufilik anlayışının bir örneğidir. Peygamberin tanrılaştırılması
burada da görülüyor.
(5) Furkan: Doğru ile yanlışı ayıran ölçüt: Kuran.
(6) Yüreğin kutsallığı konusunda Önsöz'e bakınız.
M(mim)'si, saygınlığıdır; H(ha)'si onun Tanrılık durumudur,
ikinci M(mim)'si gibi.(4)
Tanrı, onun konuşmasını açığa vurdurdu, belirtilerini
büyüttü, onu bir kanıt olarak bilinir kıldı. Ona Furkan'i(
5) gönderdi, onun dilini yetkinleştirdi, yüreğini
nurlandırdı.(6) Onun çağdaşlarını yetersiz kıldı (Kuran'ı
taklit konusunda). Onun açıklamalarını kendisi saptadı
ve şanını yükseltti.
Onun buyruğundan kaçarsan, hangi yolu tutacaksın
kılavuzsuz, ey hasta insan? Filozofların düşünceleri,
onun yüce aklının önünde ancak gevşek bir kum tepesidir.
1 9
II.
KAVRAYIŞ ÜZERİNE
TA-SİN
Yaratılmış olanların kavrayışı, gerçeklikle ilişkili
değildir; gerçeklik de, yaratılmış olanlarla ilişkili değildir.
Düşünceler, kişiye özgüdür; yaratılmışların bu öznellikleri
gerçeklerle ilişkili değildir. Gerçeğin algılanması
bu denli güçtür, ama Gerçekliğin gerçekliğinin algılanması
bundan kat kat güçtür. Üstelik Tanrı, gerçekliğin
ötesindedir ve gerçeklik, Tanrıyı kapsamaz.
Pervane, sabaha dek alevin çevresinde döner; arkadaşlarının
yanına gelir ve onlara, görkemli bir anlatımla,
bu tanrısal ilişkisinden söz eder. Sonra tam bir birleşmeyi
özleyerek kendini alevin cilvelerine kaptırır.
Alevin ışığı, gerçekliğin bilgisidir; sıcaklığı, gerçekliğin
gerçekliğidir; onunla birleşme (tek oluş) ise,
gerçekliğin Doğru'sudur.
Ona alevin ne ışığı yetiyordu, ne de sıcaklığı; ken-
2 0
disini alevin içine fırlatıverdi. Bu sırada, onun söylentilerle
kanmadığını bilen arkadaşları, son içgörüsünü anlatması
için gelmesini bekliyorlardı. Ama o anda pervane,
yanmış, kül olmuş, dağılmıştı; ne bir biçimi kalmıştı,
ne bedeni, ne de ayırdedici bir belirtisi. Şimdiki
duyarlığıyla dönebilir miydi arkadaşlarının yanına?
Şimdiki ruhsal durumuyla dönebilir miydi? O, içgörü
aşamasına varınca, sözlerden uzaklaşmayı başarmıştı.
İçgörüsündeki varlığa ulaşınca da, içgörüyle bir ilişkisi
kalmamıştı.
Bu nitelikler, ilgisiz insanın, gelip geçici insanın,
yanlış yol tutmuş insanın, tutarsız insanın anlayabileceği
şeyler değildir.
Siz bilmeyenler, bir tutmayın 'Benim' ile Tanrısal
'Ben'i (ne şimdi, ne gelecekte, ne de geçmişte). 'Benim',
tam bir Tanrısal bilgi olsaydı bile, benim bulunduğum
ruhsal aşama olsaydı bile, yetkinlik olamazdı.
Ben, O'ndanım ama O değilim.
Eğer bunu anladıysan şunu da anlarsın ki bu nitelikler,
Muhammed'den başkası için geçerli değildir ve
“Muhammed sizin adamlarınızdan hiçbirinin babası
değildir. O, Tanrının Habercisidir ve peygamberlerin
sonuncusudur.” (Ahzab; 40). Kendisini insanlardan ve
cinlerden ayırdı ve gözlerini «nerede»ye kapadı, öyle
ki artık ne bir peçe kaldı yüreğinde ne de yalan.
«Gerçekliğin bilgisi» çölüne vardığında «iki yay
boyu kadar, belki daha yakın» bir uzaklık kaldı, diye
bildirdi dış yüreği. Gerçekliğin doğrusuna ulaştığında
2 1
tutkusunu orada bıraktı, kendisini Bağış Sahibine teslim
etti. Doğru'ya vardığında, döndü, şöyle dedi:
«Dış yürek, Sana secde etti, iç yürek de iman etti.»
Son sınır'a ulaştığında, dedi ki: «Sana, gerektiği gibi tapınamıyorum.
» Gerçekliğin gerçekliğine ulaştığında
ise, şöyle dedi: «Sen, kendine tapılabilecek tek varlıksın.
»
Tutkusunu bir yana bıraktı, görevini yerine getirdi;
Sınır'ın Kutsal Ağacı'nın yakınındaki bu durakta «gördüğü
şey hakkında, yürek yalan söylemedi.» Ne sağa,
şeylerin gerçekliğine doğru saptı; ne de sola, gerçekliğin
gerçekliğine doğru. «Bakışları yön değiştirmedi,
sönmedi de.» (Necm; 17)
2 2
III.
ARINMIŞLIK ÜZERİNE
TA-SİN
Gerçeklik, çok gizlidir, açıklanamaz; ona giden
yollar dar; yolcunun karşısına doymaz ateşler, engin
çöller çıkar. Yabancı, işte bu patikalardan geçer, Duraklarda
görüp yaşadıklarını anlatır. Bunlar, kırk Duraklardır:
1— Yöntem (adab)
2— Korku (raheb)
3— Yorulma (nasab)
4— Arama (taleb)
5— Şaşırma (aceb)
6— Yıkılma (ateb)
7— Esrime (tarab)
8— Tutku (şereh)
9— Doğruluk (nezeh)
10— İçtenlik (sıdk)
11— Yoldaşlık (rıfk)
12— Özgürleşme (ıtk)
2 3
13— Gösterme (tasvih)
14— Dinginlik (tervih)
15— Anlama (temyiz)
16— Tanık olma (şuhud)
17— Oluş (vucud)
18— Sayım (ıdd)
19— Çabalama (kedd)
20— Eski duruma dönme (rada)
21— Yayılma (imtidad)
22— Hazırlanma (i’tidad)
23— Kendini yalıtma (infirad)
24— Bağlanma (inkıyad)
25— Çekim (murad)
26— Görüntü (huzur)
27— Uygulama (riyazet)
28— Dikkat (hıyatat)
29— Yitirilen şeyler için üzülme (iftikad)
30— Direnme (istilad)
31— Dikkate alma (tedebbür)
32— Hayret (tahayyur)
33— Düşünme (tafakkur)
34— Sabır (tasabbur)
35— Yorumlama (taabbur)
36— Onaylamama (rafd)
37— Güçlü eleştiri (nakd)
38— Uyma (riayet)
39— İşaret alma (hidayet)
40— Başlangıç (bidayet)
Son durak, arınmış ve gönlü temiz insanların ulaşabileceği
Durak'tır.
2 4
Her Durak'ta iki ayrı bilgi vardır; bu bilginin bir
bölümü algılanabilir, diğer bölümü algılanamaz.
Yabancı, çöle girdi ve onu geçti ve kucakladı, tümünü
içine aldı. Ne dağda, ne ovada, alışkın olduğu ya
da yararlı bir şey bulmadı.
«Musa, konuşmasını tamamlayınca» halkından ayrıldı;
çünkü gerçeklik tarafından «onunki» olarak kabul
edilecekti. Ancak Musa, dolaysız içgörüyle değil de
dolaylı bilgiyle hoşnut kılındı; budur onunla insanların
en üstünü (Muhammed) arasındaki fark. Bu yüzden
Musa: «Belki size O’ndan bir haber getiririm» (Kasas;
29) demişti.
Eğer İyi Yönlendirilen, dolaylı bilgiyle hoşnut kılınsaydı,
aynı yolu arayan bir kimse, dolaylı bir belirtiyle
yetinmez olur muydu?
Yanan çalıdan, Tûr’un yakınında, çalıdan kulağına
gelen ses, ne çalının sesiydi, ne de tohumlarının; Tanrıydı
konuşan.
İşte benim işlevim, bu çalınınkiyle aynı.(7)
Yani gerçeklik, gerçekliktir; yaratılmış da yaratılmış.
Reddedin yaratılmış varlığınızı, 0(8) olursunuz, O
da siz; gerçeklik olarak.
(7) Yani Tanrı, Hallac-ı Mansur'un ağzıyla konuşmuş oluyor.
(8) Tanrı.
2 5
Benlik, bir öznedir; ama belirlenmiş nesne de, gerçekte
bir öznedir; öyleyse nasıl belirlenir?
Tanrı, Musa'ya dedi ki: «Kanıt'a doğru yol göster,
Kanıt'ın nesnesine değil. Ben, tüm kanıtların kanıtıyım.
»
Tanrı, gerçek anlamda bana dönüştü.
Yücelik gösterip, benimle antlaşma (birlik) yaptı.
Gizim tanıktır,
Yaratılmış kişiliğim olmadan.
O benim gizim, işte budur gerçeklik.
Tanrı, benim yüreğimden, benim bilgimi açıkladı.
Kendisinden uzun zaman uzakta kalan beni yanına çekti,
benimle içli dışlı oldu, beni seçti.
2 6
IV.
DAİRE ÜZERİNE
TA-SİN
Birinci kapı, Doğru'nun(9) dairesine ulaşan kimseyi
simgeler. İkinci kapı, oraya ulaşan, ama girdikten
sonra kapalı bir kapıyla karşılaşan kişiyi simgeler.
Üçüncü kapı ise, Doğru'nun Doğruluk çölünde yolunu
yitiren kişiyi simgeler.
2 7
Kim ki daireye girer, Doğru'dan uzak düşer; çünkü
yol kapatılmıştır; arayan geri döner. Yukarıdaki nokta,
onun gayretini simgeler. En alttaki nokta, arayanın, harekete
başlamış olduğu noktaya geri dönüşünü simgeler;
ortadaki nokta ise, şaşkınlığıdır.
En içteki dairenin kapısı yoktur; onun merkezi olan
nokta, Doğru'dur.
Doğru, görünen ve görünmeyen her şeyi kapsar,
biçimleri hoş görmez.
Burada neyi belirttiğimi anlamak istiyorsan «dört
kuş al ve onları kendine çevir» (Bakara; 260). Çünkü
Tanrı uçmaz.
Önce kıskançlığını gizler, sonra açığa vurur. Saygılı
bir korkuydu bizi ayıran, şaşırmaydı bizi ondan
yoksun bırakan.
Doğru'nun anlamı budur. Bu, başlangıçların dairesinden
daha kapalı, bölgelerin belirlenmesinden daha
karmaşıktır. Anlayış'ın iç işleyişi de karmaşıktır, hayalgücünün
gizliliğinden dolayı.
Çünkü daireye bakan, ona içinden değil de dışından
bakar.
Bu yüzden, Gerçeklik biliminin bilgisine erişemez.
Bilgi, bir yer değildir; ama daire, yasaklanmış bir yerdir
(haram).
2 8
Peygamberi «haram» diye adlandırdılar, çünkü
yalnız o çıktı Haram dairesinden.
Korku ve saygıyla doluydu, Doğru'dan bir giysi
kuşanmıştı; dışarı çıktı ve tüm yaratılmışlar için derinden
bir «ah!» çekti.
2 9
V.
NOKTA ÜZERİNE
TA-SİN
Bundan daha güzel olanı, Öncesiz Noktan (10) hakkında
konuşmaktır; Kaynak'tır o; ne büyür, ne küçülür,
ne yok olur.
Benim Tanrı’yla ilişkimi yadsıyan kişi, beni görmemiştir
ve sapkın der bana. Beni, kötü olmakla suçlar,
ama yüceliğimi görünce yardım ister; ötenin ötesindedir
yalvardığı daire.
İkinci daireye ulaşan kişi, benim Tanrıdan esin almış
olduğumu düşünür.
Üçüncü daireye ulaşansa, tüm isteklerin temelinde
benim olduğumu sanır.
(10) Hurufilik'te, tüm harfler ve biçimler, noktanın uzantısı ve türevi olarak
görüldüğünden; Tanrı’nın, maddeler evreninde ilk belirmesinin nokta olduğuna
inanılır.
3 0
Kim ki Doğru'nun dairesine ulaşır, beni unutur ve
dikkati benden ayrılır.
«Hayır, hiçbir sığınak yok! O gün, yalvarışların,
Efendine olacak; o gün insan, ilk ve son işleriyle anılacak.
» (Kıyame; 11-13)
Ama insanoğlu, dolaylı tanıklığa başvurur; bir sığınağa
kaçar, kıvılcımlardan korkar, niyeti bozulur ve
yoldan çıkar.
Ben, sonsuzluğun derin denizindeyim; işte bu yüzden,
Doğru'nun dairesine ulaşmış olan kişi, bilgi denizinin
kıyısında, kendi bilgisiyle oyalanır durur. Yoksun
kalır beni görmekten.
Sufileri andıran bir kuş gördüm, uçuyordu Sufiliğin
çift kanadıyla. Yüceliğimi yadsıdı, çünkü uçmakta
diretiyordu.
Arınmışlığı sordu bana, şöyle dedim: «Kes kanatlarını,
yokoluş makasıyla. Madem beni izleyemiyorsun.
»
Dedi ki: «Ben bu kanatlarımla Sevgilime uçuyorum.
» Dedim: «Yazık sana! Çünkü O, hiçbir şeye benzemez;
O, her şeyi duyandır, her şeyi görendir.» Bunun
üzerine, anlayış denizine düştü, boğuldu.
3 1
Sonsuz anlayış denizi, şöyle gösterilebilir:
Yürek (gönül) gözüyle gördüm efendimi
Sordum: «Kimsin sen?» Dedi: «Sen».
Ama senin için «nerede»'nin yeri yoktur
Senin bağlı olduğun bir yer yoktur.
Akıl seni, zaman içinde belirli bir varoluşun
içine yerleştiremiyor,
İşte bu yüzden bilemiyor senin nerede olduğunu
Sen tek varlıksın tüm «burada»'ları kuşatan;
Neredeye yanıt olacak hiçbir yerde
bulunmayan noktaya kadar.
Öyleyse sen neredesin?
Dairedeki tek nokta, çeşitli anlayışlardan gelen düşünceleri
gösteriyor. Bu tek nokta Doğru'dur, kalanı
yanlış.
Çıkarak «yakına kadar uzandı», «sonra yeniden
3 2
geldi» yücelerek. Ararken yeniden uzadı, kendinden
geçti, yeniden geldi. Yüreğini orada bıraktı, Efendisine
doğru uzadı. Tanrı'yı görünce yok oldu, ama yok olmadı.
Nasıl var oldu ve nasıl var olmadı? Nasıl baktı ve
nasıl bakmadı?
Şaşkınlıktan bilinçliliğe geçti, ve bilinçlilikten şaşkınlığa.
Tanrı tarafından görülmekle Tanrı'yı gördü.
Ulaştı ve ayrıldı. Arzu'suna kavuştu ve yüreğinden
yoksun kaldı, ve «gören yüreği, gördüğü şey hakkında
yalan söylemiyor.» (Necm; 11)
Tanrı onu gizledi, sonra yanına çekti. Onu görevlendirdi
ve arıttı. Susattı, sonra susuzluğunu giderdi.
Onu arıttı, sonra seçti. Onu çağırdı, yanına getirdi. Onu
derde saldı, sonra yardım etti. Onu silahlandırdı, sonra
eyere oturttu.
«Bir yay boyu» uzaklık vardı; geri dönünce hedefine
ulaştı. Çağırınca yanıtladı. Görmekle, kendini ortadan
kaldırdı. Sarhoş oldu, sevindi. Yaklaştığı için, saygılı
bir korkuyla sarsıldı. Ve kendini kentlerden ve yardımcılardan
ayırmakla, vicdanlardan ve bakışlardan ve
yaratılmış belirtilerden (eserlerden) ayrılmış oldu.
«Arkadaşın, yolunu şaşırmadı», ne yoruldu, ne
usandı. Gözünde bezginlik yoktu; kesintisiz bir sürenin
«ne zaman»ına kadar yorulmadı.
«Arkadaşın, yolunu şaşırmadı»(Necm; 2) bizimle
kendinden geçtiğinde. Bizi seyrederek öteye geçmedi,
bildirimizin dışına çıkmadı. Bizden söz ederken, Bizi
başkalarıyla kıyaslamadı. Bizimle kendinden geçtiğin3
3
de zikr bahçesinde şaşırmadı, fikr'de rastgele dolaşıp
yolunu yitirmedi.
Soluk alışlarında ve göz kapışlarında, Tanrı'yı anmayı
yeğledi; onun verdiği dertlere katlandı, bağışları
için teşekkür etti.
Nur'dan Nur'a «iletilmiş açıklama'dan başka bir
şey değildi O.» (Necm; 4)
Konuşmam değiştir. Hayallerden kendini uzak tut,
ayaklarını insanoğlundan ve yaratıklardan yukarıya
kaldır. O'ndan söz ederken vezinli ve uyumlu konuş!
Tutkulu ol, tanrısal sarhoşluk içinde kaybol. Bilesin ki
ötesine uçmalısın dağların ve ovaların, bilgi dağlarının
ve güvenlik tepelerinin, görmek için Onu, bakıp durduğun.
Böylece, Kutsal Ev'e ulaşınca, zorunlu oruç sona
erdi.
O zaman, amaca ulaşacak biri gibi, Tanrı'ya doğru
yaklaştı. O zaman, onun yasaklanmış olduğunu duyurdu.
Bir yetersizlik olmaktan çok, bir engellemeydi bu.
Arınma Durağından Azarlanma Durağına geçti, Azarlanma
Durağından Yakınlık Durağına. Araştırarak yaklaştı
ve kaçınarak döndü. Yakararak yaklaştı ve haberci
olarak döndü. Yanıt verici olarak yaklaştı ve Tanrısal
Yakınlıkla dolu olarak döndü. Bir kanıtlayıcı olarak
yaklaştı ve onu içgörüyle kavramış olarak döndü.
Aralarında «iki yay boyu» uzaklık vardı. «Nerede»
hedefini, «arasında» okuyla vurdu (ayn ve bayn). Yeri
tam olarak belirlemeye iki yay boyu kaldığını bildirdi
3 4
ve «ya da» Öz'ün çizgiyle anlatılamayacak doğasından
dolayı, «biraz daha yakın»'dı, Özün Özüne.
Yüce Şeyh el-Hüseyin ibn Mansur el-Hallac şöyle
demiştir:
Bu konudaki sözlerimizi herkesin anlayabileceğini
sanmıyorum; Biçimler Levhası'nın (Levh Mahfuz'un)
ötesine geçip de iki yay boyu kalıncaya dek ilerleyen
kimse anlayabilir ancak.
Orada kullanılan harfler artık ne Arap harfleridir,
ne İran harfleri.
Yalnızca tek bir harf var orayı ifade edebilen, o da
mim'dir ve «kendini açığa vuran»'dır.(11)
Mim, «Sonuncu» demektir.
Mim, aynı zamanda, ilk'in kirişidir. İlk yay uzunluğu,
Erk Makamı'dır (Ceberut); İkincisi, Egemenlik Makamı'dır
(Melekut); Özellikler Makamı ise, bu iki makamın
kirişidir. Özel Nurlandırma'nın (Tecelli-i Has)
Özünün Makamı da Mutlak'ın oku ve iki uzaklığın
okudur.
Nurlandırma ateşini yakandan gelir.(i2)
Bildirdi ki konuşmanın uygun biçimi, içeriği yaklaşma
olan konuşmadır. Sözlere kavranış veren bu anlam
ise, Tanrı'nın Doğru'sudur, yaratıklarının düzenle-
(11) Mim (nokta) için 10. dipnota bak.
(12) Yanan çalıdan gelen, tanrının sesi olabilir.
3 5
mesi değil. Bu yaklaşma, yalnızca güçlü isteğin döngüsünde
olanaklıdır.
Doğru ve Doğruların Doğrusu, önceki deneyimlerden,
en yüce bir kopuşta bulunur, sevenin yaptığı bir
iksirin yardımıyla, tüm bağlantıları kopararak, birlikte
ulaşanların eyerlerinde, yıkımların sürekliliği ve farklılıkların
kavranmasında bulunur, bildirilen bir sözcüğün
yardımıyla. Seçilmişlerin yoludur bu ve yaklaşma, öyle
engin bir alandır ki peygamberliğin denenmiş yolunu
izleyen kimse anlayabilir bunu.
En yetkin ve dayanıklı bağışlarını, görülebilen bir
kitapta kendisinin(l3) belirttiği gibi, bir «gizli Kitap»
aracılığıyla ileten varlığın yüceliğini duyurdu Yesrib'in
Efendisi, huzur içinde yatsın; kuşların diliyle yazdığı
bir kitaptır bu, bizi oraya getirirken.
Eğer bunu anlarsan, ey aşık, şunu da anlarsın ki
Tanrı, kendisinden başkasıyla ya da öz dostlarından
başkasıyla konuşmaz.
Ondan biri olmak demek, bir mürşide ya da izleyicilere
sahip olmak demektir, yeğlenmemek ya da kayırılmamak
ya da atanmamak ya da danışılmamak demektir,
hiçbir «onun» yada «ondan»'a sahip olmamak
demektir. Daha doğrusu, onda olan şey, onda olan şeydir,
ama susuz bir çölde susuz bir çöl olarak, bir belirtide
bir belirti olarak var olmaksızın «onda».
(13) Tanrı.
3 6
Halkın anlayacağı türden sözler, kitabın anlamlarını
değiştirir, bu anlamlar onun isteklerini değiştirir ve
onun isteği, uzaktan anlaşılmış olur. Onun yolu, çetindir;
adı görkemlidir; biçimi benzersizdir; onun bilgisi,
bilginin yadsınmasıdır; onun yadsınması, onun tek
doğrusudur; onun günahı; onun tek gizlilik kaynağıdır.
Onun adı, onun yoludur; onun dışa vuran özelliği, yakıcılığıdır;
niteliği, istek'tir.
Yol (Şeriat) onun özelliğidir; doğrular (hakaik)
onun alanı ve görkemidir; benlikler, onun kapılarıdır;
Şeytan onun öğretmeni; her sıcak kanlı varlık, onun tanıdığı
bir hayvandır; insanlık, onun vicdanıdır; yok
ediciliği, onun görkemidir; unutma, onun derin düşünceye
dalış aracıdır; gelin, onun bahçesidir; unutmanın
unutması, onun sarayıdır.
Onun ustaları benim sığınağım, onların ilkeleri benim
uyarıcım, onların buyrukları benim dileğim, onların
üzüntüleri benim mutsuzluğumdur.
Onların izinleri, bir içme yeridir; onların yenleri
tozdan başka bir şey değildir; onların kuramı, ruhsal
durumlarının köşetaşıdır; onların ruhsal durumu yetersizliktir.
Ama bundan farklı bir ruhsal durum, Tanrı'nın
öfkesini çekerdi. Bu kadarı yeter; başarı Tanrıdandır.
37
VI.
SONSUZ ZAMAN ÖNCESİ
VE ÇİFT ANLAMLILIK ÜZERİNE
TA-SİN
Hangi niyetlerin uygun olduğu
konusundaki yaygın sözlere karşı
anlayışın anlayışına sahip olan
kimse için.
Tanrı rahmet eylesin, şeyh Ebu'l Muğit, demiştir
ki: «Belirlenmiş iki görev vardır yalnızca; İblis'inki, ve
huzur içinde yatsın, Muhammed'inki. Ama İblis,
Öz'den düşmüş; Muhammed ise Öz'ün Öz'üne sahip olmuştur.
»
«Secde et!» (Bakara; 30 /Araf; 11) dendi İblis’e;
Muhammede «bak» dendi. Ama İblis secde etmedi; ve
Muhammed’e bakmadı, sağa ya da sola dönmedi, «ba-
38
kışları yön değiştirmedi, sönmedi de.»
İblis, görevini açıklayınca, ilk gücüne kavuştu.
Ama Muhammed, görevini açıkladığında, gücüne bel
bağlamaktan vazgeçti.
Şu sözlerle: «Sendedir benim ulaştığım, Sanadır
kendimi sürükleyişim.» Yine: «Ey Sen, yürekleri (gönülleri)
yönlendiren! Seni nasıl yüceltmeliyim, bilmiyorum.
»
Cennetin halkı içinde, tekliğe en çok inanan ve en
çok tapınan, İblis'ti.
Tanrısal Öz, İblis'in karşısında belirdi. İblis, gönül
gözüyle bir kez bile ona bakmaktan alıkonuldu; İblis,
sofuca bir yalıtmayla tapınmaya başladı Sevilen Bir’e.
İkili yalıtmaya ulaşması yüzünden lânetlendi, kesin
yalnızlığı istediğinde sorguya çekildi.
Tanrı ona buyurdu: «Secde et!» O da şöyle dedi:
«Senden başkasına secde etmem.» Tanrı dedi ki:
«Lânetim senin üzerine yağsa bile mi?» O da şöyle dedi:
«Benim için, bir ceza değil bu.»
«Karşı çıkmamla, senin katıksızlığını onaylıyorum,
aklım seni anlamıyor. Adem'in sana benzerliği nedir ve
ben ki İblis'im, senden farkım nedir!»
Görkem Denizine düştü, kör oldu ve dedi ki: «Senden
başkasına ulaşan yolum yok benim. Ben, alçak gö39
nüllü bir aşığım.» Tanrı şöyle dedi: «Kendini gurura
kaptırdın.» O da, şunları söyledi: «Aramızda bir anlık
bir bakış olsaydı, bu, beni gururla ve buyurgan yapmaya
yeterdi; ama seni sonsuz zamandan önce tanıyan,
benim; 'Ben ondan daha iyiyim', çünkü sana daha uzun
bir zaman boyunca hizmet ettim. Varlıkların iki türü
içinde de, seni benden daha iyi tanıyan yoktur. Senin
niyetin bende vardı, benim niyetim sende, bunların ikisi
de Adem'den önce vardılar. Senden başkasının önünde
secde etsem de, etmesem de, aslıma dönmem kaçınılmazdır,
çünkü sen beni ateşten yarattın ve ateş, ateşe
döner; böyledir senin kurduğun denge, verdiğin karar.
«Senden uzak olmak diye bir şey yok benim için,
çünkü biliyorum uzaklığın ve yakınlığın bir olduğunu.
«Terkedildiysem, benim gözümde, beni terkedişin
benim yoldaşım olmuştur; işte bu yüzden, terketmek ve
gerçek aşk, daha da birdir.
«Senden başkasının önünde secde etmeyen bu vazgeçmez
tapınmacı için uygun gördüğün Yargı'yla ve
Erişilmez Öz'ünle yücesin sen!»
Tûr’un yamacında Musa, İblis'le karşılaştı ve ona
sordu: «Ey İblis, secde etmekten seni alakoyan neydi?
O da, şöyle dedi: «Beni secde etmekten alakoyan, Tek
Sevgili'ye bağlılığımı bildirişimdi; eğer secde etseydim
senin gibi olurdum; çünkü senden, «dağa bak» diye
yalnızca bir kez istekte bulunuldu, sen de baktın. Bana
gelince, benden Adem'e secde etmem bin kez istendi,
ama secde etmedim; çünkü bildirdiğim niyete bağlı
40
kaldım.»
Musa dedi ki: «Buyruğa karşı geldin» İblis şöyle
yanıtladı: «Bir sınavdı o, buyruk değil.» Musa dedi ki:
«Ama suretini değiştirdiğinde günah işlemiş olmadın
mı?» İblis yanıtladı: «Ey Musa, bu, görünüşlerin yanıltmacasından
başka bir şey değil; ruhsal durum buna
bağlı değildir, buna göre değişmez. Tanrısallık bilgisi,
başlangıçtaki gibi, doğru kalır; bireyler değişse bile, o
değişmez.»
Musa sordu: «Şimdi onu anımsıyor musun?» İblis
yanıtladı: «Ey Musa, katıksız aklın belleğe gereksinimi
yoktur; bu akıl tarafından ben anımsanırım ve O anımsanır.
O'nun anımsaması benim anımsamamdır, benim
anımsamam ise O'nun anımsaması... Madem ki birbirimizi
anımsıyoruz, biz ikimiz nasıl bir olmalıyız? Şimdi
hizmetin daha temiz, günlerim daha güzel, anımsayışım
daha görkemli; çünkü eskiden kendi mutluluğum
için Ona hizmet ediyordum, şimdiyse O'na O'nun için
hizmet ediyorum.»
«Yararı olduğu kadar zararı da önleyen ya da destekleyen
açgözlülükten sıyrıldım. O, beni yalıtladı, bana
kendimi unutturdu, beni alt üst etti, beni kovdu, cennetliklere
karışmayayım diye. Onu kıskanışım yüzünden
beni öbürlerinden uzaklaştırdı. Benim biçimimi
bozdu, çünkü beni şaşkınlığa düşürdü; beni şaşkınlığa
düşürdü, çünkü beni sürgün etti. Ona yaptığım hizmetten
dolayı beni sürgün etti; ve kendisine yakınlığımdan
dolayı, beni, yasaklanmış bir duruma koydu. Onun görkemini
övdüğüm için, benim değersizliğimi sergiledi.
4 1
Söylemimden dolayı, beni basit bir ihram giymeye zorladı.
İçgörüyle Onu keşfettiğim için beni bıraktı. Bir'liğin
içinde olduğum için beni açığa vurdu; beni kesip
attığı için, birleştirdi. Beni kesip attı, çünkü isteğime
engel olmuştu.
«Onun Doğruluğuyla, benim için verdiği yargıya
uymakta suç işlemedim, yazgımı reddetmedim. Yüzümün
bozulmasına aldırmadım. Bu hükümler doğrultusunda
yolumu tuttum.
«Beni sonsuza dek ateşiyle cezalandırsa da başkasının
önünde secde etmem ve başka bir kişinin ya da
bedenin önünde kendimi alçaltmam, çünkü O'nun karşısında
bir varlık tanımıyorum! Benim savım, İçten
Olan'ın savıdır ve ben, aşk konusunda içten olanlardan
biriyim.»
El-Hallac dedi ki: «Azazil (Cennetten kovulmadan
önceki İblis) hakkında, onun işleri hakkında çeşitli kuramlar
vardır. Kimisi onun, cennette bir görevle ve yeryüzünde
bir görevle yükümlü kılındığını söyler. Cennette
meleklere öğüt vererek onlara iyi şeyler öğretir,
yeryüzünde ise insanlara ve cinlere öğüt vererek onlara
kötülükleri gösterir.
«Bir şey, ancak karşıtının yardımıyla kavranabilir;
tıpkı ince ak ipek kumaşların, siyah kıllarla birlikte dokunabilmesi
gibi. Bundan dolayı Melek, iyi işleri gösterir
ve der ki 'Bunları yaparsanız ödüllendirilirsiniz.'
Ama önceden kötünün ne olduğunu bilmeyenler, iyinin
ne olduğunu bilemezler.»
4 2
Şeyh Ebu Ömer El-Hallac, şöyle dedi: «Yüceliğin
onuru konusunda İblis'le ve Firavun'la konuştum. İblis
dedi ki 'Secde etseydim, onurlu adımı yitirirdim.’ Firvaun
ise, şöyle dedi: 'Bu Haberci'ye inansaydım, onurlu
katımdan aşağı düşerdim.'
Dedim ki: «Düşüncelerimi ve söylediğim sözleri
reddetseydim, Onur katından aşağı düşerdim.»
İblis: «Ben ondan daha iyiyim» dediğinde kendisinden
başkasını göremiyordu. Firavun: «Sizin için
benden başka Tanrı tanımıyorum.» dediğinde kendi
halkından hiçbirinin doğruyla yanlışı ayırdedebileceğini
kabul etmiyordu.
Ben dedim ki: «O'nu tanımıyorsan, belirtilerini tanı;
ben O'nun belirtisiyim (tecelli), benim Doğru! Çünkü
Doğru'yu dışa vurmaktan vaz geçmedim!»
Yoldaşım ve öğretmenimdir, İblisle Firavun.
İblis, ateşle tehdit edildiyse de, savını geri almadı.
Firavun, düşüncelerinden dönmeyerek ve hiçbir aracı
tanımayarak, Kızıl Deniz'de boğuldu. Ama şöyle dedi:
«Şimdi inandım; İsraillilerin bağlandığı Tanrıdan başka
Tanrı yoktur.», ve görmüyor musun Tanrı'nın, tapınan
Cebrail'e nasıl karşı çıktığını? Demişti ki: «Neden kendi
ağzını kumla doldurdun?»
Ben öldürülsem, çarmıha gerilsem, ellerim ve
ayaklarım kesilse; yine de sözlerimden asla geri dön4
3
mezdim.(14)
İblis'in bu adı, onun ilk adı olan Azazil'den gelir:
‘Ayn’, onun çabalarının büyüklüğünü simgeler; ‘ze',
ziyaretlerinin gittikçe artmasını simgeler; ‘elif’, aldığı
yolu, ikinci ‘ze’ ise onun ulaştığı yücelikteki yalnızlığını
simgeler; ‘ye’, sonsuz acıya doğru yürüyüşünü ve
lam, acı çekmekte direnişini simgeler.
Tanrı, Şeytan’a sordu: «Secde etmiyor musun, ey
alçak!» O da, şunu söyledi: «Daha doğrusu,aşık demeliydin.
Aşıklar hor görülür; bu yüzden, beni alçak, aşağılık
diye adlandırıyorsun. Bana olacakları, Anlaşılır
kitap'ta okudum ben, ey Her Şeye Gücü Yeten, Sonrasız
Olan! Öyleyse nasıl alçaltabilirdim kendimi
Adem'in önünde; madem ki onu topraktan beni ateşten
yarattın? Bu iki karşıt varlık, anlaşamazlar. Ben, sana
daha uzun süre hizmet ettim; benim erdemim, onunkinden
daha yüksek; bilgim daha geniş; eylemlerim daha
yetkin.»
Yüce Tanrı, ona dedi ki: «Seçim benimdir, senin
değil.» O da, şöyle dedi: «Tüm seçimler gibi, benim
seçimim de senindir; çünkü sen, beni seçmiş bulunuyorsun,
ey Yaratan. Onun önünde secde etmemi sen
engelledin. Sözlerimde yanlışlık olsa, benim böyle konuşmama
izin vermezdin; çünkü sen, Her Şeyi Duyansın.
Onun önünde secde etmemi istemiş olsaydın, buna
boyun eğerdim. Seni benden daha iyi tanıyan bir kimse
bilmiyorum, bilgelerin içinde.»
(14) Burada Mansur, İsa'yla özdeşleşiyor.
4 4
Beni kınama; eleştirmek diye bir amacım yok benim;
öyleyse ödüllendir beni, Efendim, çünkü ben tek
başımayım.
Eğer senin söz verdiğin, Doğru ise, benim çağrım
bundan dolayı güçlüdür.
Bu durumu yazmak isteyen kişi! Oku onu; anla benim
bir şehit olduğumu!
Ey kardeşim! O, ilk arılığından uzaklaştırıldığı
için Azazil diye adlandırıldı. Kaynağından, Son'una
dönmedi; çünkü son'undan çıkmadı; bırakıldı, kaynağından
dolayı cezalandırıldı.
Yukarıya çıkma girişiminde, başarısız oldu; çünkü
yanan çalısı, direniyordu. Kendini, konakladığı yerin
ateşiyle yüksekteki konumunun ışığının arasında buldu.
Çimenlikte, gizli bir göl vardı. O, bu bolluğun içinde
susuzluktan kıvranıyordu. Acıyla haykırdı, çünkü
ateş kendisini yakıyordu; korkusu gerçek bir korku değildi,
yalnızca öykünmeydi; körlüğü, sadece bir gösterişti
işte geldi!
Ey kardeşim! Anladıysan, bu geçidi tüm darlığıyla
kavramışsındır, tüm gerçekdışılığıyla hayalinde canlandırmışsındır
ve üzüntüyle, kaygıyla geri dönmüşsündür.
Bilgelerin en dikkatlileri, İblis konusunda sessiz
kaldılar; ermişler, öğrenmiş oldukları şeyi bildirme gü-
4 5
cünü kendilerinde bulamadılar. İblis, tapınmada onlardan
kararlıydı ve Öz'ün Dışavurumuna onlardan daha
yakındı. Daha çok çaba gösterdi ve anlaşmaya daha
fazla uydu ve onlara, Tapınılan'dan daha yakın oldu.
Diğer melekler desteklemek için Adem'e secde ettiler;
ama İblis buna yanaşmadı, çünkü uzun bir düşünme
sürecinden geçmiş bulunuyordu.
Ama anlatımı bulanıklaştı ve düşüncesini yitirdi;
bu yüzden, şöyle dedi: «Ben ondan daha iyiyim.» Kendini
gizledi, tozu önemsemedi ve kendi üzerine lânet
getirdi. Sonsuz Zaman Sonrası'nın Sonsuz Zaman Sonrası’na
kadar.
4 6
VII.
TANRISAL İRADE ÜZERİNE
TA-SİN
Tanrı'nın, iradesini uygulayışının gösterimidir bu.
Birinci daire, Tanrı'nın yargısıdır (meşie); ikinci daire
onun yüce aklıdır; üçüncüsü gücüdür; dördüncüsü ise
onun Sonsuz Zaman Öncesizliği bilgisidir.
İblis dedi ki: «Eğer birinci daireye girersem İkincinin
sınavını vermem gerekecek; İkinciye geçersem
üçüncünün sınavını vermeliyim; üçüncüye geçersem
dördüncünün sınavı çıkacak önüme.
4 7
«Öyleyse... hayır, hayır, hayır, yine hayır! Birinci
dairede kalacak olursam, lânetleneceğim, istemezsem
İkincisini; üçüncüyü istemezsem geri döndürüleceğim;
öyleyse benim için ne farkı olacak dördüncünün?
«Secde etmenin benim için bir kurtuluş olacağını
bilseydim secde ederdim. Ama o daireden sonra başka
dairelerin olduğunu biliyordum. Şöyle akıl yürüttüm:
'bu daireden çıkmayı başarırsam, ikinci daireden, üçüncüden
ve dördüncüden nasıl çıkacağım?'»
Beşinci La'nın Elifi «O, Ölümsüz Tanrı»’dır.
4 8
VIII.
TEKLİĞİN DUYURULMASI ÜZERİNE
TA-SİN
Tanrıdır ölümsüz olan.
Tanrı Birdir, Benzersizdir, Yalnızdır ve Bir'liği kabul
edilir.
Hem Bir, hem de Bir'in Tekliğinin duyurulması,
O’nda ve O'ndandır.
Diğerlerini O’nun Tekliği’nden ayıran uzaklık,
O'ndan gelir. Şöyle gösterilebilir:
Tevhid bilgisi, özerk bir bilgilenmedir ve şöyle
gösterilir:
4 9
Tevhid, onu anan yaratılmış öznenin bir sıfatıdır,
ama bir olduğu kabul edilen Amaçlanan'ın sıfatı değildir.
Eğer, yaratılmış olan ben, «ben» dersem O'na da
«ben» dedirtmiş olur muyum? O zaman, Tevhid benden
gelir, O'ndan değil. O, benim ve Tevhidimin dışındadır
(münezzeh).
Eğer ben, «Tevhid, onu anana geri döner» dersem,
onu, yaratılmış bir şey yaparım.
Eğer ben, «Hayır; Tevhid, onaylamış olduğu
Amaçlanan'dan gelir» dersem, o zaman birleştirici ile,
onun Tekliği onaylaması arasında nasıl bir ilişki olur?
Eğer «O zaman Tevhid, Amaçlanan'ı özneye bağlamaktadır
» dersem, bunu, mantığa uyan bir tanımlamaya
dönüştürmüş olurum.
5 0
(ÇİZİMLER: Tevhid, Tanrı'dan ayrıdır. Elif,
içindeki dallarla birlikte vahdaniyet simgesidir.
Elif Öz'dür; dal'lar ise onun Rıfat'larıdır.
Birlik: Öz olan başlangıçtaki elif, yaratılmış
biçimler olan öbür eliflerle birlikte, esas
elifden kaynaklanır.)
5 1
IX.
TEVHİDDE KENDİNE DÖNÜK
BİLİNÇLER ÜZERİNE
TA-SİN
Tevhidde, kendine dönük bilinçlerin Ta-Sin'i şöyledir:
(Elif: Teklik, Tevhid. Hamse: Kendine dönük bilinçler,
bir kısmı bir yanda, başka kısmı öbür yanda.
Ayn, başlangıçta ve sonda: Öz.)
Kendine dönük bilinçler, O’ndan çıkar ve O'na dönerler,
O'nda işlerler, ama mantık açısından gerekli değildirler.
5 2
Tevhidin gerçek öznesi, öznelerin çokluğunu aşar
geçer; çünkü O, özneye eklenmez, amaçlanana eklenmez
ve bu tümcenin adıllarına eklenmez. Adıl işlevindeki
sonek, Konu'sunun değildir; iyelik gösteren «ha»,
O'nun «Ah»'ıdır ve bizi birliğin savunucusu kılmayan
öbür «ha»'dan farklıdır.
Bu «ha» için «vah» dersem; öbürleri bana, «Yazık
» der.
Bunlar sıfatlar ve özelliklerdir; kesin, dolaylı bir
ilişki bunu deler ve böylece görebiliriz Tanrı'yı, varlığın
koşullarına bağlı olarak.
Tüm insanlar «parçaları iyi birleştirilmiş bir yapı
gibi»'dir. Bu bir belirlemedir ve Tanrı'nın Tekliği bu
belirlemenin dışında kalmaz. Ama her belirleme, bir sınırlandırmadır
ve sınırlandırıcı sıfatlar, sınırlandırılmış
amaçlara uygulanır. Şu var ki, Tevhid amacı, sınırlandırmaya
olanak vermez.
Doğru (el-Hakk), Tanrı'nın kendisi değil de, bulunduğu
yerdir.
Tevhidi söylemek, onu gerçekleştirmez, bir terimin
sözdizimsel işlevinden dolayı; ve onun gerçek anlamı,
eklenmiş bir terimde olunca, bunlar birbirine karışmazlar.
Öyleyse o, Tanrı'da olduğunda bunlar nasıl karışabilirler?
Eğer ben, «Tevhid, O'ndan çıkar» dersem, o zaman
Tanrısal Öz'ü ikilerim ve ondan bir şey çıkarırım ki bu
5 3
çıkan, onunla birlikte vardır ve aynı zamanda hem bu
Öz'dür, hem değildir.
Eğer onun Tanrı'da gizlenmiş olduğunu ve onu
Tanrı'nın açığa vurduğunu söylersem; o nasıl gizlenmiş
olur, madem ki «nasıl» ya da «ne» ya da «bu» yok ve
O'nun içerdiği bir yer «nerede» yok?
Çünkü «bunda», Tanrı'nın bir yaratımıdır; «nerede
» (yer) de öyle.
İkincil bir özelliğe sahip olan, özsüz olamaz. Bir
bedenden ayrılmış olmayan, bedenin en az bir kısmına
sahiptir. Ruhtan ayrılmış olmayan, ruhtan tümüyle
yoksun değildir. Bundan dolayı Tevhid, özümseyicidir.
O zaman bunun ötesine, merkeze (Amaçlanan'ın
merkezine) dönelim ve onu, ikincil özelliklerden,
özümsemelerden, nitelemelerden, dağılmalardan ve
esas özelliklerden (özel sıfatlardan) yalıtalım.
İlk daire (ilerdeki çizimde), Tanrı'nın eylemlerini
içerir; ikinci daire, belirtileri içerir; bunlar, yaratılanların
daireleridir.
Merkezdeki nokta, Tevhid'i simgeler, ama Tevhidin
kendisi değildir. Yoksa nasıl daireden ayrılabilirdi?
5 4
X.
BİÇİMLERDEN KOPMA ÜZERİNE
TA-SİN
Bu, arılığını tanıklama dairesidir; yine bu, onu
gösteren çizimdir:
Bu bütün, bize tümceler ve yargılar verir; yeteneklilere
mezhepler, tarikatlar, doktrinler ve yöntemler verir.
İlk daire, söz anlamıdır (dış anlam); ikinci daire, iç
anlamdır; üçüncüsü ise, dolaylı anlamdır(işareti).
5 5
Yaratılmış ve düzenlenmiş, yanıtlanmış, üzerinden
geçilmiş, kavranmış, karşı çıkılmış, yanıltıcı, duyarsız
şeylerin bütünlüğüdür bu.
O, kişi öznelerin «biz» adılında çevrinir. Bir ok gibi,
onların içinden geçer, onları donatır, onlara ansızın
gelir, onları alt üst eder. Onları şaşkınlığa düşürür, aydınlatır;
içlerinden geçerek şaşırtır onları.
Yaratılmış özlerin ve niteliklerin bütünlüğü, böyledir.
Tanrı'nın, bu uydurmalarla bir ilgisi yoktur.
Eğer «O, O'dur» dersem, bu anlatım, Tevhid değildir.
Eğer, Tanrı'nın Tevhidinin geçerli olduğunu söylersem
bana: «Elbette!» diyeceklerdir.
Eğer «Zamana bağlı değildir» dersem, onlar «Öyleyse
Tevhidin anlamı, bir benzetme midir?» diyeceklerdir.
Ama Tanrı'yı betimlerken, kıyaslama yapılamaz.
Sizin Tevhidinizin Tanrı'yla ya da yaratıklarla ilgisi
yoktur; çünkü, zaman birimleriyle konuşmak, sınırlandırma
getirmek demektir. Böyle yapmakla, Tevhide,
bir anlam yüklediniz, rastlantı sonucuymuş gibi. Ama
rastlantısal olmak, Tanrı'nın bir sıfatı değildir. Onun
Özü, benzersizdir. Hem doğru, hem gerçek olmayan;
bunların ikisi de, Özün Özünden doğamaz.
Eğer «Tevhid, sözcüğün kendisidir» dersem; sözcük,
Öz'ün bir sıfatıdır, Öz'ün kendisi değildir.
5 6
Eğer «Tevhid, Tanrı'nın tek olmak isteğini gösterir
» dersem; Tanrısal irade, Öz'ün bir sıfatıdır; ama iradeler,
yaratılmış şeylerdir.
Eğer «Tanrı, Öz'ün, kendi kendine açıkladığı Tevhid'idir
» dersem, o zaman Öz'ü, Tevhid durumuna getiririm.
Eğer «Hayır O, Öz değildir» dersem, o zaman Tevhid'in
yaratılmış olduğunu mu söylerim?
Eğer «Ad ve adlandırılan amaç, Tek'tir» dersem, o
zaman Tevhid ne anlama gelir?
Eğer «Tanrı, Tanrı'dır» dersem, o zaman «Tanrı,
Öz'ün özüdür» ve «O, O'dur» demiş olur muyum?
İkincil durumların yadsınması ile ilgili Ta-Sin böyledir;
ve içlerinde «hayır» yazılı bu daireler, onun gösterimidir:
Birinci daire, Öncesizlik-Sonrasızlık öncesidir.
İkinci daire, kavranabilenleri içerir. Üçüncüsü, nicelikler
dairesidir. Dördüncüsü ise sezgi dairesidir.
Öz, sıfatsız değildir.
Birinci arayıcı, Bilgi Kapısı'nı açar ve görmez.
İkincisi, Arınmışlık kapısını açar ve göremez. Üçüncüsü,
Algılama kapısı’nı açar ve göremez. Dördüncüsü,
Anlam kapısı'nı açar ve görmez. Hiç kimse, Tanrı'yı,
Öz'üyle, İrade'siyle görmedi, tanımadı; hiç kimse O'nu,
konuşmasıyla, kendinde’liğiyle tanımadı.
Yücelik Tanrınındır; O'nun kutsal varlığına hiçbir
bilgenin yöntemi, hiçbir esin sahibinin sezgisi ulaşamaz.
Olumsuzlamanın ve Olumlamanın Ta-Sin'i böyledir
ve gösterimi şudur:
5 8
Birinci tanımlama, sıradan insanların düşüncesini
belirtmekte; İkincisi, seçkinlerin düşüncesini belirtmektedir;
bu ikisinin arasında, Tanrı bilgisini simgeleyen
daire yer alır. Dairenin içindeki «hayır»'lar, tüm niceliklerin
olumsuzlanmasıdır. İki tane «ha», Tevhidin
iki yanına, destek sütunları gibi dikilmiştir. Onların
ötesinde, ikincil özellikler yer almaktadır.
Sıradan halkın düşüncesi, kuşkular denizine batar;
seçkinlerin düşüncesi, kavrayışlar denizine. Ama bu iki
deniz kurur ve gösterdikleri yollar silinir; bu iki düşünce
yiter ve iki sütun devrilir; yokluk, kanıt ve bilginin
iki dünyası kaybolur.
Katıksız Tanrılık tarafında, O kalır, tüm bağımlı
şeylerin üzerinde; yüce Tanrı'dır O, ikincil özelliklere
bağımlı değildir. O'nun varlığı üstündür, gücü görkemlidir.
O, Nur’un, Görkem'in ve Yüceliğin Sahibi. Sayılamaz
Bir, Sayısal Teklik. Ne betimleme, ne sayma, ne
de başlama, etkilemez O'nu. Onun varlığı bir mucizedir;
çünkü O, varlıktan uzaktır. Kendisini yalnız O tanır;
Görkemin ve eliaçıklığın sahibi. Ruhların ve bedenlerin
yaratıcısı.
5 9
GİZEM BAHÇESİ
Tanrı onun ruhunu arındırsın, Ebu Ömer el-Hüseyin
İbn Mansur el-Hallac, şöyle dedi:
Belirli ad, belirsiz ada ilişkin anlayışın içindedir ve
belirsiz ad, belirli ada ilişkin anlayışın içindedir. Belirsizlik,
ermişin işaretidir, bilgisizlik de onun yöntemi.
Gizemin dışa vuruşu, anlayışlardan uzaktır, ama
onlara döner. Ermiş, nasıl tanır O'nu; madem ki «nasıl»
yok? Nerede tanıdı O'nu, madem ki böyle bir «yer»
yok? Nasıl ulaştı O'na; birlik kavramı yoksa? Nasıl ayrıldı
O'ndan; ayrılık yoksa? Katıksız belirlilik, sınırlı ya
da kısa ömürlü bir amaç olamaz; onun, sürdürülmeye
gereksinimi yoktur, yokedilmeye de.
Gizem, öte kavramının ötesindedir; uzamsal sınırın
ötesinde, niyetin ötesinde, bilinçliliğin ötesinde, alışılmış
yöntemlerin ötesinde ve algının ötesindedir. Çünkü
bunların tümü, varlıktan önce ortaya çıkmazlar ve bir
yer içinde var olurlar. O, varoluştan hiç uzaklaşmamıştır;
nicelikten, nedenlerden ve sonuçlardan önce vardı,
6 0
ve var. Öyleyse bu nicelikler O'nu nasıl içerebilir, ya
da sınırlar O'nu nasıl kuşatabilir?
Kimisi der ki: «Ben Tanrı'yı, O'ndan yoksunluğumla
bilirim.» O'ndan yoksun olanlar, O'nun sürekli
varlığını nasıl bilebilir?
Kimisi der ki: «Ben O'nu, kendi varlığımla bilirim.
» Dış dünyada iki tane mutlak, bir arada var olamaz.
Kimisi şöyle der: «Ben O'nu, kendisine ilişkin bilgi
yokluğumla bilirim.» Bilgi yokluğu, yalnızca bir perdedir
ve Tanrı bilgisi, bu perdenin ötesindedir. Yoksa
bir gerçekliği olmazdı.
Kimisi der ki: «Ben O'nu, adının yardımıyla bilirim.
» Ad, Adlandırılmışsan ayrılamaz; çünkü O, yaratılmış
değildir.
Kimisi şöyle der: «O'nu, Kendisi aracılığıyla bilirim.
» Bu, tanınacak iki varlık kabul etmek demektir.
Kimisi der ki «O'nu, yaptıkları aracılığıyla bilirim.
» Bu, insanın yapılanlarla yetinmesi onları yapan
Tek'i aramaması anlamına gelir.
Kimisi şöyle der: «Ben O'nu, kendisini bilme konusundaki
olanaksızlığımla bilirim.» Bu kişi, ayrılma
gücüne sahip değildir; bağlı olan, nasıl O'nu bilebilir?
Kimisi der ki: «O beni bildiğinden, ben O'nu bili6
1
rim.» Bu, biçimsel bilgiden (ilm) yararlanmak ve Tanrısal
Öz'den farklı bir bilgiye ulaşmak demektir. Öz'den
ayrı olan, Öz'ü kavrayabilir mi?
Kimisi der ki: «Ben O'nu, kendisinin kendi hakkında
verdiği bilgiyle tanıyorum.» Bu, bilinmesine izin
verilenle yetinmek, doğrudan bilgi yoluna başvurmamak
demektir.
Kimisi şöyle der: «Ben O'nu, karşıt sıfatlarıyla biliyorum.
» Oysa bilinen, ne sınırlandırılmaya uygundur,
ne de bölümlenmeye.
Kimisi: «Amaçlanan (Tanrı) bilir yalnızca, kendisini
» diyerek, ermişlerin, kendi farklılıklarına bağımlı
olduklarını; çünkü Amaçlanan'ın, Kendisini Kendinde
tanımayı hep sürdürdüğünü doğrulamaktadır.
Ey mucize! İnsan, kendi bedeninin bir kılının nasıl
karadan aka dönüştüğünü bilemezken, her şeyin Yaratıcı'sını
nasıl olur da bilebilir? Özetlemeyi ya da irdelemeyi
bilmeyen; İlk'i ve Son'u, değişmeleri, nedenleri,
gerçeklikleri, hayalleri bilmeyen insan, süreklilikte var
olan O'nun hakkında bilgi edinme olanağına sahip değildir.
Hamdolsun O'na ki onları Ad'la, sınırlamayla, belirtiyle
örttü. Onları bir sözcük altında, bir koşul, yetkinlik
altında, ve öncesiz sonrasız var olandan gelen bir
güzellik altında gizledi. Yürek bir et parçasıdır; bundan
dolayı Tanrı bilgisi, orada yer almaz, çünkü Tanrısal
bir şeydir.
6 2
Anlayış, iki mantıksal ölçüye sahiptir: Uzunluk ve
genişlik. Dinsel yaşamın iki kuralı vardır: Sözlü kurallar
ve yazılı kurallar. Yaratılmışların tümü, göklerde ve
yerdedir.
Ama Tanrısal giz, ne uzunluğa, ne genişliğe sahiptir;
ne göklerde, ne de yerde bulunur; dışsal biçimlerin
içinde değildir, ayrıca sözlü ve yazılı kurallarla ulaşılan
içsel hedeflerde de değildir.(15)
«Ben O'nu, kendi gerçekliğiyle biliyorum» diyen
bir kişi, kendi varlığını, Amaçlanan'ın varlığından üstün
kılar; çünkü bir şeyi, asıl gerçekliğiyle tanıyan kişi,
ondan daha güçlü olur.
Ey insan! Yaratılmışların içinde, zerre'den daha
küçüğü yok ve sen onu anlayamıyorsun. Zerreyi bile
tanıyamayan insan, bu zerreden daha algılanamaz olan
O'nu tanıyabilir mi?
Dışarıda bırakılan şey, ölümlüler tarafına gider;
içeride bırakılan da, öz bilgisinin tarafında kalır. Gizem,
kendi özünü gizlemiştir. Düşüncelerden, saptırıcı
amaçlardan ve unutkanlıktan kopuk ve uzak kalır.
Gizeme erişmek isteyen, onlardan korkar ve onlardan
korkan, kendini onlardan kurtarır ve uzaklaşır. Gizemin
Doğu'su Batı, Batı'sı Doğu'dur. Yeri ise, en yüksek
dünyanın yukarısında değildir; en aşağı dünyanın
daha aşağısında da değildir.
(15) Yanu dinlerin sözlü ve yazılı kuralları (Kitap'ları). Tanrı bilgisine ulaşmayı
sağlamaz.
6 3
Gizem, Var olan şeylerden uzaklaşır; hep Tanrısal
süreklilikle birliktedir. Patikaları dardır ve hiçbir yol
ona ulaşmaz. Anlamları belirgindir ama ona götüren
bir kılavuz yoktur. Duyular onu hissetmez ve insanların
tanımlamaları ona erişemez.
Ona sahip olan, yalnız kalır; onunla karışan kuralların
dışına çıkar; ondan soyunan, kör olur ve kendini
ona bağlayan, yıkıma uğrar. Onun parlaması, kesintisiz
akan su gibidir, kaynayan bir pınardır; esintisi boldur;
oku delicidir ve yere fırlatıldığında gücü kesilir. Ondan
korkan, dünya işlerinden el çeker ve dikkatsiz bir seyirci
olur. Onun çadır ipleri, ermişler ve tırmanma araçlarıdır.
Gizemin, kendinden başka benzeri yoktur. Tanrı'nın,
kendinden başka benzeri yoktur; ve O, gizeme
benzer. O, gizemi ve kendini andırır; gizemin, kendini
andırması gibi. Tanrı, yalnız kendine benzer ve gizem,
yalnız kendine benzer.
Gizemin binaları, kendisinin destekleridir; destekleri
de kendisinin binaları. Ona sahip olanlar, ona sahip
olanlardır ve onun yapıları kendisinindir, kendisindedir
ve kendisinin ürünüdür.
O, Tanrı değildir; Tanrı da o değil. Ama ondan
başka Tanrı yok; ve Tanrı'dan başka o (gizem) yok.
Tanrı'dan başka Tanrı yok.
Gizemci, «gören kişi»'dir ve gizem, «kalıcı
olan»'da kalır. Gizemci, kendi tanıma eylemiyle durur;
6 4
çünkü kendisi, kendi hakkındaki bilgisidir ve bu bilgisi
de kendisidir; gizem, onun ötesindedir ve Amaçlanan,
onun daha da ötesindedir.
Öykü anlatmak, öykücülerin işidir; gizem ise seçkinlerin
ilgi alanı; gösterişli davranışlar, kişilerin işidir;
konuşma ise, yalancıların ilgi alanı; derin düşünme,
umutsuz insanların yaptığı şeydir; ilgisizlik ise, yaban
insanlara özgüdür.
Tanrı Tanrı'dır. Evren de evren.
Hiç önemi yok!
####
6 5
Hallac-ı Mansur'un vasiyetnamesi (Arapça aslı)
HALLAC-I MANSUR’UN
VASİYETİ
Hallac-ı Mansur (r.a.), size uzleti ve yalnızlığı,
vaktin sonsuzluğunda devamlı zikretmeyi, her namazda
kur’an okumayı ve misvak kullanmayı tavsiye etti.
Hallaç der ki; Kim kalbe gelen düşünceler esnasında
Allah Teâlâ’yı manevi olarak murakabe ederse (manevi
olarak gözlemlerse) de Allah bütün organlarının
hareketi esnasında onu masum kılar.
Hallac’a vecd hakkında soruldu. Hallâc şöyle cevap
verdi: Vecd, sırlarda ortaya çıkan bir heyecandır.
Şevki meydana getirir ve vücudun organları vecd’den
dolayı ürperir. Yahut kalbe doğan manevi düşünceler
esnasında kişi vecdden dolayı hüzünlenir.
Hallac’a hicâb (perde) hakkında soruldu. Hallaç
dedi ki; Hicâb, kasteden ile kastedilen arasında bir perdedir.
6 7
Hallâc’a sevgi hakkında soruldu. Hallâc cevap
verdi: Sevgi, sevenin üzerini tamamıyla kaplayan bir
haldir. Öyle ki Allah’ın dışında arzulayacağı başka
hiçbir şey görmez. Ve devamla demiştir ki; kim
Hakk’a iman nuruyla yaklaşırsa, o, güneşe yıldızların
ışığıyla ulaşmak isteyen kimse gibidir.
Ahmed b el-Kevkeb el-Vâsıtî der ki;
Hallac’la yedi yıl arkadaşlık ettim. Onda gördüğüm
tek şey,tuz ve sirkeden başka hiç bir yiyecek tatmamasıydı.
Üzerinde tek parça bir cübbeden başka hiç
bir şey yoktu. Başında ise sadece bir takke vardı. Geceleri
hiç uyumazdı. Ancak gündüzleyin çok az bir vakitde
uyurdu. Ramazanın ilk günü niyet eder, bayram günü
iftar ederdi. Her gece kıldığı iki rekat namazda
Kur'an'ın tamamını okurdu. Ve hergün 200 rekat namaz
kılardı. Bayram günü siyah giyinirdi. Hallaç der
ki: Bu siyah elbise, davranışı kendisine yansıyan kimsenin
bir alametidir.
Hallaç (r.a.) şöyle dedi:
Ey kavmim, Allah, beni benden alınca ve beni benden
yok edince, sonradan olan varlığımın nitelikleri
darmadığın oldu. Sultan olan Allah kıdemiyle (ezeliliği
ve ebediliğiyle) ortaya çıkınca, sanki benim sonradan
ortaya çıkan varlığım, hiç var olmamış gibi oldu. Ve
ezelilik ve ebedilik daima baki kaldı. Sonra benim enaniyetim
(benliğim), onun enaniyetinde (benliğinde fani
(yok) oldu. Ve benim hüviyetim (kendiliğim) onun hüviyetine
(kendiliğine) karıştı. Ve nasutiliğim (beşeri
varlığım) onun lahutiliğinde (ilahi varlığında) darmadağınık
oldu. Sonra, bakındım ve O’ndan başka hiçbir
6 8
şey göremedim. Ve O’ndan başka hiçbir şey işitmedim.
Ve konuştuğumda O’ndan başka hiçbir şey dile getirmedim.
Ve dedim ki, “Ene Hüve (Ben O’yum)". Şayet
ben “Ene’l-Hak” (Ben Hakk’ım) deseydim, Hakk’tan
ayrılmamış olurdum. Çünkü onun sevgisi üzere ben
Hakk’ım. O ise, kendi mülkiyetinde Hakk’tır. Ben sarhoş
ve daha sonra da onun sırrı üzerine bulundumsa,
benim vecdim onun vücuduyla (varlığıyla) kesinlikle
içiçe geçmiş demektir. Ve benim sınırım O’nun varlığı
üzere olmuştur.
Hallaç’ı Mansur şu beyitleri söylemiştir:
Ey güvendiklerim, beni öldürünüz
benim ölümümde hayatım vardır
Benim hayatım ölümümde
ve ölümüm hayatımdadır
Ben, O’nun bana bahşetmesi sayesinde varolan
zatımın yokoluşu halindeyim
Benim sıfatlarımın var kalması ise
kötü amellerin çirkinliğindendir.
(Arapçadan çeviren: Selim Atay)
6 9
Tablo:Lamy
7 0
YEZİDÎ'LERİN KUTSAL KİTAPLARI
KİTAB'ÜL CİLVE
(TANRISAL AÇIKLAMA KİTABI)
İLE
MUSHAF’A REŞ
(KARA KİTAP)
7 1
Yezîdîlik, Hâricîliğin İbâziyye Mezhebinden türeyen
ve zamanla ayrı bir din sayılan koludur. Şeytana
tapmakla da suçlanan Yezidîlik, gerçekte vahdet-i vücut
(varlığın birliği) inancına sahip bütün tasavvuf tarikatları
gibi her şeyi bu arada Şeytan'ı da Tanrı sayan
bir inançtır. Melek Tâvus dedikleri Şeytan yezîdiliğe
göre, Tanrı'nın celâl (kızgınlık) niteliğinin varlaşmasıdır.
Yezîdilerin asılları Kürtçe olan Kitâb’ül-Cilve ve
Mushaf’a Reş adlı iki kutsal kitabı vardır. Kitâb'ül-Cilve'nin,
kurucu Yezîd'in, geleceğini haber verdiği yeni
peygamber Şeyh Hâdî'ye (XII. yyıl) Melek Tâvus tarafından
vahyedildiğine inanırlar. Mushaf’a Reş ise Şeyh
Hasan bin Hâdî tarafından yazılmıştır.
Bu ilginç inanışın temeli iki kitabı olan söz konusu
metinler ve Şeyh Hâdî'nin İlahisini yayımlamakla, toplumumuzda
çok az bilinen bir inanışa ışık tutmak, Anadolu'nun
kültür mozaiğinde yer alan bir rengi sergilemek
istedik.
Yaba Öykü Dergisi, S. 76
7 2
YEDİZÎ'LERİN kutsal
KİTAPLARI
VE ŞEYH HÂDÎ'NİN İLÂHİSİ(*)
Yezîdilerin iki kutsal kitabından Kitab'ül-Cilve
(Tanrısal Açıklama Kitabı), Şeyh Hâdî bin Musafir'in
yapıtı sayılmaktadır. Öbür kitap Mushaf’a Reş (Kara
Kitap), yine aynı soydan gelen Şeyh Hasan bin Hâdî
tarafından yazılmış kabul edilmektedir. Bu kitaplar,
Cambridge Üniversitesi profesörlerinden E. G. Growne'ın
kalemiyle, on dokuzuncu yüzyılın sonlarına İngilizceye
çevrilmiş bulunmaktadır. Çevirisi yapılan elyazması
metin ise bugün Paris Ulusal Kitaplığı'ndadır
(BN Syr. MS. 324). Söz konusu kitapların son zamanlarda
bulunan daha eski metinleri (Syr. MS No. 7),
Prof. R. Ebied ile Prof. M.J. Young tarafından çevrilmiş
ve incelenmiştir.
Kitab'ül-Cilve ve Mushaf a Reş'in burada sunacağımız
çevireleri, genellikle, Browne'in çevirisine uygundur;
birkaç yerde, Ebied/Young çevirisini dikkate al-
(*) Kitab'ül Cilve, Mushafa Reş ve Şeyh Hâdi’nin İlahisi'nin burada sunduğumuz
Türkçe çevirileri, John S. Guest'in «The Yezidis» (KPI, London
and New York) adlı yapıtındaki İngilizce metinlerden yapılmıştır. -Çev.
7 3
dık. Metindeki boşluklar(...), tüm elyazmalarında okunamayacak
denli bozuk olan yerleri göstermektedir.
Özel sözcükler, Browne'ın okuduğu biçimleriyle alınmışlardır.
Uzun zaman, Yezidi'lerden kalan tek kutsal metin
olarak bilinen Şeyh Hâdî'nin İlâhisi'ni, Layard'ın Nineveh
and Babylon (Ninova ile Babil) adlı yapıtındaki
çevirisiyle aldık.
Floransa Üniversitesi'nden Profesör Giuseppe Furlani,
1930 yılında bu metinler üzerine bir inceleme yayımladı.
Söz konusu inceleme, Ebied/Young'ın incelemesiyle
bağlantılı olarak okunmalıdır.
Kitab'ül-Cilve, Mushaf a Reş ve Şeyh Hâdî'nin İlahisi'nin
yeni elyazması metinleri, 1934 yılında Dr.
Henry Field tarafından bulunmuş, Bağdad Üniversitesinde
Dr. Anis Frayha'nın yaptığı İngilizce çevirileri
1946'da yayımlanmıştır.
John S. Guest
KİTÜB 'ÜL-CİLVE
( Tanrısal Açıklama Kitabı)
Melek Ta'us, bütün yaratıklardan önce var oldu.
Seçilmiş halkını uyarmak ve yanlışlardan uzak tutmak
üzere, yardımcılarını bu dünyaya gönderdi; kullarını
önce sözlü olarak uyardı, ikinci olarak bu kitapla ki yabancıların
okuması ya da bakması yasak kılındı.
(Birinci Bölüm)
Ben ki vardım; varım, sonsuza dek var olacağım;
tüm yaratılmışlara hükmüm geçer, tüm olaylar ve benim
erkim altındaki varlıklarla ilgili her şey,, benim
buyruğumla olur. Kim bana inanır da gereksindiğinde
beni çağırırsa, ben hemen onun yanındayım, benim var
olmadığım hiçbir yer düşünülemez. Beni benimsemeyen
kimselerin, kendi isteklerine uygun olmadığı için
7 5
kötülük diye nitelendirdikleri tüm olaylar, benim isteğimle
olur. Her çağın bir Yönetici Vekili vardır, onu
ben seçerim. Her kuşakla birlikte, bu Dünya'nın Başkan'ı
da değişir; Başkanlar sırayla gelirler, kendi dönemleriyle
ilgili görevlerini yerine getirirler. Yaratılıştan
kazanılan özelliklerin değerleriyle orantılı olarak,
suçları bağışlarım. Kim ki bana karşı çıkar, sıkıntılarla
acılar ondan eksik edilmeyecektir. Başka hiçbir Tanrı,
benim işlerime ve yaptıklarıma karışamaz: Ben neye
karar verirsem, o olur.
Yabancıların ellerinde bulunan kutsal kitaplar,
peygamberler ve havariler tarafından yazılmış olsalar
bile, artık geçersizdirler, isyancı bir nitelik kazanmışlardır,
bozulmuşlardır; bunlar birbirlerini yalanlamakta
ve geçersiz kılmaktadırlar. Doğru olanla yanlış olan
arasındaki ayrım, yaşanılan çağın koşullarına göre yapılacaktır.
Bana inananlara verdiğim sözleri yerine getireceğim;
belirli dönemler için yetkilerimi devrettiğim
akıllı ve sevgili Vekillerimin yargılarına göre, kullarımla
aramdaki sözleşmeye uyacağım ya da uymayacağım.
Olayların gelişimini dikkate alırım; içinde bulunulan
zamanda yararlı olan neyse, onu uygularım. Benim
eğitmenliğimi kabul edenleri yönlendirir, eğitirim;
onlar, bana uymakla, ruhun duyacağı sevinç ve zevklerin
en büyüğüne kavuşurlar.
7 6
(İkinci Bölüm)
Çok iyi bildiğim tüm yöntemlerle, ademoğullarını
ödüllendirir ve cezalandırırım. Yeryüzünde, üstünde ve
altında ne varsa, benim denetimimdedir. Öbür ırklara
yardım etmeyi üstlenmem, onlara iyilik yapmaktan
uzak da durmam, hele benim seçilmiş topluluğumdan
ve bana uysallıkla hizmet edenlerden bunu hiç esirgemem.
Sınadığım insanlara etkin bir denetim yetkisi veririm;
bu insanlar, benim irademe uygun olarak, belirli
durumlarda, bana inanıp öğütlerimi tutanlara yardım
ederler. Alan da benim, veren de; zengin eden, fakir
eden de; mutlu kılan, mutsuz kılan da; bütün bunlar,
çevre koşullarına ve zamana uygun biçimde gerçekleşir;
benim işlerime karışmak ve herhangi bir insanı denetimimden
çıkarmak hakkına ve yetkisine sahip hiçbir
güç yoktur. Bana engel olmaya çalışanların üzerine
acılarla hastalıklar yağdırırım. Kim benim buyruklarıma
uyarsa, öbür insanlar gibi ölmez. Bu düşük dünyada
hiç kimsenin, kendisi için belirlediğim süreden fazla
kalmasına dayanamam; ama istersem, onu bu dünyaya
iki kez, üç kez ya da da daha fazla geri gönderirim, ruhunu
başka bir bedenin içine sokarak; bu, evrensel bir
yasadır.
7 7
(Üçüncü Bölüm)
Ben, kitap göndermeksizin yönlendiririm, dostlarıma
ve benim öğrettiklerimi benimseyenlere, doğru
yolu, gizli araçlarla gösteririm; uyulmasını istediğim
kurallar, bunaltıcı değildir, zamana ve koşullara göre
saptanmıştır. Yasalarıma karşı çıkanları öbür dünyalarda
cezalandırırım. Ademoğulları, yapılması istenen
şeyleri bilmezler, bu yüzden sık sık yanlışlığa düşerler.
Yeryüzündeki ve gökteki hayvanlar, denizdeki balıklar,
hepsi benim yönetim ve denetimim altındadırlar. Dünyanın
bağrındaki gizli hazineler ve başka şeyler, benim
bilgimin içindedir. Onların tek tek bulunup alınmasına
olanak sağlarım. Bunlara sahip olacak kimselere ve
benden zamanında dilekte bulunanlara gizli işaretlerimi,
mucizelerimi gösteririm. Bana ve izleyicilerime
karşı yabancıların göstereceği düşmanlık ve direnme,
ancak kendilerine zarar verir; çünkü bilmezler ki güç
ve zenginlik benim ellerimdedir ve bunları ben,
âdemoğullarından hak edenlere veririm. Dünyaların
yönetimi, çağların arka arkaya geçip gidişi, vekillerimin
her çağda değişmesi, sonsuza dek benim yetkimdedir.
Her kim, oraya dürüstçe yürümezse, ben, kendim
belirleyeceğim bir zamanda onu cezalandıracağım ve
başladığı yere geri göndereceğim.
7 8
(Dördüncü Bölüm)
Mevsimler dört tanedir, unsurlar da (*) dört tanedir;
bunları ben, yaratıklarımın, gereksinmelerini gidermeleri
için bağışladım. Yabancıların kutsal kitapları,
ancak benim yasalarıma uygun oldukları, karşı çıkmadıkları
ölçüde tarafımdan kabul görürler; yine de bunlar,
çoğunlukla saptırılmışlardır. Üç tanesi bana karşıdır
ve ben, üç addan nefret ederim. Benim gizlerimi
açığa vurmayanlar için, ödüllendirme konusundaki sözümü
tutacağım. Benim uğruma acı çekmeye katlananları,
kuşku duyulmasın ki, dünyalardan birinde ödüllendireceğim.
Benim yolumdan gidenler, kendilerine
düşman olanlara ve yabancılara karşı, cemaat halinde
yaşasınlar. Ey siz, benim yasalarıma uyanlar, benim tarafımdan
iletilmeyen düşünceleri kafanıza sokmayın.
Yabancıların yaptığı gibi sakın, adımı ya da bana yakıştırılan
adları ağzınıza almayın, yoksa günaha girersiniz;
çünkü bu konular, sizin kavrayışınızın üzerindedir.
7 9
(Beşinci Bölüm)
Beni simgeleyen şeylere ve resimlerime saygılarınızı
sunun; çünkü onlar size, benim yasalarıma aykırı
olan davranışlarınızı anımsatacaktır. Yardımcılarımın
buyruklarına uyun, sözlerine kulak verin ki benden aldıkları
öte dünya bilgisini size iletsinler.
*
8 0
Mushaf-a reş
(Kitüb'ül-Asvad: Kara Kitap)
Başlangıçta Tanrı, kendi yüce özünden Beyaz İnci'yi
yarattı ve bir kuş yarattı ki adı Anfar'dı. Ve İnci'yi
onun sırtına koydu, ve orada kırk bin yıl oturdu. İlk
gün, yani pazar günü, Azazil adlı meleği yarattı; işte o,
hepsinin başkanı olan Ta'us Melek (Tavuskuşu Melek)'
tir. Pazartesi günü Tanrı, Darda'il adlı meleği yarattı
ki o, Şeyh Hasan'dır. Salı günü, İsrafil'i yarattı ki,
Şeyh Şams'tır. Çarşamba günü, Cebra'il adlı meleği yarattı;
o da Abu Bekr'dir. Perşembe günü, Azra'il'i yarattı
ki, Sacadin'dir. Cuma günü, Şemma'il adlı meleği yarattı;
o da Nasir'ud-Din’dir. Cumartesi günü, Nura'il
adlı meleği yarattı, ki o [...]) Melek Ta'us (Melek Tavus)'
u onların başkanı yaptı. Ondan sonra Tanrı, yedi
göğü, yeryüzünü, ve güneşi ve ayı yarattı [...] İnsanı,
kuşları ve tüm hayvanları yarattı, ve onları pelerininin
boşluğuna yerleştirdi, ve İnci'nin üzerinden indi, melekler
de yanındaydı. Sonra yüksek sesle İnci'ye doğru
haykırdı, o da düşüp dört parçaya ayrıldı, içinden su
fışkırdı ve deniz oldu. Dünya yuvarlaktı, üzerinde çatlak
yoktu. Sonra Tanrı, bir kuş biçiminde Cebrail'i yarattı,
ve dört bucağın yönetimini ona emanet etti. Sonra
bir gemi yarattı ve onun içinde otuz bin yıl kaldı, on-
8 1
dan sonra Laleş'e geldi ve konakladı. Dünyanın içinde
haykırdı, ve yoğunlaşmayla deniz oluştu, ve dünya yeryüzüne
dönüştü ve titremeye devam ettiler. Sonra Cebrail'e,
Beyaz İnci'nin iki parçasını getirmesini buyurdu,
parçalardan birini yeryüzünün altına yerleştirdi, öbürünü
de Göğün Girişi'ne(*) kapı olarak koydu. Sonra onların
içine güneşi ve ayı yerleştirdi, onların kırpıntılarından
da yıldızları yarattı, ve onları göğe süs olarak
astı. Ayrıca yeryüzünü süslemek üzere meyve ağaçlarını,
bitkileri ve dağları yarattı. Halı’nın üzerinde Taht’ı
yarattı. Sonra, dedi ki Ulu Tanrı: "Ey Melekler,
Adem'le Havva'yı yaratacağım, onları insan yapacağım,
ve ikisinden, Adem'in belinden gelmek üzere,
Şehr ibn Cebr doğacak; ve ondan tek bir halk türeyecek
yeryüzünde; Azazil'in, yani Ta'us Melek'ın toplumu
olan Yezidi halkıdır bu. Sonra Şeyh Hâdi Musafir'i Suriye'den
göndereceğim ve o gelip Laleş'te kalacak.»
Sonra Tanrı, kutsal ülkeye indi ve Cebrail'e, dünyanın
dört bucağından toprak getirmesini buyurdu: Toprak,
hava, ateş ve su. Onlarla bir adam yaptı ve kendinden
ona bir ruh bağışladı. Sonra Cebrail'e, Adem'i Cennet'e
yerleştirmesini buyurdu, orada meyveyle bütün yeşil
bitkileri yiyebilsin diye; ancak buğday yemesi yasaktı.
Yüz yıl sonra Ta'us Melek, Tanrı'ya dedi ki: «Adem,
nerede ve nasıl üreyip çoğalacak?» Tanrı ona «Yetki
ve yönetimi sana bırakıyorum bu konuda» dedi. O zaman
Melek Tavus, gidip Adem'e sordu: «Hiç buğday
yedin mi?» O da yanıtladı: «Hayır, çünkü Tanrı bunu
bana yasakladı, 'Ondan yememelisin' dedi» Melek
Ta'us şöyle dedi ona: «Yesen, senin için çok daha iyi
olur.» Ama Adem'in, yedikten sonra karnı şişti, ve
Ta'us Melek onu Cennet'ten çıkardı, ve bıraktı, ve göğe
8 2
çıktı. O zaman Adem, karnının şişkinliği yüzünden
acıyla kıvrandı, çünkü bedeninde çıkış deliği yoktu.
Ama Tanrı bir kuş gönderdi, o da Adem'in bedeninde
bir çıkış deliği açtı, böylece Adem rahatladı. Ve Cebrail
yüz yıl ona görünmedi, ve o mutsuz oldu, ağladı. O
zaman Tanrı, Cebrail'e buyurdu ve o gelerek Adem'in
sol koltuk altından Havva'yı yarattı. Sonra Melek Tavus,
halkımıza demek istiyorum ki, çok acı çeken
Yezidîlere yardım etmek üzere yeryüzüne indi ve eski
Asurluların yanında, bizim de başımıza krallar dikti; bu
krallar Nesrukh (ki o, Nasir'ud-Din'dir) ve Kamush (o
da, Sultan Fahrü'd-Din'dir) ve Artimus (ki, Sultan Şemsü'd-
Din'dir) adını taşıyorlardı. Bundan sonra iki kral
tarafından yönetildik; birinci ve ikinci Şapur adlı bu
kralların yönetimi yüz elli yıl sürdü ve onların soyundan
gelen Amir'lerimiz bizi bugüne dek yönetmişlerdir,
ve biz dört kabileye bölündük. Bize khass (marul) haram
kılınmıştır, çünkü kadın peygamberimiz olan
Khassa'nın adını anımsatmaktadır; kuru fasulye de haramdır,
koyu mavi boya kullanmamız yasaktır; Yunus
peygambere saygısızlık etmiş olmamak için, balık yememiz
haramdır; Ceylanları da yemeyiniz, çünkü onlar
peygamberlerimizden birinin sürüsü olmuşlardır. Ayrıca,
Şeyh ve müritleri, tavuskuşuna saygısızlık etmemek
için, horoz da yemeyiniz; çünkü tavuskuşu, daha önce
sözü edilen yedi tanrıdan biridir ve biçimi horozu andırır.
Yine Şeyh ve müritleri, helvacıkabağı yemekten sakınınız.
Bundan başka, ayakta işemek, ya da oturmuş
haldeyken giyinmek, ya da Müslümanların yaptığı gibi
helada taharetlenmek, ya da onların banyolarında gusül
etmek, bize yasaklanmıştır. Ayrıca, tanrımız olan Şeytan'ın
adını ya da onu anımsatan Kitan, Şar, Şat gibi
8 3
adları ya da Mel’un, [...] na'l gibi sözcükleri ağza almak
yasaktır.
Önce [...] bizim dinimize, putataparlık dediler ve
Yahudiler, Hıristiyanlar, Müslümanlar ve İranlılar dinimizden
uzak durdular. Kral Ahab ile Amran, bizdendi;
öyle ki, bizim Pirbub diye adlandırdığımız Ahab Beelzebub'un
Tanrısından yardım dilerlerdi. Bizim Babil'de
Bakti-Nossor (Nebukadnezzar) adlı bir kralımız vardı;
İran'da Ahasuerus, İstanbul'da Agrikalus da bizdendi.
Gök ve yer var olmadan önce Tanrı, suların üzerinde
bir teknenin içindeydi. Sonra, yaratmış olduğu inciye
kızdı, onu başından attı; incinin kırılmasından dağlar,
çınlamasından kum tepeleri, dumanından da gökler
meydana geldi. Sonra Tanrı, göğe çıktı ve gökleri yoğunlaştırdı;
ve onları, altlarına destek koymadan yerleştirdi,
ve yeryüzünü her yanından çevirdi. Sonra ellerine
kalemi aldı, ve tüm yaratıklarının adlarının listesini
çıkardı. Kendi özünden ve nurundan altı Tanrı yarattı
ki bunların yaratılması, bir lambanın başka bir yanan
lambadan yakılması gibiydi. Sonra Birinci Tanrı, İkinci
Tanrı'ya dedi ki: «Ben göğü yarattım; sen oraya çık,
ve bir şeyler yarat.» Ve o, göğe çıktığı zaman, güneş
var oldu. Kendisinden sonraki Tanrı'ya, 'Çık' dedi ve
ay yaratıldı. Ve ondan sonraki Tanrı, gökleri harekete
geçirdi; ve ondan sonraki Tanrı, yıldızları yarattı ve ondan
sonra gelen Tanrı, el-Kuragh'ı, yani Sabah Yıldızı'nı
(*) yarattı; her şey böyle yaratıldı.
*
(*) Venüs, -Çev.
8 4
Şeyh hâdî'nîn İlahİsİ
Şeyh Hâdî’nin İlahisi Huzur İçinde Yatsın!
Benim bilgim, tüm varlıkları kuşatır
Benim varlığım, benden gelir.
Benim gelişimin nedeni, yine benim;
Zamanını da bilen benim.
Evrende var olan her şey, benim buyruğumdadır
Her yer, insanlar otursun oturmasın,
Ve tüm yaratılmışlar, benim buyruğumdadır.
Benim egemenliğim, başka egemenliklerden
üstündür.
Sözlerim her zaman doğrudur.
Yeryüzünün yargıcı ve yöneteniyim
Benim yüceliğime tapınır insanlar
Bana gelirler, öperler ayaklarımı.
Benim, gökleri kat kat yayan.
Başlangıçta haykıran, benim.
Şeyh'im ben, benden başka yoktur tapacak.
Benim, kendimi mucizelerle gösteren.
8 5
Bana indirildi mutluluklar kitabı,
Dağları eriten efendimden.
Tüm yaratılmış insanlar bana gelirler
Saygıyla öpmek için ayaklarımı.
Meyveler üretirim gençliğin ilk özsuyundan,
Kendi gücümle, ve bana yönelirler öğrencilerim.
Işığımın önünde sabahın karanlığı dağılır.
Yol gösteririm, isteyenlere.
Benim, Adem'in Cennet'te yaşamasına neden olan,
Nemrud'un kızgın ateşte kalmasına da.
Ahmed'e adaletli davranmasında önderlik ettim
Benim yolumda ilerlettim onu.
Bana gelir tüm yaratıklar
Sevgimi, armağanlarımı kazanmak için.
En yüksek yerlere bile uğrarım ben
İyilikler benim acımamdan kaynaklanır.
Benim, tüm yüreklere korku salan
Bana uysunlar diye; ve yüceltirler gücünü ve
görkemini kötülüğümün
Karşıma çıktı o öldürücü aslan
Öfkeyle ve ben haykırdım ve taşa çevirdim onu,
Karşıma çıktı yılan
Ve ben irademle kuma çevirdim onu.
Benim, vurup titreten kayayı
Ve yanından fışkırtan suların en tatlısını.
Benim bildiren, kesin gerçeği.
Benden gelir, acı çekenleri avutan kitap.
Benim biricik yargıç,
Yargılamak benim hakkımdır.
İlkyazları yarattım su versinler diye,
Suların en tatlısını ve güzelini.
Eli açıklığımla ben neden oldum belirmesine
8 6
Ve gücümle saflaştırdım onu.
Bana dedi ki Cennetin Efendisi,
«Sensin tek yargıcı ve yöneticisi yeryüzünün.»
Bazı mucizelerimi kendim sergilerim,
Bazılarıysa, varlıkların kendilerinde
açığa vurulmuştur.
Benim, dağlara boyun eğdiren,
Benim altımda, benim irademe göre.
Ürkünç görkemimin karşısında haykırır canavarlar
Gelir tapınırlar bana, öperler ayaklarımı.
Şamlı Hâdî'yim ben, Musafir'in oğlu.
Yüce bağışlayıcı, çeşitli adlar verdi bana,
Göksel tacı, makamı, ve yeri göğü ve yeryüzünü.
Gizlerime erenlerin gözünde, benden başka Tanrı
yoktur.
Her şey benim buyruğumun altındadır.
Onun için, benim önderliğimi yadsımayın.
Ey insanlar! Bana karşı çıkacağınıza, boyun eğin,
Yargılama Günü'nde, karşıma geldiğinizde
mutlu kılınırsınız.
Her kim, bana bağlı olarak ölürse
Cennet'e göndereceğim onu,
Ama kim ki, beni tanımadan ölür
Acı içinde kıvrandıracağım onu.
Diyorum ki, yücelikte yoktur dengim.
Yaratırım ve istediğimi zengin yaparım,
Övgüler bana, her şey benim irademle olur.
Işığı ben bağışlarım evrene.
Ben o hükümdarım ki, büyüklüğüm kendimden
gelir
Yaratılmış tüm zenginlikler benim buyruğumdadır.
İzlemeniz gereken bazı yolları gösterdim size,
8 7
ey insanlar,
Bana yakın olmak isteyenler, dünyayı unutmalıdır.
Sözlerim her zaman doğrudur.
Yükseklerdeki bahçe, beni hoşnut edenler içindir.
Ben, gerçeği aradım ve onaylayıcısı oldum onun;
Aynı gerçeği kavrayanlar, en yüksek yere
ulaşacaklar benim gibi
*
8 8
Katar metînlerî
Batı Avrupa'da 12. ve 13. yüzyıllarda ortaya çıkan Katarlar,
Hallac-ı Mansur gibi, Tanrıyla birleşmeyi, Tanrı aşkını savunuyorlardı.
Katar'ların metinlerinden yaptığımız çevirileri kitabın
sonuna eklemeyi uygun bulduk. Ayrıca, iyi ve kötü konusunda
Yezidi'ler gibi düşünen şair William Blake'in ünlü "Kaplan" şiirini,
açıklamalarla birlikte sunuyoruz.
8 9
Tablo: Paul Delvoux
9 0
Mani (İ.S. 216-274), Ortadoğu'da Zerdüşt dinini, Hıristiyanlığı,
Budacılığı, Gizemcililiği birleştirerek yeni bir din yaratmıştı.
Mani dinini Hıristiyan bir görüntüyle sürdüren Katarlar, 12.
ve 13. yüzyıllarda Batı Avrupa'da ortaya çıktılar. İyi-kötü karşıtlığı,
madde dünyasının kötü oluşu, Mani dininde olduğu gibi, Katar
inancında da temel kabullerdir. Dünya tutkularından arınıp yeniden
Tanrı'yla birleşmeyi savunan Katarlar. Hallac-ı Mansur'la aynı
yolun yokuşudurlar. "Katar" sözcüğü, Yunancada "arınmış"
demektir. Mani toplumu gibi, Katar toplumu da, rahipler ve inananlardan
oluşuyordu. "Kusursuz" diye adlandırılan rahipler,
inanca uygun yaşayan, yani dünyadan el etek çekmiş kimselerdi;
inananlar ise, toplumun büyük kesimi olup bunlar dünya işleriyle
ilgilenebilirler, evlenebilirlerdi.
Zerdüşt dininden gelen iyi-kötü karşıtlığı, Katar'larda kesin
olarak vardır; Hallac-ı Mansur'da hem vardır hem yoktur; Yezidi'lerde
ise böyle bir karşıtlık kabul edilmez (Şeytan, Tanrı adına
evreni yönetir).
Burada sunduğumuz Katar metinleri, Hallac-ı Mansur düşüncesine
ne kadar yakın olduklarını açıkça göstermektedirler.
Bu metinleri Fransa'da derleyenler tarafından yazılmış önsözlerde
görüleceği gibi, Katar inancı Fransa’nın güney bölgelerinde
bugün de etkisini sürdürmektedir.
Yaşar GÜNENÇ
9 1
Ruh ekmeğİ
Katarlar, Hıristiyanlığın Kutsal Kitabı'nı ve Paulos'un
düşüncelerini Mani dinine göre yorumlamışlardı:
İyi ve kötü karşıtlığı (İran'dan gelir), Gnoistik
(inanç topluluğuna katılma ve özgür bir öğrenme çabasıyla
kurtuluşa ulaşma), insanın üçlü yapısı (zihin, ruh,
beden; zihin, hem kurtarıcı'dır hem kurtarılan, çünkü
Tanrı'yla birleşir).
Katarların önemli metinlerinden "Babamız"ın bazı
bölümlerini burada sunuyoruz. Görüleceği gibi Katarlar,
dualarında "bize günlük ekmeğimizi ver" demezler,
"maddeüstü (ruh) ekmeğimizi ver" diye dua ederlerdi.
Kafkasya'da VIII. yüzyıldan önceki Paulos'çular,
Makedonya ve Bulgaristan'da X. yüzyıldaki Bogomiller,
Katarlar'ın öncüleriydi.
Bugün bile, Cevennes'in bazı köylerinde halk,
"kusursuz" diye adlandırdığı bazı yaşlılara saygı gösterir;
bu kişiler papaz konumunda değildirler, dünyayı
aşma yollarını bilen kişiler olarak görülürler. Katarlar'ın
etkisi açıktır: Kusursuz'lar, Katar toplumunun rahipleriydi.
Marc de SMEDT
(Le Nouveau Planete, Sayı 17, 1970)
9 2
Pater noster
(Babamız)
Pazar Duası:
Bu duanın, yani "Pater Noster"in nasıl algılanacağını
öğrenmeniz gerekmektedir. Bu dua kısadır ama
içinde büyük şeyler vardır. O halde, "Babamız”ı söylemek
zorunda kalan kimseler, onu iyi işlerle onurlandırmak
zorundadırlar. "Oğul"un demek istediği, "Baba
Aşkı"dır.(i) İşte bu yüzden, mirasa bir oğul gibi hak kazanmak
isteyenler, kötü işlerden kesinlikle uzak durmalıdırlar.
"Babamız": Bu söz, bir sesleniştir. Gerçek anlamı:
Ey yalnızca kurtarılmaya değer olanların babası.
"Sen ki göklerdesin": Bunun anlamı: Sen ki ermişlerde,
göksel erdemlerdesin. Ayrıca, bu niteleme kullanılırken
belki bir amaç daha güdülmüştü: Onu şeytanlığın
babasından, kötü yüreklilerin ayartıcı babasından ayırdetmek.
(1) Hallac_ı Mansur'un öldürülme nedenlerinden olan, «Tanrı'yla
aşk ilişkisi kurulabileceği» savı, burada yinelenmektedir._Çev.
9 3
Katar şiirleri
Bir aile tarafından bana verilen bu şiirler, Provence
yöresinde bugüne dek gizli tutulmuş geleneklerden
kaynaklanmaktadır. Dillerinden, Toulouse çevresinde
yaratıldıkları bellidir.(l) 1300'lü yıllarda ortaya çıkmış
olmalıdırlar, çünkü bakire'den söz etmektedirler; Toulouse'da
Meryem'le ilgili şirler 1300'lü yıllarda yazılmıştır.
Katarlar'ın uğratıldığı kıyımdan hiç söz etmeyişleri
de, 1210-1220 arasındaki o korkunç yıllardan
çok sonra yazıldıklarının kanıtıdır. Bu şiirler, Katar'lıktan
Katolikliğe geçmiş, böylece iki inancın, güney bölgesine
özgü bileşimini gerçekleştirmiş ailelerden birinde
yetişen bir genç kızın şiirleridir bence. Bunlarda,
Katar düşmanlarının kavrayamadığı izlekler var: Yaşama
sevinci, bunun yanında ruhu yüceltmeye yönelik
ama bedeni dışlamayan bir yaşam alayişi. Bunlar, m
utlu aşk şiirleridir; Tanrı'ya duyulan aşkla, Tanrı'ya
doğru yükselme çabasının sevinciyle dolu olan, ama
yeryüzünde iki varlığın arasındaki aşkın mutluluğunu
da içeren şiirler.
Araştırmalarım sırasında, yaşı elliyi aşkın bir Katar
kadını, bana çok önemli açıklamalarda bulundu. Bu ka9
4
dın, Provence yöresinde oturuyordu ama Pirene'lerin
doruklarında yerleşmiş olanlara, beden özellikleri bakımından
hiç benzemiyordu. Söylediğine göre kendisi,
Katar inancına sahip Norman bir ailenin kızıydı; Pirene'lere
son yıllarda gelmişti. Katarlar'ın Normandiya'ya
Vikingler'le birlikte, daha Pirene'lerde hiçbir Katar
yokken geldiklerini de ekledi. Yaptığım araştırmada,
gerçekten de, Katarlar'ın Pirene'lere (1140 yılında) gelişlerinden
çok önce, 1007 yılında Orléans'da Mani dininden
olan insanların yakılmış olduklarını(2) saptamış
bulunuyorum; kadının söyledikleri doğruydu.
Bu Katar Vikingler nereden gelmişlerdi? Bizans
İmparatorluğu, VIII. y.y.da ele geçirdiği Ermenistan'daki
Mani'cilerden kurtulmak için onları kitle halinde
Bosna'ya ve Bulgaristan'a sürdü. Bu din oralardan,
Tuna yoluyla İtalya ve Provence'a yayıldı. Tuna limanlarına
İskandinav'lar da geliyordu; gemileriyle Dvina
ırmağında ilerledikten sonra, karaya çıkıp yakındaki
Dnieper ırmağına dek gemilerini karadan taşıyorlar,
bu ırmak üzerinden de Karadeniz'e iniyorlardı, yağma
yapmak ya da İstanbul'da imparatorun koruma alayına
asker yazılmak için. Bu sırada Tuna limanlarında Mani'ci
tüccar ve gemicilerle karşılaşıyorlardı. Böylece bu
din, İskandinavya'ya ulaştı; sonra Vikingler tarafından
Normandiya'ya ve İngiltere'ye getirildi. Bugüne dek
gizli kalan İngiliz Katarlar'ının varlığı buradan kaynaklanır;
en büyük temsilcileri, şair William Blake'tir.(3)
Kuzeyin etkileri, burada sunduğum şiirlerde açıkça
görülüyor:
9 5
"İşitirsem onun çayırlarda, rüzgârın altındaki
yürüyüşünü
Gideceğim bir elma ağacının altına
Bekleyeceğim.”
Çayırda ve rüzgârın altında yürüyen, ölümün ve
yeniden bedenlenmenin(4) efendisidir; elma ağacı ise,
Avalon’un, öbür dünyanın ağacı olup, dünyamıza yeniden
gelmek için bu ağacın altına gidilerek beklenir.
Elma, yaşam veren meyvedir; Kral Arthur, yaralandığında
Avalon adasına, yani elma ağacı adasına
götürüldü, gerekli süreyi burada geçirip eski gücüne
kavuşarak yeniden dönmesi için. Elma, kuşkusuz, Tanrı'nın
şu sözleriyle, uzaktan, bağlantılıdır: "İnsan, elini
uzatmasın ve yaşam ağacının meyvesini koparmasın ve
bunu yemesin ve sonsuz yaşamı elde etmesin."
Galler ülkesinin Hıristiyanlık öncesi inançları,
Norman kralların sarayına taşındı; sonra Normanlar'ın
arasına karışan Galli ozanlar tarafından Fransa'nın güney
kısmındaki katar bölgesine yayıldı.
Denis SAURAT
(La Nouvelle NOUVELLE REVUE FRANÇAISE,
1 Ekim 1953 tarihli 10. sayısı)
9 6
Kaybolacak olsaydın
Arardım gözlerimin anlamını toprakta
Ama bulamazdım onların gizinin adını.
Tanınmaz gecelerde, geçerlerken kuşlarım
Bekleyeceğim, karanlığı ışıtarak,
Yitik kaygılarımın başında.
Düzelterek kırışıklarını tanrısal cübbenin
Kattım yıldızları göklerin tasma
Sonunda yitirdim Tanrı'nın bana verdiği adı
Gözyaşlarımızı Tanrı'nın tasından içelim
Sonra ona teslim edelim kendimizi
Uyuyalım.
*
Mutluluğum, dünyanın bilinmeyen bir tarafından başlar
Öyle alışılmadık kuralları var ki çekinirim sözet
mekten;
Bu aşkın kendisine
Hayranlıktan donakalan bir çiçek
Belki avutur beni
Kapalı gözlere karşı.
*
9 7
İşitirsem onun çayırda, rüzgârın altında yürüyüşünü
Vaftiz çiçekleri toplayarak,
Karşılayacağım bu sevinci
Gideceğim bir elma ağacının altına
Bekleyeceğim.
*
Yüzüstü bırakılmış ruhların ambarında
Devşireceğiz çiçeklerimizi
*
Kaldıralım çatıları,
Öldü buğdaylarımız,
Bırakalım güneşle yağmur girsin
Göstermek için ruhlara, göklerin bakışını;
Üfleyelim tozları
Renklerimiz taptaze çıkar
Yaşamın kemirdiği
Maddeden kaynaklanan
Toz tabakasının altından;
Yok edelim bedenlerimizi
Giyinelim ak bulutları,
Mutluluk bedenlerin sınırını aşamaz
Bizimse yerimiz doruktur
Oraya ölenler çıkar.
*
Karartmayalım saçaklarımızı,
Koruyalım aydınlığımızı tanrının güzelliğinde(5)
Ve Bakire'nin sevincinde.
Koşalım
Bize değip geçen kuştüyünü öperek
9 8
Doruklarımızın havasında
Yele verelim acılarımızı.
*
Öldüklerinde bedenlerimiz
Doğar yemişleri Tanrı'nın
Elvedalarda
O zaman anlarım ne ağır olduğunu
Yüreklerin
*
Hafif yüklerdir
Maddeyle ilgili
Küçücük sevinçler,
Kolayca taşınabilir;
Ama ne zaman ki son kervan, son yıldıza doğru
Hareket eder,
Kesip atmak gerekir ipi,
Yoksa ne anlamı olur ölümün?
*
İzin verilecek mi kavuşmamıza mutluluğa,
Tanrı'nın yanında kalmamızı sağlayacak kadar
arınmış
olmanın sevinciyle
Ama öyle bir özlülükle ki
dank edecek kafalara, ülkemizde?
Belki ikinci bir evrende;
Kanatları kelebeğin
öpecek bizi,
Yüreklerimizin gücü
Işıtacak çiçekleri.
9 9
Benim yüreğim ölecek, ama sen yaşıyor olacaksın
Sevdiğim, uyuyorsun yüreğimin derinlerinde;
Aşkından doğacak
Başka bir yürek, benim için sevinçten titreyerek;
Sen bunu Tanrı'nın sularından çıkaracaksın,
Soğuktur o sular
Ölümün ortasında
Tanrım, bana göndereceksin beni sevebileni,
Alsın diye ruhumu kendi soğuk bedenine,
Gönder bana beni ölüyken sevebilecek olanı,
Böylece geri döneceğim.
*
Açalım gözlerimizi yeni ekin demetleri üzerinde
Orada uyuyalım
O zaman dolaşacağız göklerdeki dünyalarda
Tanrı'ya yaklaşarak
Çatılarımızı gümüş yabasıyla delecek Tanrı
Kaldırarak ateşin ruhunu başka dünyalardan.
Bir esrime gününde uçurumun üzerinde
Meryem'in sevinci patlayacak
Altın çığlıkları düşecek, özgürlüğe kavuşan
yüreklerimize.
*
Sevinçlerin dansettiği ovada
Atların koşuşlarını dinleyelim;
Kapı orada,
Anahtarsız,
Onu bir kuş korur,
1 0 0
bazan bir tüy çeker kanadından,
Bekleşen bizlere atar.
*
Tanrım geçti ayaklarımın altından rüzgarda
Ölçerek onların katlanabildiği ağırlığı,
Sonra mürrüsafiden dudaklarıma
biraz tuzlu su döktü,
Artık karşılayabileceğim büyük rüzgarları
Uçurumun ağzında koşuşurken bu rüzgarlar
bırakmazlar öpüşüm düşsün,
Bir çayırın tümseğinde beni beklerken
uyuyan bilinmez'e götürüyorum bu öpüşü
Sonra korkusuzca yola koyulacağız
hışırdayan çalılara doğru,
kartalın koruduğu.
*
Öbür yolu tuttum
Unuttum eski acıları
Yağmurla yeniden girdim toprağın altına
yüklenmek için yazgımı;
ama alevlenir bazen
derinlerimde anısı bir zamanki göklerin
işittiğimde şakıyışını
mavi gözlü kekliğin.
*
Yıldızımız
doğdu bir düşün uzayında,
mutlu ve korkusuz;
Senin sevincinin gördük doğrulduğunu Tanrım
1 0 1
devrilmişken, zambak özleyen çayırlardan.
Alalım bu sevinci, alalım bu bağışı
aşkın bize verdiği;
o aşk ki besler çiçekleri
kendi bulutuyla,
bizim bedenlerimizde var eder
senin belirtini.(6)
*
Hiçbir yolu olmayan yaşamın içine bıraktım
yıldızımı,
görkemli bir ağaç beliriverdi,
bir gemi yapacağım ondan, deniz yolculuğum için,
varsın kurusun bahçemin çiçekleri
alıp başımızı doğuya gidelim
seninle;
belki göreceğiz başka bir güneş, kıpkırmızı,
aydınlatacak uyanan çocukları,
o çocuklar yaşamı keşfederler, gemileriyle yol
alırlar
ararlar Tanrı, aşkını.
1 0 2
(1) Fransa'nın bu güney bölgesinde Provence dili konuşulur. -Çev.
(2) Katar inancı, Mani diniyle özdeştir. -Çev.
(3) Bizce tam tersine, Blake Katarlar’a değil, Yezidiler'e yakındır. -
Çev.
(4) Yeniden bedenlenme: Ölenin ruhunun yeni doğan bir bedene
geçmesi. Bu inanç, hem Kelt'lerde hem Hindularda vardır. -Çev.
(5) İsa'dan sonra 3. yüzyılda yaşamış olan Plotinos, Tanrı'nın güzelliği
konusunda karmaşık düşünceler öne sürmüştür (daha geniş bilgi için;
Kuram'ın Eylül 1995 sayısındaki, Necdet Sümer'in "Bilincin Güzelliği ya
da Plotinos’un Estetiği” incelemesi önerilebilir.) Ayrıca, Katar şiirlerinde
görülen "aydınlıkla karanlığın karşıtlığı" hem eski Mısır dininden etkilenen
Plotinos'ta, hem Zerdüşt'ten etkilenen Mani'de görülmektedir. -Çev.
(6) Hallac-ı Mansur'un öldürülmesine neden olan "Tanrıyla aşk ilişkisi
kurulabileceği" düşüncesi, bu dizelerde de vardır. Yine Mansur gibi,
Tanrı'yla insanın özünün aynı olduğu savunulmaktadır. -Çev.
1 0 3
William blake
Ingiliz şair, ressam William Blake (1757-1827),
kamutanrıcılığa inanıyordu. Fransa'daki Katarlar'ın ve
İngiltere'de aynı inançtaki mistiklerin aksine Blake, iyi
ve kötünün birbirine karşıt değil, bir bütünün ayrılmaz
yanları olduğunu savunuyordu. Ona göre Şeytan, evrenin
şiddet, güç, enerji gibi öğelerinin temsilcisiydi; bu
yüzden de mutlak bir düşman sayılmamalıydı. Yine
ona göre "Melek" kavramı, eylemsizliği, hatta ikiyüzlülüğü
çağrıştırıyordu. Bu görüşlerine bağlı olarak şair,
Katarlar'ın tersine, madde dünyasını, ruh dünyası uğruna
terk etmeye karşıydı.
Yezidi'lere çok yakın olan Blake, burada sunduğumuz
"Kaplan" (Tyger) şiirinde, suçsuzluk simgesi kuzun)
ile şiddet ve güç simgesi kaplanın aynı Tanrı tarafından
yaratıldığını ve bu iki yaratıkta Tanrı'nın karşıt
yanlarının göründüğünü dile getirmiştir.(2)
(Çev.)
(1) Şiirde büyük harfle başlayan bu sözcük, Tanrı’nın Kuzusu denilen
İsa'yı da kastetmektedir. -Çev.
(2) William Blake hakkında, yararlandığımız kaynak: Türk ve Dünya
Ünlüleri Ansiklopedisi, 2. Cilt; Anadolu Yayıncılık. -Çev.
1 0 4
Kaplan
Kaplan! Kaplan! Parlak alev
Gecenin ormanlarında;
Hangi ölümsüz el ya da göz
Kurdu sendeki ürkünç dengeyi?
Uzak derinliklerde mi yoksa göklerde mi
Tutuştu gözlerinin ateşi?
Hangi kanatlarla yükselebildi?
Bu ateşi hangi el tutmaya cesaret etti?
Hangi kol bu, hangi sanat,
Böyle büken, yüreğinin kaslarını?
Çarpmaya başladığında yüreğin,
Ne korkunç bir eldir, o, ne korkunç ayaklar?
Nasıl bir çekiç? Nasıl bir zincir?
Hangi ocakta biçimlendirildi beynin?
Hangi örste? Nasıl bir korkunç kavrayış
Tutabildi onun öldürücü dehşetini?
1 0 5
Yıldızlar, fırlatırken aşağıya mızraklarını
Sularken cenneti gözyaşlarıyla,
O gülümser mi yaptığına bakarak?
Kuzu'yu yaratan mıdır seni de yaratan?
Kaplan! Kaplan! Parlak alev
Gecenin ormanlarında;
Hangi ölümsüz el ya da göz
Kurmaya cesaret etti senin ürkünç dengeni?
*
1 0 6


Tasavvufun baş kişilerinden olan Hallac-ı
Mansur, 9. yüzyıldan günümüze kadar
gelen zaman içerisinde izleri silinemeyen bir
düşünce adamıdır, İnsanın “Tanrılaşması”
(Enel Hak) fikrini ortaya koyması, bunu
kişiliğinde özdeşletirme sonucu hayatıyla
ödeyen Mansur, kendinden sonra gelen
tasavufçuları da büyük ölçüde etkilemiştir.
TAVASİN onun zindanda yazdığı
eserlerinden biri, aynı zamanda günümüze
ulaşan tek eseridir. Elinizdeki basıma
Hallac'ın "Vasiyetnamesi” ile aynı
düşünce etrefında toplanan Yezidilerin
kutsal kitapları Mushafa Reş, Kitabu-I Cilve
ve tasavufun batıya yansıyan biçimi olan
Katar Metinlerinden örnekler de kitabın
sonuna eklenmiştir. Mezopotamya Kitaplığı
Dizisinde sunduğumuz TAVASİN'in birçok
bakımdan özel bir yere sahiptir kuşkusuz.
ISBN 975-386-026-9
YABA YAYINLARI : 60
Bilim - Kültür Dizisi
Tarih / Mezopotamya Kitaplığı: 4
ISBN 975 - 386 - 026 - 9
1.Basım, Haziran 1995
2.Basım, Ocak 2001
• 3.Basım, Ağustos 2002
• Vasiyetnameyi Arapçadan Çev.: Selim Atay
• Editör: Aydın Doğan
• Kapak düzeni:D.Piranlı
• Dizgi: Hasan Karagöz
• Basım, cilt: Engin Matbaası
YABA YAYINLARI
Galipdede Cad. 67/1,
80050 Tünel - Beyoğlu /İSTANBUL
Tel/Faks: (0 212) 293 36 06
e-posta: yabayayinlari@hotmail.com
Hallac-ı Mansur
TAVASIN «Ene'l-Hak (:Ben Tanrıyım)»
Çeviren
YAŞAR GÜNENÇ
3. Basım
yaba
İSTANBUL
İÇİNDEKİLER
Çevirmenin önsözü: Mansur'un
Tanrılaşma ve Şeytanlaşma Serüveni.. 8
TAVASİN
1 - Peygamberlik Işığı Üzerine Ta-Sin,...................... 15
2 - Kavrayış Üzerine Ta-Sin ,...................................... 20
3 - Arınmışlık Üzerine Ta-Sin,................................... 23
4 - Daire Üzerine Ta-Sin,........................................... 27
5 - Nokta Üzerine Ta-Sin,.......................................... 30
6 - Sonsuz Zamanın Öncesi
ve Çift Anlamlılık Üzerine Ta-Sin,...................... 38
7 - Tanrısal İrade Üzerine Ta-Sin ,............................. 47
8 - Tekliğin Duyurulması Üzerine Ta-Sin,.................. 49
9 - Tevhidde Kendine Dönük
Bilinçler Üzerine Ta-Sin,.......................................52
10 - Biçimlerden Kopma Üzerine Ta-Sin,................... 55
11 - Gizem Bahçesi,..................................................... 60
EK:
• Hallac-ı Mansur’un Vasiyeti,.................................... 67
• Yezidi'lerin Kutsal Kitapları
ve Şeyh Hâdî'nin İlahisi
(John S. Guest),.......................................................... 71
• Kitab'ül Cilve ... ........................................................ 75
• Mushaf a Reş .............................................................81
• Şeyh Hâdî'nin İlahisi,................................................. 85
5
KATAR METİNLERİ
Yaşar Günenç,,............................................................89
• MARC de SMEDT (Ruh Ekmeği),............................92
• PATER NOSTER,(Babamız).................................... 93
• KATAR ŞİİRLERİ(Denis SAURAT)....................... 94
• Kaybolacak Olsaydın,.................................................97
• WILLIAM BLAKE (Kaplan),................................ 104
+Hallac-ı Mansur’un Eserleri,.................................... 107
Tablo: Jean Piêrre Alaux
7
MaNSUR’UN TANRILAŞMA
VE ŞEYTANLAŞMA SERÜVENİ
Eb u’l Muğis el-Hüseyin bin Mansur el-Hallac, 857 yılında
İran'ın Tur kasabasında doğdu. Dedesinin, Zerdüşt dininden
olduğu söylenir. Tasavvuf eğitimi gördükten sonra
Huzistan'da, Tanrıyla birleşme yolunu öğretmek amacıyla
konuşmalar yapan Mansur, birçok yandaş topladı ama o kadar
da düşman edindi. Kendisini yalancılıkla suçlamaları ve
halkı kışkırtmaları yüzünden, Horasan'a gitti; orada beş yıl
kalıp görüşlerini yaydıktan sonra Bağdad'a geldi. Müritlerinden
dört yüz kişilik bir kalabalıkla Hacca gitti; Mekke’de
onu büyücülükle suçladılar. O zaman, yeniden uzun bir yolculuğa
çıktı; Hindistan ve Türkistan'da yıllarca dolaştı; 902
yılında Mekke'ye geldi. Arafat'ta, kendisini herkesin aşağılamasını
Tanrı'dan diledi. Bağdat'da «kendi cemaati uğruna
lânetlenmiş olarak ölmek» isteğini açıkça dile getirdi: «Ey
Müslümanlar, beni Tanrı'dan kurtarınız.», «Tanrı, benim kanımı
size helâl etmiştir; beni öldürünüz!» diye çağrıda bulunuyordu.(
1) Düşmanları onun idamını istiyorlardı; bu sırada
(1) «Hallac-ı Mansur» (Prof. Dr. A. Schimmel; Çev. Sofi Huri; İstanbul, 1969)
8
«Enel Hak» (Ben Tanrıyım) dediği söylenir. Müritleri tutuklandı.
Kendisi de tutuklanıp dokuz yıl süreyle hapsedildi.
«Ta Sin el-Azal» ve «Miraç» adlı yapıtlarını, bu tutukluluk
yıllarında yazdı. 922 Yılında ölüm cezasıyla yargılandı.
Kendisini astılar, sonra başını kesip bedenini yaktılar ve
küllerini minareden Dicle'ye attılar. «Mucizeler göstermek,
Tanrı'nın gücünü ele geçirip kötü amaçla kullanmak, Tanrıyla
insan arasında aşk bağlantısı kurulabileceğini öne sürmek
», ölüm cezasının gerekçeleriydi. Mansur'un idam edilmesi
sırasında yandaşları, büyük bir ayaklanma gerçekleştirdiler.
«Bir kere her vücudun vahdet içinde olduğu fikri kabul
olununca, mutassavvıf kendini, hem Müslüman, hem kâfir
olarak görür(...) 'Ben Tanrıyım' demek, idam cezasını getirdiğinden,
Sufizm, darağacını, Hıristiyanların Haç'ı yorumladıkları
şekilde tefsir ettiler; yani (başı kesilmeden önce darağacına
çekilen Mansur gibi) dar ağacına yükselme, 'semaya
huruç etmek'tir.(...) Mansur'un asılması -yahut haça gerilmesi-
Asılmış Allah efsanesi gibi çok eski misallere,
İsa'nın haça gerilmesine benzer. »2
Doğu yazınında ve düşüncesinde, Hallac-ı Mansur'un
etkisi büyük oldu. «Hallac'ın gönlüne düşen ateş, benim de
yaşamıma düştü» diyen Feridüddin Attar, «Bîsernâme»'de
şöyle yazdı:
"Ben Tanrıyım." Mevlana Celalettin Rumi de mansur'dan
etkilenmiştir. Yunus Emre, Nesimî, Pir Sultan Abdal,
Kaygusuz Abdal Türk yazınında onun izleyicileridir.
Kaygusuz Abdal "Budalanâme"sinde şöyle yazar:
(2) Aynı yapıt.
9
«Muhît-i zevrak menem, Hak menemdür Hak menem
Tamu vü uçmağ menem, cümle mekân bendedir
Evvel ü Âhir menem, Gani vü fakîr menem
Zakir ü mezkûr menem, küfr ü iman bendedir
Cümleye mabud menem, Kâbe menem put menem
Adem'e maksûd menem, işde fulân bendedir.»
Yine «Budalanâme»'de:
«Hâlik'in emri beni kûze-ger balçığı gibi devrânın çarhı
üzerine koyup dolab gibi döndürdü... Gâh beni kûze dizdi...
Gâh saraylara kerpiç eyledi.. Gâh insan eyledi, gâh hayvan
eyledi. Gâh nebat, gâh maden eyledi. Gâh yaprak, gâh toprak
eyledi.. Nice bin kerre isimler ve lâkablar urundum. Nice
bin kene türlü sûretlerden göründüm.»
Hallac-ı Mansur, bazı konularda, çelişik savlar öne sürmüştür;
bazan kamutanrıcılıktan yana (panteizm) çıkar, bazan
da yalnız seçkinlerin Tanrıya ulaşabildiğini söyler. Ona
göre, Tanrıdan başka varlık olmadığı için, «ben filâncayım»
demek, Tanrının karşısına ayrı bir varlık olarak çıkmak
amacı taşır ve yanlıştır; bu yüzden, «ben Tanrıyım» demek
gerekir.
Mansur'a göre Tanrı, ışık (nur) olarak görünür. Bu
inancın kökleri, binlerce yıllık bir tarihe sahiptir. Eski Mısır'da
Tot (Yunanlıların deyişiyle Hermes) inancına göre
ruhlar, parlak bir ışık kaynağı olan, ölümsüzlük yeri Zuhal
yıldızından koparak, ölümlülük yeri dünyaya düşerler. Dünyada
sınavdan başarıyla geçen ruh, Zühal'e geri döner.3
Yine eski Mısır'da, Ptah inancına göre: «Ptah, var olan
her şeyi yaratmıştır. Ondan önce var olmak ya da var olmamak
yoktu... O zamanlarda ölüm yoktu... Birisi, kendi kendine
hareket ederek nefessiz soluk alıyordu. Başka tarafta
(3) Dünya İnançları Sözlüğü; Orhan Hançerlioğlu (Remzi Kitabevi Yayınları, 1993)
1 0
hiçbir şey yaşamıyordu. Başlangıçta karanlıklar, karanlıkları
örtüyordu. Boşlukta birisi, var olma durumuna geçerek ışınım
gücüyle yaşamaya başladı. Bundan sonra Ptah, yaratma
işlemini gerçekleştirmiştir.4
Mansur'da Hurufilik inancı da vardır. Harflere kutsallık
yükleme, onlardan anlamlar çıkarma demek olan Hurufilik,
Pitagoras'çılığa ve Yahudi Kabala'sına dayanmaktadır. Bu
anlayışa göre, elif harfi, «Allah» adının ilk harfi olup, Tanrı'nın
varlığını simgeler. Tüm harfler ve biçimler gibi elif
de, noktanın uzantısı olduğundan, Tanrının ilk belirmesi
(madde dünyasında görünmesi) nokta biçimindedir.
Mansur, Tanrı'nın, Muhammed'in bedeninde sonra da
kendi bedeninde belirdiğini öne sürer; bu Hıristiyanlığın
Tanrı İsa anlayışıdır.
Mansur, Tanrı'nın, Muhammed'in yüreğini nurlandırdığını
(yüreğin kutsallığı), yine Muhammed'in ve kendisinin
ağzından konuştuğunu (sözün kutsallığı) savlamaktadır. Yüreğin
(gönlün) ve dilin (sözün) kutsallığı, Eski Mısırda da
kabul edilmiştir:
«Ptah, yaratmak istediği tanrılar ve varlıkları, ilk önce
kalbinde tasavvur etmiş ve dille (kelamıyla), arzuladığı şeylerin
olmasını sağlamıştır. Böylece Ptah'ın değişik görüntüleri
olan tanrılar dünyaya gelmişlerdir... Ptah'la birlikte dilin
ve kalbin diğer organlardan üstün olduğu ve insan düşüncesinin
merkezinin kalp olduğu, onun tasavvurunu dilin yürürlüğe
koyduğu düşüncesi yerleşmiş oldu... Karnak'taki Amon
tapınağında Ptolemeler devrinden (M.Ö. 306-168) kalma bir
metin, bize Tanrı Ptah'ın, gerçekleşmesi gereken şeyler için
'Ol' deyince hemen gerçekleştiğini iletmektedir. Bu da, Tanrı'nın,
kalbiyle tasavvur ettiğini kelamıyla yürürlüğe koydu-
(4) Eski Mısır Kraliyet Tanrısı Ttah; Yrd. Doç. Dr. Mürivet Kurhan (Belleten; Türk Tarih
Kurumu, Ağustos 1994)
1 1
ğunu göstermektedir.»5
Hallac-ı Mansur, Şeytan'ı yüceltir. Ona göre, iyiyi tanımak
için, kötüyü bilmek gerekir. Şeytan, insanları bu yönde
eğitmektedir. Yezidiler, Mansur'a büyük saygı duyarlar. Yezidilerin
bir inancına göre: «Hallac-ı Mansur idam edildiğinde
ruhu, bedeninden ayrıldı ve suların üzerinde uçmaya
koyuldu. Rastlantı sonucu, kızkardeşi, su almaya geldi; testisini
Dicle'nin suyundan doldurdu; erkek kardeşinin bu testiye
girdiğini farketmedi; eve döndüğünde susadı ve bu testiden
su içti. Böylece Mansur'un ruhu, onun bedenine girdi;
önce onun erkek kardeşi iken, şimdi oğlu oldu. Bu olaydan
dolayı Yezidiler, ağzı tülbentle kapalı olmadıkça hiçbir dar
ağızlı kaba su doldurup bundan içmezler.»6
Yezidilerin daha önce Türkçe'ye çevirdiğimiz kutsal kitapları
«Mushaf’a Reş» ve «Kitab-ül Cilve» ile «Şeyh
Hâdî’nin İlâhisi» konuya açıklık getirmesi açısından, bu kitaba
alınmış bulunmaktadır.
Mansur'un Arapça yazmış olduğu Tavasin, Ayşe Abdurrahman
tarafından İngilizceye çevrilmiş biçimiyle, Pakistan'ın
Lahor kentinde 1978 yılında yayımlanmıştır. Biz
bu İngilizce metni Türkçeleştirirken, Mansur'un özel evrenine
ilişkin oldukları ve çevrilemeyecekleri gerekçesiyle
Arapça asılları İngilizce metinde korunan sözcükleri, bu ilkeye
uyarak, çevirmeden, Arapça asıllarıyla bıraktık.
YAŞAR GÜNENÇ
(5) Eski Mısır Kraliyet Tanrısı Ttah (Yrd. Doç. Dr. M. Kurhan)
(6) Six Months In a Syrian Monastery; by Oswald H. Parry, B. A. (London; Horace-
Cox, 1895); s.372.
1 2
TAVASİN
Desen: Gustave Dore
I.
PEYGAMBERLİK IŞIĞI ÜZERİNE
TA-SİN
Bir ışık çıktı, Görünmez’in Nur'undan. Çıktı ve
geri dönerek diğer ışıklara egemen oldu. Bir aydı o; diğer
ayların içinde ışık saçarak kendini açığa vuran, ayların
sultanıydı. Evi, Göğün en yüce katında bir yıldız.
Tanrı onu «okumaz yazmaz» diye adlandırdı; çünkü o,
soluğunu «h»(1) çıkarmaya adamıştı; Tanrı onu, «kutsanmış
» diye adlandırdı. Dualarının görkeminden dolayı;
«Mekkeli» diye adlandırdı, kendisinin bulunduğu
yerde oturduğundan dolayı.
Tanrı, onun göğsünü genişletti, gücünü arttırdı ve
üzerinden kaldırdı «senin sırtına ağır gelen» yükü, ve
kendi yetkisini yükledi. Tanrı onun Bedr'ini görünür
kıldı, böylece o tüm bir ay olarak Yemame'nin bulutundan
sıyrıldı ve güneş olarak Tihame (Mekke)'nin
(1) Soluk alınıp verilirken çıkan «h» sesi, «hak» (tanrı) sözcüğündeki ilk ses.
yan tarafından yükseldi ve ışığını tanrısal bağış kaynağından
aldı.
O, kendi içinde gördüğünden başka bir şey bildirmedi,
kendi davranışının gösterdiği gerçek dışında bir
şeyin örnek alınmasını buyurmadı. Kendisi, Tanrının
varlığında bulundu, başkalarını da Tanrı'nın varlığına
kavuşturdu. Gördü, gördüğüne benzedi. Yol gösterici
bir ışık olarak bırakıldı, böylece rehberliğin sınırlarını
belirledi.
Hiç kimse, onun gerçekten neyi simgelediğini anlayamaz,
Katıksız Olan'dan başka. Çünkü o, Katıksız
Olan'ın varlığını doğruladı ve ona eşlik etti, öyle ki aralarında
hiçbir fark kalmadı.
Bilgeler, onun gerçek niteliğine ilişkin bilgileri olduğu
halde, kendisini öz olarak tanımlayamadılar.
Onun niteliği, ancak Tanrı'nın açıklamayı uygun bulduğu
kimseler için açık seçik kılındı. «Kendilerine kitap
verdiğimiz kimseler; bunlar o zaman çocuklarını tanıdılar;
bunların bir bölümü, bile bile gerçeği gizli tuttular.
» (Bakara; 146)
Peygamberlik ışığı, onun ışığından çıktı, onun ışığıysa
Giz'in ışığından doğdu. Tüm ışıkların içinde, en
parlak, en tanınır olanı, yaratılmamışın en yaratılmamışı
olanı, Sonsuz Bağış Sahibinin ışığı.
Onun «h» diye soluk alıp verişi, öbürlerinin soluklarından
üstün; onun varlığı, var olmayandan üstün;
1 6
onun adı, Kelam'dan üstündür, çünkü daha önce var oldu.
Bu işleve sahip olandan daha gönül okşayıcı, daha
soylu, daha akıllı, daha adaletli, daha nazik, Tanrıdan
daha çok korkan, daha sevimli bir kimse, ne ufuklarda,
ne ufukların ötesinde, ne de ufukların altında var. Onun
unvanı, Yaratılmışların Efendisi'dir, adı Ahmet, sıfatı
Muhammed'dir. Buyruğu en kesin, özü en üstün, sıfatı
en görkemli, soluk alışı kendine özgü.
Ey mucize! Kim var, ondan daha fazla kendini açığa
vuran(2), daha görünür, daha büyük, daha şanlı, daha
ışıklı, daha güçlü, daha akıllı? O var ve o vardı, o
bilindi tüm yaratılmış şeylerden, varlıklardan ve oluşlardan
önce. O anımsandı ve anımsanır «önce» den önce,
«sonra»'dan sonra, özlerden ve niteliklerden önce.
Onun özü, tümüyle ışık(3); sözleri, geleceği kapsar; bilgisi
tanrısal; konuşması Arapça; kabilesi «ne Doğuda,
ne Batıda»; soyu saygın; görevi barış getirmek; unvanı
ise, «okumaz yazmaz.»
Gözler, onun belirtileriyle açıldı; gizler ve benlikler,
onun orada buluşuyla anlaşıldı. Tanrı, kendi
Söz'ünü ona söyletti ve bir Kanıt (layan) olarak kendisi,
onu doğruladı. Tanrı'nın kendisiydi onu gönderen.
Kanıtlayan da o, kanıtlanan da. Susamış yüreklerin dayanılmaz
susuzluğunu odur gideren, odur getiren yaratılmamış
sözü; bir söz ki ne etkilenir etkilediği şeyden,
ne de dille bildirilir. Bu söz, Tanrıyla kaynaşmıştır ayrılmamacasına
ve anlaşılmazın sınırlarını aşmıştır.
(2) Tanrının, Peygamber biçimine bürünmesi.
(3) Tanrının Işık (nur) olarak göründüğüne inanılmaktadır.
1 7
Odur haber veren, sonu ve Sonun sonlarını.
Bulutu kaldırdı ve Kutsal Ev'i gösterdi. O bir sınırdır,
bu yüzden yüce bir savaşçıdır. Odur putların kırılması
buyruğunu alan, odur putların yok edilmesi için
insanlığa gönderilen.
Onun üzerinde bir bulut, pırıl pırıl şimşekler çaktırdı;
altındaysa parıltılı bir şimşek çaktı, yağmur yağdırdı,
ürün verdi. Tüm bilgi, onun okyanusundan tek
bir damladır; tüm akıl, onun ırmağının yalnızca bir
avuç kadarı; tüm zamanlar, onun yaşamının yalnızca
bir saati.
Tanrı onunla birliktedir, gerçek de onunla birlikte.
Bu birlik oluşta o, ilktir; sonuncudur peygamber olarak
görevlendirilişte; gerçek olarak içte, Tanrı bilgisi olarak
dışta.
Hiçbir bilgin yok, onun bilgisine ulaşan; hiçbir filozof
yok, onun aklına erişen.
Tanrı, yarattıklarına kendisini teslim etmedi. Çünkü
yaratılmış olan, yaratıktır; ama orada bulunursa
Tanrıdır. Ve Tanrı, Tanrıdır.
MuHaMmeD'nin M(mim)'sinden hiçbir şey çıkmadı
ve hiçkimse girmedi onun H(ha)'sına; H(ha)'sı, ikinci
M(mim)'nin aynısı; D(dal)'si, ilk M(mim)'si gibidir.
D(dal)'si onun zaman içindeki sonsuzluğudur;
(4) Bu yorum, Hurufilik anlayışının bir örneğidir. Peygamberin tanrılaştırılması
burada da görülüyor.
(5) Furkan: Doğru ile yanlışı ayıran ölçüt: Kuran.
(6) Yüreğin kutsallığı konusunda Önsöz'e bakınız.
M(mim)'si, saygınlığıdır; H(ha)'si onun Tanrılık durumudur,
ikinci M(mim)'si gibi.(4)
Tanrı, onun konuşmasını açığa vurdurdu, belirtilerini
büyüttü, onu bir kanıt olarak bilinir kıldı. Ona Furkan'i(
5) gönderdi, onun dilini yetkinleştirdi, yüreğini
nurlandırdı.(6) Onun çağdaşlarını yetersiz kıldı (Kuran'ı
taklit konusunda). Onun açıklamalarını kendisi saptadı
ve şanını yükseltti.
Onun buyruğundan kaçarsan, hangi yolu tutacaksın
kılavuzsuz, ey hasta insan? Filozofların düşünceleri,
onun yüce aklının önünde ancak gevşek bir kum tepesidir.
1 9
II.
KAVRAYIŞ ÜZERİNE
TA-SİN
Yaratılmış olanların kavrayışı, gerçeklikle ilişkili
değildir; gerçeklik de, yaratılmış olanlarla ilişkili değildir.
Düşünceler, kişiye özgüdür; yaratılmışların bu öznellikleri
gerçeklerle ilişkili değildir. Gerçeğin algılanması
bu denli güçtür, ama Gerçekliğin gerçekliğinin algılanması
bundan kat kat güçtür. Üstelik Tanrı, gerçekliğin
ötesindedir ve gerçeklik, Tanrıyı kapsamaz.
Pervane, sabaha dek alevin çevresinde döner; arkadaşlarının
yanına gelir ve onlara, görkemli bir anlatımla,
bu tanrısal ilişkisinden söz eder. Sonra tam bir birleşmeyi
özleyerek kendini alevin cilvelerine kaptırır.
Alevin ışığı, gerçekliğin bilgisidir; sıcaklığı, gerçekliğin
gerçekliğidir; onunla birleşme (tek oluş) ise,
gerçekliğin Doğru'sudur.
Ona alevin ne ışığı yetiyordu, ne de sıcaklığı; ken-
2 0
disini alevin içine fırlatıverdi. Bu sırada, onun söylentilerle
kanmadığını bilen arkadaşları, son içgörüsünü anlatması
için gelmesini bekliyorlardı. Ama o anda pervane,
yanmış, kül olmuş, dağılmıştı; ne bir biçimi kalmıştı,
ne bedeni, ne de ayırdedici bir belirtisi. Şimdiki
duyarlığıyla dönebilir miydi arkadaşlarının yanına?
Şimdiki ruhsal durumuyla dönebilir miydi? O, içgörü
aşamasına varınca, sözlerden uzaklaşmayı başarmıştı.
İçgörüsündeki varlığa ulaşınca da, içgörüyle bir ilişkisi
kalmamıştı.
Bu nitelikler, ilgisiz insanın, gelip geçici insanın,
yanlış yol tutmuş insanın, tutarsız insanın anlayabileceği
şeyler değildir.
Siz bilmeyenler, bir tutmayın 'Benim' ile Tanrısal
'Ben'i (ne şimdi, ne gelecekte, ne de geçmişte). 'Benim',
tam bir Tanrısal bilgi olsaydı bile, benim bulunduğum
ruhsal aşama olsaydı bile, yetkinlik olamazdı.
Ben, O'ndanım ama O değilim.
Eğer bunu anladıysan şunu da anlarsın ki bu nitelikler,
Muhammed'den başkası için geçerli değildir ve
“Muhammed sizin adamlarınızdan hiçbirinin babası
değildir. O, Tanrının Habercisidir ve peygamberlerin
sonuncusudur.” (Ahzab; 40). Kendisini insanlardan ve
cinlerden ayırdı ve gözlerini «nerede»ye kapadı, öyle
ki artık ne bir peçe kaldı yüreğinde ne de yalan.
«Gerçekliğin bilgisi» çölüne vardığında «iki yay
boyu kadar, belki daha yakın» bir uzaklık kaldı, diye
bildirdi dış yüreği. Gerçekliğin doğrusuna ulaştığında
2 1
tutkusunu orada bıraktı, kendisini Bağış Sahibine teslim
etti. Doğru'ya vardığında, döndü, şöyle dedi:
«Dış yürek, Sana secde etti, iç yürek de iman etti.»
Son sınır'a ulaştığında, dedi ki: «Sana, gerektiği gibi tapınamıyorum.
» Gerçekliğin gerçekliğine ulaştığında
ise, şöyle dedi: «Sen, kendine tapılabilecek tek varlıksın.
»
Tutkusunu bir yana bıraktı, görevini yerine getirdi;
Sınır'ın Kutsal Ağacı'nın yakınındaki bu durakta «gördüğü
şey hakkında, yürek yalan söylemedi.» Ne sağa,
şeylerin gerçekliğine doğru saptı; ne de sola, gerçekliğin
gerçekliğine doğru. «Bakışları yön değiştirmedi,
sönmedi de.» (Necm; 17)
2 2
III.
ARINMIŞLIK ÜZERİNE
TA-SİN
Gerçeklik, çok gizlidir, açıklanamaz; ona giden
yollar dar; yolcunun karşısına doymaz ateşler, engin
çöller çıkar. Yabancı, işte bu patikalardan geçer, Duraklarda
görüp yaşadıklarını anlatır. Bunlar, kırk Duraklardır:
1— Yöntem (adab)
2— Korku (raheb)
3— Yorulma (nasab)
4— Arama (taleb)
5— Şaşırma (aceb)
6— Yıkılma (ateb)
7— Esrime (tarab)
8— Tutku (şereh)
9— Doğruluk (nezeh)
10— İçtenlik (sıdk)
11— Yoldaşlık (rıfk)
12— Özgürleşme (ıtk)
2 3
13— Gösterme (tasvih)
14— Dinginlik (tervih)
15— Anlama (temyiz)
16— Tanık olma (şuhud)
17— Oluş (vucud)
18— Sayım (ıdd)
19— Çabalama (kedd)
20— Eski duruma dönme (rada)
21— Yayılma (imtidad)
22— Hazırlanma (i’tidad)
23— Kendini yalıtma (infirad)
24— Bağlanma (inkıyad)
25— Çekim (murad)
26— Görüntü (huzur)
27— Uygulama (riyazet)
28— Dikkat (hıyatat)
29— Yitirilen şeyler için üzülme (iftikad)
30— Direnme (istilad)
31— Dikkate alma (tedebbür)
32— Hayret (tahayyur)
33— Düşünme (tafakkur)
34— Sabır (tasabbur)
35— Yorumlama (taabbur)
36— Onaylamama (rafd)
37— Güçlü eleştiri (nakd)
38— Uyma (riayet)
39— İşaret alma (hidayet)
40— Başlangıç (bidayet)
Son durak, arınmış ve gönlü temiz insanların ulaşabileceği
Durak'tır.
2 4
Her Durak'ta iki ayrı bilgi vardır; bu bilginin bir
bölümü algılanabilir, diğer bölümü algılanamaz.
Yabancı, çöle girdi ve onu geçti ve kucakladı, tümünü
içine aldı. Ne dağda, ne ovada, alışkın olduğu ya
da yararlı bir şey bulmadı.
«Musa, konuşmasını tamamlayınca» halkından ayrıldı;
çünkü gerçeklik tarafından «onunki» olarak kabul
edilecekti. Ancak Musa, dolaysız içgörüyle değil de
dolaylı bilgiyle hoşnut kılındı; budur onunla insanların
en üstünü (Muhammed) arasındaki fark. Bu yüzden
Musa: «Belki size O’ndan bir haber getiririm» (Kasas;
29) demişti.
Eğer İyi Yönlendirilen, dolaylı bilgiyle hoşnut kılınsaydı,
aynı yolu arayan bir kimse, dolaylı bir belirtiyle
yetinmez olur muydu?
Yanan çalıdan, Tûr’un yakınında, çalıdan kulağına
gelen ses, ne çalının sesiydi, ne de tohumlarının; Tanrıydı
konuşan.
İşte benim işlevim, bu çalınınkiyle aynı.(7)
Yani gerçeklik, gerçekliktir; yaratılmış da yaratılmış.
Reddedin yaratılmış varlığınızı, 0(8) olursunuz, O
da siz; gerçeklik olarak.
(7) Yani Tanrı, Hallac-ı Mansur'un ağzıyla konuşmuş oluyor.
(8) Tanrı.
2 5
Benlik, bir öznedir; ama belirlenmiş nesne de, gerçekte
bir öznedir; öyleyse nasıl belirlenir?
Tanrı, Musa'ya dedi ki: «Kanıt'a doğru yol göster,
Kanıt'ın nesnesine değil. Ben, tüm kanıtların kanıtıyım.
»
Tanrı, gerçek anlamda bana dönüştü.
Yücelik gösterip, benimle antlaşma (birlik) yaptı.
Gizim tanıktır,
Yaratılmış kişiliğim olmadan.
O benim gizim, işte budur gerçeklik.
Tanrı, benim yüreğimden, benim bilgimi açıkladı.
Kendisinden uzun zaman uzakta kalan beni yanına çekti,
benimle içli dışlı oldu, beni seçti.
2 6
IV.
DAİRE ÜZERİNE
TA-SİN
Birinci kapı, Doğru'nun(9) dairesine ulaşan kimseyi
simgeler. İkinci kapı, oraya ulaşan, ama girdikten
sonra kapalı bir kapıyla karşılaşan kişiyi simgeler.
Üçüncü kapı ise, Doğru'nun Doğruluk çölünde yolunu
yitiren kişiyi simgeler.
2 7
Kim ki daireye girer, Doğru'dan uzak düşer; çünkü
yol kapatılmıştır; arayan geri döner. Yukarıdaki nokta,
onun gayretini simgeler. En alttaki nokta, arayanın, harekete
başlamış olduğu noktaya geri dönüşünü simgeler;
ortadaki nokta ise, şaşkınlığıdır.
En içteki dairenin kapısı yoktur; onun merkezi olan
nokta, Doğru'dur.
Doğru, görünen ve görünmeyen her şeyi kapsar,
biçimleri hoş görmez.
Burada neyi belirttiğimi anlamak istiyorsan «dört
kuş al ve onları kendine çevir» (Bakara; 260). Çünkü
Tanrı uçmaz.
Önce kıskançlığını gizler, sonra açığa vurur. Saygılı
bir korkuydu bizi ayıran, şaşırmaydı bizi ondan
yoksun bırakan.
Doğru'nun anlamı budur. Bu, başlangıçların dairesinden
daha kapalı, bölgelerin belirlenmesinden daha
karmaşıktır. Anlayış'ın iç işleyişi de karmaşıktır, hayalgücünün
gizliliğinden dolayı.
Çünkü daireye bakan, ona içinden değil de dışından
bakar.
Bu yüzden, Gerçeklik biliminin bilgisine erişemez.
Bilgi, bir yer değildir; ama daire, yasaklanmış bir yerdir
(haram).
2 8
Peygamberi «haram» diye adlandırdılar, çünkü
yalnız o çıktı Haram dairesinden.
Korku ve saygıyla doluydu, Doğru'dan bir giysi
kuşanmıştı; dışarı çıktı ve tüm yaratılmışlar için derinden
bir «ah!» çekti.
2 9
V.
NOKTA ÜZERİNE
TA-SİN
Bundan daha güzel olanı, Öncesiz Noktan (10) hakkında
konuşmaktır; Kaynak'tır o; ne büyür, ne küçülür,
ne yok olur.
Benim Tanrı’yla ilişkimi yadsıyan kişi, beni görmemiştir
ve sapkın der bana. Beni, kötü olmakla suçlar,
ama yüceliğimi görünce yardım ister; ötenin ötesindedir
yalvardığı daire.
İkinci daireye ulaşan kişi, benim Tanrıdan esin almış
olduğumu düşünür.
Üçüncü daireye ulaşansa, tüm isteklerin temelinde
benim olduğumu sanır.
(10) Hurufilik'te, tüm harfler ve biçimler, noktanın uzantısı ve türevi olarak
görüldüğünden; Tanrı’nın, maddeler evreninde ilk belirmesinin nokta olduğuna
inanılır.
3 0
Kim ki Doğru'nun dairesine ulaşır, beni unutur ve
dikkati benden ayrılır.
«Hayır, hiçbir sığınak yok! O gün, yalvarışların,
Efendine olacak; o gün insan, ilk ve son işleriyle anılacak.
» (Kıyame; 11-13)
Ama insanoğlu, dolaylı tanıklığa başvurur; bir sığınağa
kaçar, kıvılcımlardan korkar, niyeti bozulur ve
yoldan çıkar.
Ben, sonsuzluğun derin denizindeyim; işte bu yüzden,
Doğru'nun dairesine ulaşmış olan kişi, bilgi denizinin
kıyısında, kendi bilgisiyle oyalanır durur. Yoksun
kalır beni görmekten.
Sufileri andıran bir kuş gördüm, uçuyordu Sufiliğin
çift kanadıyla. Yüceliğimi yadsıdı, çünkü uçmakta
diretiyordu.
Arınmışlığı sordu bana, şöyle dedim: «Kes kanatlarını,
yokoluş makasıyla. Madem beni izleyemiyorsun.
»
Dedi ki: «Ben bu kanatlarımla Sevgilime uçuyorum.
» Dedim: «Yazık sana! Çünkü O, hiçbir şeye benzemez;
O, her şeyi duyandır, her şeyi görendir.» Bunun
üzerine, anlayış denizine düştü, boğuldu.
3 1
Sonsuz anlayış denizi, şöyle gösterilebilir:
Yürek (gönül) gözüyle gördüm efendimi
Sordum: «Kimsin sen?» Dedi: «Sen».
Ama senin için «nerede»'nin yeri yoktur
Senin bağlı olduğun bir yer yoktur.
Akıl seni, zaman içinde belirli bir varoluşun
içine yerleştiremiyor,
İşte bu yüzden bilemiyor senin nerede olduğunu
Sen tek varlıksın tüm «burada»'ları kuşatan;
Neredeye yanıt olacak hiçbir yerde
bulunmayan noktaya kadar.
Öyleyse sen neredesin?
Dairedeki tek nokta, çeşitli anlayışlardan gelen düşünceleri
gösteriyor. Bu tek nokta Doğru'dur, kalanı
yanlış.
Çıkarak «yakına kadar uzandı», «sonra yeniden
3 2
geldi» yücelerek. Ararken yeniden uzadı, kendinden
geçti, yeniden geldi. Yüreğini orada bıraktı, Efendisine
doğru uzadı. Tanrı'yı görünce yok oldu, ama yok olmadı.
Nasıl var oldu ve nasıl var olmadı? Nasıl baktı ve
nasıl bakmadı?
Şaşkınlıktan bilinçliliğe geçti, ve bilinçlilikten şaşkınlığa.
Tanrı tarafından görülmekle Tanrı'yı gördü.
Ulaştı ve ayrıldı. Arzu'suna kavuştu ve yüreğinden
yoksun kaldı, ve «gören yüreği, gördüğü şey hakkında
yalan söylemiyor.» (Necm; 11)
Tanrı onu gizledi, sonra yanına çekti. Onu görevlendirdi
ve arıttı. Susattı, sonra susuzluğunu giderdi.
Onu arıttı, sonra seçti. Onu çağırdı, yanına getirdi. Onu
derde saldı, sonra yardım etti. Onu silahlandırdı, sonra
eyere oturttu.
«Bir yay boyu» uzaklık vardı; geri dönünce hedefine
ulaştı. Çağırınca yanıtladı. Görmekle, kendini ortadan
kaldırdı. Sarhoş oldu, sevindi. Yaklaştığı için, saygılı
bir korkuyla sarsıldı. Ve kendini kentlerden ve yardımcılardan
ayırmakla, vicdanlardan ve bakışlardan ve
yaratılmış belirtilerden (eserlerden) ayrılmış oldu.
«Arkadaşın, yolunu şaşırmadı», ne yoruldu, ne
usandı. Gözünde bezginlik yoktu; kesintisiz bir sürenin
«ne zaman»ına kadar yorulmadı.
«Arkadaşın, yolunu şaşırmadı»(Necm; 2) bizimle
kendinden geçtiğinde. Bizi seyrederek öteye geçmedi,
bildirimizin dışına çıkmadı. Bizden söz ederken, Bizi
başkalarıyla kıyaslamadı. Bizimle kendinden geçtiğin3
3
de zikr bahçesinde şaşırmadı, fikr'de rastgele dolaşıp
yolunu yitirmedi.
Soluk alışlarında ve göz kapışlarında, Tanrı'yı anmayı
yeğledi; onun verdiği dertlere katlandı, bağışları
için teşekkür etti.
Nur'dan Nur'a «iletilmiş açıklama'dan başka bir
şey değildi O.» (Necm; 4)
Konuşmam değiştir. Hayallerden kendini uzak tut,
ayaklarını insanoğlundan ve yaratıklardan yukarıya
kaldır. O'ndan söz ederken vezinli ve uyumlu konuş!
Tutkulu ol, tanrısal sarhoşluk içinde kaybol. Bilesin ki
ötesine uçmalısın dağların ve ovaların, bilgi dağlarının
ve güvenlik tepelerinin, görmek için Onu, bakıp durduğun.
Böylece, Kutsal Ev'e ulaşınca, zorunlu oruç sona
erdi.
O zaman, amaca ulaşacak biri gibi, Tanrı'ya doğru
yaklaştı. O zaman, onun yasaklanmış olduğunu duyurdu.
Bir yetersizlik olmaktan çok, bir engellemeydi bu.
Arınma Durağından Azarlanma Durağına geçti, Azarlanma
Durağından Yakınlık Durağına. Araştırarak yaklaştı
ve kaçınarak döndü. Yakararak yaklaştı ve haberci
olarak döndü. Yanıt verici olarak yaklaştı ve Tanrısal
Yakınlıkla dolu olarak döndü. Bir kanıtlayıcı olarak
yaklaştı ve onu içgörüyle kavramış olarak döndü.
Aralarında «iki yay boyu» uzaklık vardı. «Nerede»
hedefini, «arasında» okuyla vurdu (ayn ve bayn). Yeri
tam olarak belirlemeye iki yay boyu kaldığını bildirdi
3 4
ve «ya da» Öz'ün çizgiyle anlatılamayacak doğasından
dolayı, «biraz daha yakın»'dı, Özün Özüne.
Yüce Şeyh el-Hüseyin ibn Mansur el-Hallac şöyle
demiştir:
Bu konudaki sözlerimizi herkesin anlayabileceğini
sanmıyorum; Biçimler Levhası'nın (Levh Mahfuz'un)
ötesine geçip de iki yay boyu kalıncaya dek ilerleyen
kimse anlayabilir ancak.
Orada kullanılan harfler artık ne Arap harfleridir,
ne İran harfleri.
Yalnızca tek bir harf var orayı ifade edebilen, o da
mim'dir ve «kendini açığa vuran»'dır.(11)
Mim, «Sonuncu» demektir.
Mim, aynı zamanda, ilk'in kirişidir. İlk yay uzunluğu,
Erk Makamı'dır (Ceberut); İkincisi, Egemenlik Makamı'dır
(Melekut); Özellikler Makamı ise, bu iki makamın
kirişidir. Özel Nurlandırma'nın (Tecelli-i Has)
Özünün Makamı da Mutlak'ın oku ve iki uzaklığın
okudur.
Nurlandırma ateşini yakandan gelir.(i2)
Bildirdi ki konuşmanın uygun biçimi, içeriği yaklaşma
olan konuşmadır. Sözlere kavranış veren bu anlam
ise, Tanrı'nın Doğru'sudur, yaratıklarının düzenle-
(11) Mim (nokta) için 10. dipnota bak.
(12) Yanan çalıdan gelen, tanrının sesi olabilir.
3 5
mesi değil. Bu yaklaşma, yalnızca güçlü isteğin döngüsünde
olanaklıdır.
Doğru ve Doğruların Doğrusu, önceki deneyimlerden,
en yüce bir kopuşta bulunur, sevenin yaptığı bir
iksirin yardımıyla, tüm bağlantıları kopararak, birlikte
ulaşanların eyerlerinde, yıkımların sürekliliği ve farklılıkların
kavranmasında bulunur, bildirilen bir sözcüğün
yardımıyla. Seçilmişlerin yoludur bu ve yaklaşma, öyle
engin bir alandır ki peygamberliğin denenmiş yolunu
izleyen kimse anlayabilir bunu.
En yetkin ve dayanıklı bağışlarını, görülebilen bir
kitapta kendisinin(l3) belirttiği gibi, bir «gizli Kitap»
aracılığıyla ileten varlığın yüceliğini duyurdu Yesrib'in
Efendisi, huzur içinde yatsın; kuşların diliyle yazdığı
bir kitaptır bu, bizi oraya getirirken.
Eğer bunu anlarsan, ey aşık, şunu da anlarsın ki
Tanrı, kendisinden başkasıyla ya da öz dostlarından
başkasıyla konuşmaz.
Ondan biri olmak demek, bir mürşide ya da izleyicilere
sahip olmak demektir, yeğlenmemek ya da kayırılmamak
ya da atanmamak ya da danışılmamak demektir,
hiçbir «onun» yada «ondan»'a sahip olmamak
demektir. Daha doğrusu, onda olan şey, onda olan şeydir,
ama susuz bir çölde susuz bir çöl olarak, bir belirtide
bir belirti olarak var olmaksızın «onda».
(13) Tanrı.
3 6
Halkın anlayacağı türden sözler, kitabın anlamlarını
değiştirir, bu anlamlar onun isteklerini değiştirir ve
onun isteği, uzaktan anlaşılmış olur. Onun yolu, çetindir;
adı görkemlidir; biçimi benzersizdir; onun bilgisi,
bilginin yadsınmasıdır; onun yadsınması, onun tek
doğrusudur; onun günahı; onun tek gizlilik kaynağıdır.
Onun adı, onun yoludur; onun dışa vuran özelliği, yakıcılığıdır;
niteliği, istek'tir.
Yol (Şeriat) onun özelliğidir; doğrular (hakaik)
onun alanı ve görkemidir; benlikler, onun kapılarıdır;
Şeytan onun öğretmeni; her sıcak kanlı varlık, onun tanıdığı
bir hayvandır; insanlık, onun vicdanıdır; yok
ediciliği, onun görkemidir; unutma, onun derin düşünceye
dalış aracıdır; gelin, onun bahçesidir; unutmanın
unutması, onun sarayıdır.
Onun ustaları benim sığınağım, onların ilkeleri benim
uyarıcım, onların buyrukları benim dileğim, onların
üzüntüleri benim mutsuzluğumdur.
Onların izinleri, bir içme yeridir; onların yenleri
tozdan başka bir şey değildir; onların kuramı, ruhsal
durumlarının köşetaşıdır; onların ruhsal durumu yetersizliktir.
Ama bundan farklı bir ruhsal durum, Tanrı'nın
öfkesini çekerdi. Bu kadarı yeter; başarı Tanrıdandır.
37
VI.
SONSUZ ZAMAN ÖNCESİ
VE ÇİFT ANLAMLILIK ÜZERİNE
TA-SİN
Hangi niyetlerin uygun olduğu
konusundaki yaygın sözlere karşı
anlayışın anlayışına sahip olan
kimse için.
Tanrı rahmet eylesin, şeyh Ebu'l Muğit, demiştir
ki: «Belirlenmiş iki görev vardır yalnızca; İblis'inki, ve
huzur içinde yatsın, Muhammed'inki. Ama İblis,
Öz'den düşmüş; Muhammed ise Öz'ün Öz'üne sahip olmuştur.
»
«Secde et!» (Bakara; 30 /Araf; 11) dendi İblis’e;
Muhammede «bak» dendi. Ama İblis secde etmedi; ve
Muhammed’e bakmadı, sağa ya da sola dönmedi, «ba-
38
kışları yön değiştirmedi, sönmedi de.»
İblis, görevini açıklayınca, ilk gücüne kavuştu.
Ama Muhammed, görevini açıkladığında, gücüne bel
bağlamaktan vazgeçti.
Şu sözlerle: «Sendedir benim ulaştığım, Sanadır
kendimi sürükleyişim.» Yine: «Ey Sen, yürekleri (gönülleri)
yönlendiren! Seni nasıl yüceltmeliyim, bilmiyorum.
»
Cennetin halkı içinde, tekliğe en çok inanan ve en
çok tapınan, İblis'ti.
Tanrısal Öz, İblis'in karşısında belirdi. İblis, gönül
gözüyle bir kez bile ona bakmaktan alıkonuldu; İblis,
sofuca bir yalıtmayla tapınmaya başladı Sevilen Bir’e.
İkili yalıtmaya ulaşması yüzünden lânetlendi, kesin
yalnızlığı istediğinde sorguya çekildi.
Tanrı ona buyurdu: «Secde et!» O da şöyle dedi:
«Senden başkasına secde etmem.» Tanrı dedi ki:
«Lânetim senin üzerine yağsa bile mi?» O da şöyle dedi:
«Benim için, bir ceza değil bu.»
«Karşı çıkmamla, senin katıksızlığını onaylıyorum,
aklım seni anlamıyor. Adem'in sana benzerliği nedir ve
ben ki İblis'im, senden farkım nedir!»
Görkem Denizine düştü, kör oldu ve dedi ki: «Senden
başkasına ulaşan yolum yok benim. Ben, alçak gö39
nüllü bir aşığım.» Tanrı şöyle dedi: «Kendini gurura
kaptırdın.» O da, şunları söyledi: «Aramızda bir anlık
bir bakış olsaydı, bu, beni gururla ve buyurgan yapmaya
yeterdi; ama seni sonsuz zamandan önce tanıyan,
benim; 'Ben ondan daha iyiyim', çünkü sana daha uzun
bir zaman boyunca hizmet ettim. Varlıkların iki türü
içinde de, seni benden daha iyi tanıyan yoktur. Senin
niyetin bende vardı, benim niyetim sende, bunların ikisi
de Adem'den önce vardılar. Senden başkasının önünde
secde etsem de, etmesem de, aslıma dönmem kaçınılmazdır,
çünkü sen beni ateşten yarattın ve ateş, ateşe
döner; böyledir senin kurduğun denge, verdiğin karar.
«Senden uzak olmak diye bir şey yok benim için,
çünkü biliyorum uzaklığın ve yakınlığın bir olduğunu.
«Terkedildiysem, benim gözümde, beni terkedişin
benim yoldaşım olmuştur; işte bu yüzden, terketmek ve
gerçek aşk, daha da birdir.
«Senden başkasının önünde secde etmeyen bu vazgeçmez
tapınmacı için uygun gördüğün Yargı'yla ve
Erişilmez Öz'ünle yücesin sen!»
Tûr’un yamacında Musa, İblis'le karşılaştı ve ona
sordu: «Ey İblis, secde etmekten seni alakoyan neydi?
O da, şöyle dedi: «Beni secde etmekten alakoyan, Tek
Sevgili'ye bağlılığımı bildirişimdi; eğer secde etseydim
senin gibi olurdum; çünkü senden, «dağa bak» diye
yalnızca bir kez istekte bulunuldu, sen de baktın. Bana
gelince, benden Adem'e secde etmem bin kez istendi,
ama secde etmedim; çünkü bildirdiğim niyete bağlı
40
kaldım.»
Musa dedi ki: «Buyruğa karşı geldin» İblis şöyle
yanıtladı: «Bir sınavdı o, buyruk değil.» Musa dedi ki:
«Ama suretini değiştirdiğinde günah işlemiş olmadın
mı?» İblis yanıtladı: «Ey Musa, bu, görünüşlerin yanıltmacasından
başka bir şey değil; ruhsal durum buna
bağlı değildir, buna göre değişmez. Tanrısallık bilgisi,
başlangıçtaki gibi, doğru kalır; bireyler değişse bile, o
değişmez.»
Musa sordu: «Şimdi onu anımsıyor musun?» İblis
yanıtladı: «Ey Musa, katıksız aklın belleğe gereksinimi
yoktur; bu akıl tarafından ben anımsanırım ve O anımsanır.
O'nun anımsaması benim anımsamamdır, benim
anımsamam ise O'nun anımsaması... Madem ki birbirimizi
anımsıyoruz, biz ikimiz nasıl bir olmalıyız? Şimdi
hizmetin daha temiz, günlerim daha güzel, anımsayışım
daha görkemli; çünkü eskiden kendi mutluluğum
için Ona hizmet ediyordum, şimdiyse O'na O'nun için
hizmet ediyorum.»
«Yararı olduğu kadar zararı da önleyen ya da destekleyen
açgözlülükten sıyrıldım. O, beni yalıtladı, bana
kendimi unutturdu, beni alt üst etti, beni kovdu, cennetliklere
karışmayayım diye. Onu kıskanışım yüzünden
beni öbürlerinden uzaklaştırdı. Benim biçimimi
bozdu, çünkü beni şaşkınlığa düşürdü; beni şaşkınlığa
düşürdü, çünkü beni sürgün etti. Ona yaptığım hizmetten
dolayı beni sürgün etti; ve kendisine yakınlığımdan
dolayı, beni, yasaklanmış bir duruma koydu. Onun görkemini
övdüğüm için, benim değersizliğimi sergiledi.
4 1
Söylemimden dolayı, beni basit bir ihram giymeye zorladı.
İçgörüyle Onu keşfettiğim için beni bıraktı. Bir'liğin
içinde olduğum için beni açığa vurdu; beni kesip
attığı için, birleştirdi. Beni kesip attı, çünkü isteğime
engel olmuştu.
«Onun Doğruluğuyla, benim için verdiği yargıya
uymakta suç işlemedim, yazgımı reddetmedim. Yüzümün
bozulmasına aldırmadım. Bu hükümler doğrultusunda
yolumu tuttum.
«Beni sonsuza dek ateşiyle cezalandırsa da başkasının
önünde secde etmem ve başka bir kişinin ya da
bedenin önünde kendimi alçaltmam, çünkü O'nun karşısında
bir varlık tanımıyorum! Benim savım, İçten
Olan'ın savıdır ve ben, aşk konusunda içten olanlardan
biriyim.»
El-Hallac dedi ki: «Azazil (Cennetten kovulmadan
önceki İblis) hakkında, onun işleri hakkında çeşitli kuramlar
vardır. Kimisi onun, cennette bir görevle ve yeryüzünde
bir görevle yükümlü kılındığını söyler. Cennette
meleklere öğüt vererek onlara iyi şeyler öğretir,
yeryüzünde ise insanlara ve cinlere öğüt vererek onlara
kötülükleri gösterir.
«Bir şey, ancak karşıtının yardımıyla kavranabilir;
tıpkı ince ak ipek kumaşların, siyah kıllarla birlikte dokunabilmesi
gibi. Bundan dolayı Melek, iyi işleri gösterir
ve der ki 'Bunları yaparsanız ödüllendirilirsiniz.'
Ama önceden kötünün ne olduğunu bilmeyenler, iyinin
ne olduğunu bilemezler.»
4 2
Şeyh Ebu Ömer El-Hallac, şöyle dedi: «Yüceliğin
onuru konusunda İblis'le ve Firavun'la konuştum. İblis
dedi ki 'Secde etseydim, onurlu adımı yitirirdim.’ Firvaun
ise, şöyle dedi: 'Bu Haberci'ye inansaydım, onurlu
katımdan aşağı düşerdim.'
Dedim ki: «Düşüncelerimi ve söylediğim sözleri
reddetseydim, Onur katından aşağı düşerdim.»
İblis: «Ben ondan daha iyiyim» dediğinde kendisinden
başkasını göremiyordu. Firavun: «Sizin için
benden başka Tanrı tanımıyorum.» dediğinde kendi
halkından hiçbirinin doğruyla yanlışı ayırdedebileceğini
kabul etmiyordu.
Ben dedim ki: «O'nu tanımıyorsan, belirtilerini tanı;
ben O'nun belirtisiyim (tecelli), benim Doğru! Çünkü
Doğru'yu dışa vurmaktan vaz geçmedim!»
Yoldaşım ve öğretmenimdir, İblisle Firavun.
İblis, ateşle tehdit edildiyse de, savını geri almadı.
Firavun, düşüncelerinden dönmeyerek ve hiçbir aracı
tanımayarak, Kızıl Deniz'de boğuldu. Ama şöyle dedi:
«Şimdi inandım; İsraillilerin bağlandığı Tanrıdan başka
Tanrı yoktur.», ve görmüyor musun Tanrı'nın, tapınan
Cebrail'e nasıl karşı çıktığını? Demişti ki: «Neden kendi
ağzını kumla doldurdun?»
Ben öldürülsem, çarmıha gerilsem, ellerim ve
ayaklarım kesilse; yine de sözlerimden asla geri dön4
3
mezdim.(14)
İblis'in bu adı, onun ilk adı olan Azazil'den gelir:
‘Ayn’, onun çabalarının büyüklüğünü simgeler; ‘ze',
ziyaretlerinin gittikçe artmasını simgeler; ‘elif’, aldığı
yolu, ikinci ‘ze’ ise onun ulaştığı yücelikteki yalnızlığını
simgeler; ‘ye’, sonsuz acıya doğru yürüyüşünü ve
lam, acı çekmekte direnişini simgeler.
Tanrı, Şeytan’a sordu: «Secde etmiyor musun, ey
alçak!» O da, şunu söyledi: «Daha doğrusu,aşık demeliydin.
Aşıklar hor görülür; bu yüzden, beni alçak, aşağılık
diye adlandırıyorsun. Bana olacakları, Anlaşılır
kitap'ta okudum ben, ey Her Şeye Gücü Yeten, Sonrasız
Olan! Öyleyse nasıl alçaltabilirdim kendimi
Adem'in önünde; madem ki onu topraktan beni ateşten
yarattın? Bu iki karşıt varlık, anlaşamazlar. Ben, sana
daha uzun süre hizmet ettim; benim erdemim, onunkinden
daha yüksek; bilgim daha geniş; eylemlerim daha
yetkin.»
Yüce Tanrı, ona dedi ki: «Seçim benimdir, senin
değil.» O da, şöyle dedi: «Tüm seçimler gibi, benim
seçimim de senindir; çünkü sen, beni seçmiş bulunuyorsun,
ey Yaratan. Onun önünde secde etmemi sen
engelledin. Sözlerimde yanlışlık olsa, benim böyle konuşmama
izin vermezdin; çünkü sen, Her Şeyi Duyansın.
Onun önünde secde etmemi istemiş olsaydın, buna
boyun eğerdim. Seni benden daha iyi tanıyan bir kimse
bilmiyorum, bilgelerin içinde.»
(14) Burada Mansur, İsa'yla özdeşleşiyor.
4 4
Beni kınama; eleştirmek diye bir amacım yok benim;
öyleyse ödüllendir beni, Efendim, çünkü ben tek
başımayım.
Eğer senin söz verdiğin, Doğru ise, benim çağrım
bundan dolayı güçlüdür.
Bu durumu yazmak isteyen kişi! Oku onu; anla benim
bir şehit olduğumu!
Ey kardeşim! O, ilk arılığından uzaklaştırıldığı
için Azazil diye adlandırıldı. Kaynağından, Son'una
dönmedi; çünkü son'undan çıkmadı; bırakıldı, kaynağından
dolayı cezalandırıldı.
Yukarıya çıkma girişiminde, başarısız oldu; çünkü
yanan çalısı, direniyordu. Kendini, konakladığı yerin
ateşiyle yüksekteki konumunun ışığının arasında buldu.
Çimenlikte, gizli bir göl vardı. O, bu bolluğun içinde
susuzluktan kıvranıyordu. Acıyla haykırdı, çünkü
ateş kendisini yakıyordu; korkusu gerçek bir korku değildi,
yalnızca öykünmeydi; körlüğü, sadece bir gösterişti
işte geldi!
Ey kardeşim! Anladıysan, bu geçidi tüm darlığıyla
kavramışsındır, tüm gerçekdışılığıyla hayalinde canlandırmışsındır
ve üzüntüyle, kaygıyla geri dönmüşsündür.
Bilgelerin en dikkatlileri, İblis konusunda sessiz
kaldılar; ermişler, öğrenmiş oldukları şeyi bildirme gü-
4 5
cünü kendilerinde bulamadılar. İblis, tapınmada onlardan
kararlıydı ve Öz'ün Dışavurumuna onlardan daha
yakındı. Daha çok çaba gösterdi ve anlaşmaya daha
fazla uydu ve onlara, Tapınılan'dan daha yakın oldu.
Diğer melekler desteklemek için Adem'e secde ettiler;
ama İblis buna yanaşmadı, çünkü uzun bir düşünme
sürecinden geçmiş bulunuyordu.
Ama anlatımı bulanıklaştı ve düşüncesini yitirdi;
bu yüzden, şöyle dedi: «Ben ondan daha iyiyim.» Kendini
gizledi, tozu önemsemedi ve kendi üzerine lânet
getirdi. Sonsuz Zaman Sonrası'nın Sonsuz Zaman Sonrası’na
kadar.
4 6
VII.
TANRISAL İRADE ÜZERİNE
TA-SİN
Tanrı'nın, iradesini uygulayışının gösterimidir bu.
Birinci daire, Tanrı'nın yargısıdır (meşie); ikinci daire
onun yüce aklıdır; üçüncüsü gücüdür; dördüncüsü ise
onun Sonsuz Zaman Öncesizliği bilgisidir.
İblis dedi ki: «Eğer birinci daireye girersem İkincinin
sınavını vermem gerekecek; İkinciye geçersem
üçüncünün sınavını vermeliyim; üçüncüye geçersem
dördüncünün sınavı çıkacak önüme.
4 7
«Öyleyse... hayır, hayır, hayır, yine hayır! Birinci
dairede kalacak olursam, lânetleneceğim, istemezsem
İkincisini; üçüncüyü istemezsem geri döndürüleceğim;
öyleyse benim için ne farkı olacak dördüncünün?
«Secde etmenin benim için bir kurtuluş olacağını
bilseydim secde ederdim. Ama o daireden sonra başka
dairelerin olduğunu biliyordum. Şöyle akıl yürüttüm:
'bu daireden çıkmayı başarırsam, ikinci daireden, üçüncüden
ve dördüncüden nasıl çıkacağım?'»
Beşinci La'nın Elifi «O, Ölümsüz Tanrı»’dır.
4 8
VIII.
TEKLİĞİN DUYURULMASI ÜZERİNE
TA-SİN
Tanrıdır ölümsüz olan.
Tanrı Birdir, Benzersizdir, Yalnızdır ve Bir'liği kabul
edilir.
Hem Bir, hem de Bir'in Tekliğinin duyurulması,
O’nda ve O'ndandır.
Diğerlerini O’nun Tekliği’nden ayıran uzaklık,
O'ndan gelir. Şöyle gösterilebilir:
Tevhid bilgisi, özerk bir bilgilenmedir ve şöyle
gösterilir:
4 9
Tevhid, onu anan yaratılmış öznenin bir sıfatıdır,
ama bir olduğu kabul edilen Amaçlanan'ın sıfatı değildir.
Eğer, yaratılmış olan ben, «ben» dersem O'na da
«ben» dedirtmiş olur muyum? O zaman, Tevhid benden
gelir, O'ndan değil. O, benim ve Tevhidimin dışındadır
(münezzeh).
Eğer ben, «Tevhid, onu anana geri döner» dersem,
onu, yaratılmış bir şey yaparım.
Eğer ben, «Hayır; Tevhid, onaylamış olduğu
Amaçlanan'dan gelir» dersem, o zaman birleştirici ile,
onun Tekliği onaylaması arasında nasıl bir ilişki olur?
Eğer «O zaman Tevhid, Amaçlanan'ı özneye bağlamaktadır
» dersem, bunu, mantığa uyan bir tanımlamaya
dönüştürmüş olurum.
5 0
(ÇİZİMLER: Tevhid, Tanrı'dan ayrıdır. Elif,
içindeki dallarla birlikte vahdaniyet simgesidir.
Elif Öz'dür; dal'lar ise onun Rıfat'larıdır.
Birlik: Öz olan başlangıçtaki elif, yaratılmış
biçimler olan öbür eliflerle birlikte, esas
elifden kaynaklanır.)
5 1
IX.
TEVHİDDE KENDİNE DÖNÜK
BİLİNÇLER ÜZERİNE
TA-SİN
Tevhidde, kendine dönük bilinçlerin Ta-Sin'i şöyledir:
(Elif: Teklik, Tevhid. Hamse: Kendine dönük bilinçler,
bir kısmı bir yanda, başka kısmı öbür yanda.
Ayn, başlangıçta ve sonda: Öz.)
Kendine dönük bilinçler, O’ndan çıkar ve O'na dönerler,
O'nda işlerler, ama mantık açısından gerekli değildirler.
5 2
Tevhidin gerçek öznesi, öznelerin çokluğunu aşar
geçer; çünkü O, özneye eklenmez, amaçlanana eklenmez
ve bu tümcenin adıllarına eklenmez. Adıl işlevindeki
sonek, Konu'sunun değildir; iyelik gösteren «ha»,
O'nun «Ah»'ıdır ve bizi birliğin savunucusu kılmayan
öbür «ha»'dan farklıdır.
Bu «ha» için «vah» dersem; öbürleri bana, «Yazık
» der.
Bunlar sıfatlar ve özelliklerdir; kesin, dolaylı bir
ilişki bunu deler ve böylece görebiliriz Tanrı'yı, varlığın
koşullarına bağlı olarak.
Tüm insanlar «parçaları iyi birleştirilmiş bir yapı
gibi»'dir. Bu bir belirlemedir ve Tanrı'nın Tekliği bu
belirlemenin dışında kalmaz. Ama her belirleme, bir sınırlandırmadır
ve sınırlandırıcı sıfatlar, sınırlandırılmış
amaçlara uygulanır. Şu var ki, Tevhid amacı, sınırlandırmaya
olanak vermez.
Doğru (el-Hakk), Tanrı'nın kendisi değil de, bulunduğu
yerdir.
Tevhidi söylemek, onu gerçekleştirmez, bir terimin
sözdizimsel işlevinden dolayı; ve onun gerçek anlamı,
eklenmiş bir terimde olunca, bunlar birbirine karışmazlar.
Öyleyse o, Tanrı'da olduğunda bunlar nasıl karışabilirler?
Eğer ben, «Tevhid, O'ndan çıkar» dersem, o zaman
Tanrısal Öz'ü ikilerim ve ondan bir şey çıkarırım ki bu
5 3
çıkan, onunla birlikte vardır ve aynı zamanda hem bu
Öz'dür, hem değildir.
Eğer onun Tanrı'da gizlenmiş olduğunu ve onu
Tanrı'nın açığa vurduğunu söylersem; o nasıl gizlenmiş
olur, madem ki «nasıl» ya da «ne» ya da «bu» yok ve
O'nun içerdiği bir yer «nerede» yok?
Çünkü «bunda», Tanrı'nın bir yaratımıdır; «nerede
» (yer) de öyle.
İkincil bir özelliğe sahip olan, özsüz olamaz. Bir
bedenden ayrılmış olmayan, bedenin en az bir kısmına
sahiptir. Ruhtan ayrılmış olmayan, ruhtan tümüyle
yoksun değildir. Bundan dolayı Tevhid, özümseyicidir.
O zaman bunun ötesine, merkeze (Amaçlanan'ın
merkezine) dönelim ve onu, ikincil özelliklerden,
özümsemelerden, nitelemelerden, dağılmalardan ve
esas özelliklerden (özel sıfatlardan) yalıtalım.
İlk daire (ilerdeki çizimde), Tanrı'nın eylemlerini
içerir; ikinci daire, belirtileri içerir; bunlar, yaratılanların
daireleridir.
Merkezdeki nokta, Tevhid'i simgeler, ama Tevhidin
kendisi değildir. Yoksa nasıl daireden ayrılabilirdi?
5 4
X.
BİÇİMLERDEN KOPMA ÜZERİNE
TA-SİN
Bu, arılığını tanıklama dairesidir; yine bu, onu
gösteren çizimdir:
Bu bütün, bize tümceler ve yargılar verir; yeteneklilere
mezhepler, tarikatlar, doktrinler ve yöntemler verir.
İlk daire, söz anlamıdır (dış anlam); ikinci daire, iç
anlamdır; üçüncüsü ise, dolaylı anlamdır(işareti).
5 5
Yaratılmış ve düzenlenmiş, yanıtlanmış, üzerinden
geçilmiş, kavranmış, karşı çıkılmış, yanıltıcı, duyarsız
şeylerin bütünlüğüdür bu.
O, kişi öznelerin «biz» adılında çevrinir. Bir ok gibi,
onların içinden geçer, onları donatır, onlara ansızın
gelir, onları alt üst eder. Onları şaşkınlığa düşürür, aydınlatır;
içlerinden geçerek şaşırtır onları.
Yaratılmış özlerin ve niteliklerin bütünlüğü, böyledir.
Tanrı'nın, bu uydurmalarla bir ilgisi yoktur.
Eğer «O, O'dur» dersem, bu anlatım, Tevhid değildir.
Eğer, Tanrı'nın Tevhidinin geçerli olduğunu söylersem
bana: «Elbette!» diyeceklerdir.
Eğer «Zamana bağlı değildir» dersem, onlar «Öyleyse
Tevhidin anlamı, bir benzetme midir?» diyeceklerdir.
Ama Tanrı'yı betimlerken, kıyaslama yapılamaz.
Sizin Tevhidinizin Tanrı'yla ya da yaratıklarla ilgisi
yoktur; çünkü, zaman birimleriyle konuşmak, sınırlandırma
getirmek demektir. Böyle yapmakla, Tevhide,
bir anlam yüklediniz, rastlantı sonucuymuş gibi. Ama
rastlantısal olmak, Tanrı'nın bir sıfatı değildir. Onun
Özü, benzersizdir. Hem doğru, hem gerçek olmayan;
bunların ikisi de, Özün Özünden doğamaz.
Eğer «Tevhid, sözcüğün kendisidir» dersem; sözcük,
Öz'ün bir sıfatıdır, Öz'ün kendisi değildir.
5 6
Eğer «Tevhid, Tanrı'nın tek olmak isteğini gösterir
» dersem; Tanrısal irade, Öz'ün bir sıfatıdır; ama iradeler,
yaratılmış şeylerdir.
Eğer «Tanrı, Öz'ün, kendi kendine açıkladığı Tevhid'idir
» dersem, o zaman Öz'ü, Tevhid durumuna getiririm.
Eğer «Hayır O, Öz değildir» dersem, o zaman Tevhid'in
yaratılmış olduğunu mu söylerim?
Eğer «Ad ve adlandırılan amaç, Tek'tir» dersem, o
zaman Tevhid ne anlama gelir?
Eğer «Tanrı, Tanrı'dır» dersem, o zaman «Tanrı,
Öz'ün özüdür» ve «O, O'dur» demiş olur muyum?
İkincil durumların yadsınması ile ilgili Ta-Sin böyledir;
ve içlerinde «hayır» yazılı bu daireler, onun gösterimidir:
Birinci daire, Öncesizlik-Sonrasızlık öncesidir.
İkinci daire, kavranabilenleri içerir. Üçüncüsü, nicelikler
dairesidir. Dördüncüsü ise sezgi dairesidir.
Öz, sıfatsız değildir.
Birinci arayıcı, Bilgi Kapısı'nı açar ve görmez.
İkincisi, Arınmışlık kapısını açar ve göremez. Üçüncüsü,
Algılama kapısı’nı açar ve göremez. Dördüncüsü,
Anlam kapısı'nı açar ve görmez. Hiç kimse, Tanrı'yı,
Öz'üyle, İrade'siyle görmedi, tanımadı; hiç kimse O'nu,
konuşmasıyla, kendinde’liğiyle tanımadı.
Yücelik Tanrınındır; O'nun kutsal varlığına hiçbir
bilgenin yöntemi, hiçbir esin sahibinin sezgisi ulaşamaz.
Olumsuzlamanın ve Olumlamanın Ta-Sin'i böyledir
ve gösterimi şudur:
5 8
Birinci tanımlama, sıradan insanların düşüncesini
belirtmekte; İkincisi, seçkinlerin düşüncesini belirtmektedir;
bu ikisinin arasında, Tanrı bilgisini simgeleyen
daire yer alır. Dairenin içindeki «hayır»'lar, tüm niceliklerin
olumsuzlanmasıdır. İki tane «ha», Tevhidin
iki yanına, destek sütunları gibi dikilmiştir. Onların
ötesinde, ikincil özellikler yer almaktadır.
Sıradan halkın düşüncesi, kuşkular denizine batar;
seçkinlerin düşüncesi, kavrayışlar denizine. Ama bu iki
deniz kurur ve gösterdikleri yollar silinir; bu iki düşünce
yiter ve iki sütun devrilir; yokluk, kanıt ve bilginin
iki dünyası kaybolur.
Katıksız Tanrılık tarafında, O kalır, tüm bağımlı
şeylerin üzerinde; yüce Tanrı'dır O, ikincil özelliklere
bağımlı değildir. O'nun varlığı üstündür, gücü görkemlidir.
O, Nur’un, Görkem'in ve Yüceliğin Sahibi. Sayılamaz
Bir, Sayısal Teklik. Ne betimleme, ne sayma, ne
de başlama, etkilemez O'nu. Onun varlığı bir mucizedir;
çünkü O, varlıktan uzaktır. Kendisini yalnız O tanır;
Görkemin ve eliaçıklığın sahibi. Ruhların ve bedenlerin
yaratıcısı.
5 9
GİZEM BAHÇESİ
Tanrı onun ruhunu arındırsın, Ebu Ömer el-Hüseyin
İbn Mansur el-Hallac, şöyle dedi:
Belirli ad, belirsiz ada ilişkin anlayışın içindedir ve
belirsiz ad, belirli ada ilişkin anlayışın içindedir. Belirsizlik,
ermişin işaretidir, bilgisizlik de onun yöntemi.
Gizemin dışa vuruşu, anlayışlardan uzaktır, ama
onlara döner. Ermiş, nasıl tanır O'nu; madem ki «nasıl»
yok? Nerede tanıdı O'nu, madem ki böyle bir «yer»
yok? Nasıl ulaştı O'na; birlik kavramı yoksa? Nasıl ayrıldı
O'ndan; ayrılık yoksa? Katıksız belirlilik, sınırlı ya
da kısa ömürlü bir amaç olamaz; onun, sürdürülmeye
gereksinimi yoktur, yokedilmeye de.
Gizem, öte kavramının ötesindedir; uzamsal sınırın
ötesinde, niyetin ötesinde, bilinçliliğin ötesinde, alışılmış
yöntemlerin ötesinde ve algının ötesindedir. Çünkü
bunların tümü, varlıktan önce ortaya çıkmazlar ve bir
yer içinde var olurlar. O, varoluştan hiç uzaklaşmamıştır;
nicelikten, nedenlerden ve sonuçlardan önce vardı,
6 0
ve var. Öyleyse bu nicelikler O'nu nasıl içerebilir, ya
da sınırlar O'nu nasıl kuşatabilir?
Kimisi der ki: «Ben Tanrı'yı, O'ndan yoksunluğumla
bilirim.» O'ndan yoksun olanlar, O'nun sürekli
varlığını nasıl bilebilir?
Kimisi der ki: «Ben O'nu, kendi varlığımla bilirim.
» Dış dünyada iki tane mutlak, bir arada var olamaz.
Kimisi şöyle der: «Ben O'nu, kendisine ilişkin bilgi
yokluğumla bilirim.» Bilgi yokluğu, yalnızca bir perdedir
ve Tanrı bilgisi, bu perdenin ötesindedir. Yoksa
bir gerçekliği olmazdı.
Kimisi der ki: «Ben O'nu, adının yardımıyla bilirim.
» Ad, Adlandırılmışsan ayrılamaz; çünkü O, yaratılmış
değildir.
Kimisi şöyle der: «O'nu, Kendisi aracılığıyla bilirim.
» Bu, tanınacak iki varlık kabul etmek demektir.
Kimisi der ki «O'nu, yaptıkları aracılığıyla bilirim.
» Bu, insanın yapılanlarla yetinmesi onları yapan
Tek'i aramaması anlamına gelir.
Kimisi şöyle der: «Ben O'nu, kendisini bilme konusundaki
olanaksızlığımla bilirim.» Bu kişi, ayrılma
gücüne sahip değildir; bağlı olan, nasıl O'nu bilebilir?
Kimisi der ki: «O beni bildiğinden, ben O'nu bili6
1
rim.» Bu, biçimsel bilgiden (ilm) yararlanmak ve Tanrısal
Öz'den farklı bir bilgiye ulaşmak demektir. Öz'den
ayrı olan, Öz'ü kavrayabilir mi?
Kimisi der ki: «Ben O'nu, kendisinin kendi hakkında
verdiği bilgiyle tanıyorum.» Bu, bilinmesine izin
verilenle yetinmek, doğrudan bilgi yoluna başvurmamak
demektir.
Kimisi şöyle der: «Ben O'nu, karşıt sıfatlarıyla biliyorum.
» Oysa bilinen, ne sınırlandırılmaya uygundur,
ne de bölümlenmeye.
Kimisi: «Amaçlanan (Tanrı) bilir yalnızca, kendisini
» diyerek, ermişlerin, kendi farklılıklarına bağımlı
olduklarını; çünkü Amaçlanan'ın, Kendisini Kendinde
tanımayı hep sürdürdüğünü doğrulamaktadır.
Ey mucize! İnsan, kendi bedeninin bir kılının nasıl
karadan aka dönüştüğünü bilemezken, her şeyin Yaratıcı'sını
nasıl olur da bilebilir? Özetlemeyi ya da irdelemeyi
bilmeyen; İlk'i ve Son'u, değişmeleri, nedenleri,
gerçeklikleri, hayalleri bilmeyen insan, süreklilikte var
olan O'nun hakkında bilgi edinme olanağına sahip değildir.
Hamdolsun O'na ki onları Ad'la, sınırlamayla, belirtiyle
örttü. Onları bir sözcük altında, bir koşul, yetkinlik
altında, ve öncesiz sonrasız var olandan gelen bir
güzellik altında gizledi. Yürek bir et parçasıdır; bundan
dolayı Tanrı bilgisi, orada yer almaz, çünkü Tanrısal
bir şeydir.
6 2
Anlayış, iki mantıksal ölçüye sahiptir: Uzunluk ve
genişlik. Dinsel yaşamın iki kuralı vardır: Sözlü kurallar
ve yazılı kurallar. Yaratılmışların tümü, göklerde ve
yerdedir.
Ama Tanrısal giz, ne uzunluğa, ne genişliğe sahiptir;
ne göklerde, ne de yerde bulunur; dışsal biçimlerin
içinde değildir, ayrıca sözlü ve yazılı kurallarla ulaşılan
içsel hedeflerde de değildir.(15)
«Ben O'nu, kendi gerçekliğiyle biliyorum» diyen
bir kişi, kendi varlığını, Amaçlanan'ın varlığından üstün
kılar; çünkü bir şeyi, asıl gerçekliğiyle tanıyan kişi,
ondan daha güçlü olur.
Ey insan! Yaratılmışların içinde, zerre'den daha
küçüğü yok ve sen onu anlayamıyorsun. Zerreyi bile
tanıyamayan insan, bu zerreden daha algılanamaz olan
O'nu tanıyabilir mi?
Dışarıda bırakılan şey, ölümlüler tarafına gider;
içeride bırakılan da, öz bilgisinin tarafında kalır. Gizem,
kendi özünü gizlemiştir. Düşüncelerden, saptırıcı
amaçlardan ve unutkanlıktan kopuk ve uzak kalır.
Gizeme erişmek isteyen, onlardan korkar ve onlardan
korkan, kendini onlardan kurtarır ve uzaklaşır. Gizemin
Doğu'su Batı, Batı'sı Doğu'dur. Yeri ise, en yüksek
dünyanın yukarısında değildir; en aşağı dünyanın
daha aşağısında da değildir.
(15) Yanu dinlerin sözlü ve yazılı kuralları (Kitap'ları). Tanrı bilgisine ulaşmayı
sağlamaz.
6 3
Gizem, Var olan şeylerden uzaklaşır; hep Tanrısal
süreklilikle birliktedir. Patikaları dardır ve hiçbir yol
ona ulaşmaz. Anlamları belirgindir ama ona götüren
bir kılavuz yoktur. Duyular onu hissetmez ve insanların
tanımlamaları ona erişemez.
Ona sahip olan, yalnız kalır; onunla karışan kuralların
dışına çıkar; ondan soyunan, kör olur ve kendini
ona bağlayan, yıkıma uğrar. Onun parlaması, kesintisiz
akan su gibidir, kaynayan bir pınardır; esintisi boldur;
oku delicidir ve yere fırlatıldığında gücü kesilir. Ondan
korkan, dünya işlerinden el çeker ve dikkatsiz bir seyirci
olur. Onun çadır ipleri, ermişler ve tırmanma araçlarıdır.
Gizemin, kendinden başka benzeri yoktur. Tanrı'nın,
kendinden başka benzeri yoktur; ve O, gizeme
benzer. O, gizemi ve kendini andırır; gizemin, kendini
andırması gibi. Tanrı, yalnız kendine benzer ve gizem,
yalnız kendine benzer.
Gizemin binaları, kendisinin destekleridir; destekleri
de kendisinin binaları. Ona sahip olanlar, ona sahip
olanlardır ve onun yapıları kendisinindir, kendisindedir
ve kendisinin ürünüdür.
O, Tanrı değildir; Tanrı da o değil. Ama ondan
başka Tanrı yok; ve Tanrı'dan başka o (gizem) yok.
Tanrı'dan başka Tanrı yok.
Gizemci, «gören kişi»'dir ve gizem, «kalıcı
olan»'da kalır. Gizemci, kendi tanıma eylemiyle durur;
6 4
çünkü kendisi, kendi hakkındaki bilgisidir ve bu bilgisi
de kendisidir; gizem, onun ötesindedir ve Amaçlanan,
onun daha da ötesindedir.
Öykü anlatmak, öykücülerin işidir; gizem ise seçkinlerin
ilgi alanı; gösterişli davranışlar, kişilerin işidir;
konuşma ise, yalancıların ilgi alanı; derin düşünme,
umutsuz insanların yaptığı şeydir; ilgisizlik ise, yaban
insanlara özgüdür.
Tanrı Tanrı'dır. Evren de evren.
Hiç önemi yok!
####
6 5
Hallac-ı Mansur'un vasiyetnamesi (Arapça aslı)
HALLAC-I MANSUR’UN
VASİYETİ
Hallac-ı Mansur (r.a.), size uzleti ve yalnızlığı,
vaktin sonsuzluğunda devamlı zikretmeyi, her namazda
kur’an okumayı ve misvak kullanmayı tavsiye etti.
Hallaç der ki; Kim kalbe gelen düşünceler esnasında
Allah Teâlâ’yı manevi olarak murakabe ederse (manevi
olarak gözlemlerse) de Allah bütün organlarının
hareketi esnasında onu masum kılar.
Hallac’a vecd hakkında soruldu. Hallâc şöyle cevap
verdi: Vecd, sırlarda ortaya çıkan bir heyecandır.
Şevki meydana getirir ve vücudun organları vecd’den
dolayı ürperir. Yahut kalbe doğan manevi düşünceler
esnasında kişi vecdden dolayı hüzünlenir.
Hallac’a hicâb (perde) hakkında soruldu. Hallaç
dedi ki; Hicâb, kasteden ile kastedilen arasında bir perdedir.
6 7
Hallâc’a sevgi hakkında soruldu. Hallâc cevap
verdi: Sevgi, sevenin üzerini tamamıyla kaplayan bir
haldir. Öyle ki Allah’ın dışında arzulayacağı başka
hiçbir şey görmez. Ve devamla demiştir ki; kim
Hakk’a iman nuruyla yaklaşırsa, o, güneşe yıldızların
ışığıyla ulaşmak isteyen kimse gibidir.
Ahmed b el-Kevkeb el-Vâsıtî der ki;
Hallac’la yedi yıl arkadaşlık ettim. Onda gördüğüm
tek şey,tuz ve sirkeden başka hiç bir yiyecek tatmamasıydı.
Üzerinde tek parça bir cübbeden başka hiç
bir şey yoktu. Başında ise sadece bir takke vardı. Geceleri
hiç uyumazdı. Ancak gündüzleyin çok az bir vakitde
uyurdu. Ramazanın ilk günü niyet eder, bayram günü
iftar ederdi. Her gece kıldığı iki rekat namazda
Kur'an'ın tamamını okurdu. Ve hergün 200 rekat namaz
kılardı. Bayram günü siyah giyinirdi. Hallaç der
ki: Bu siyah elbise, davranışı kendisine yansıyan kimsenin
bir alametidir.
Hallaç (r.a.) şöyle dedi:
Ey kavmim, Allah, beni benden alınca ve beni benden
yok edince, sonradan olan varlığımın nitelikleri
darmadığın oldu. Sultan olan Allah kıdemiyle (ezeliliği
ve ebediliğiyle) ortaya çıkınca, sanki benim sonradan
ortaya çıkan varlığım, hiç var olmamış gibi oldu. Ve
ezelilik ve ebedilik daima baki kaldı. Sonra benim enaniyetim
(benliğim), onun enaniyetinde (benliğinde fani
(yok) oldu. Ve benim hüviyetim (kendiliğim) onun hüviyetine
(kendiliğine) karıştı. Ve nasutiliğim (beşeri
varlığım) onun lahutiliğinde (ilahi varlığında) darmadağınık
oldu. Sonra, bakındım ve O’ndan başka hiçbir
6 8
şey göremedim. Ve O’ndan başka hiçbir şey işitmedim.
Ve konuştuğumda O’ndan başka hiçbir şey dile getirmedim.
Ve dedim ki, “Ene Hüve (Ben O’yum)". Şayet
ben “Ene’l-Hak” (Ben Hakk’ım) deseydim, Hakk’tan
ayrılmamış olurdum. Çünkü onun sevgisi üzere ben
Hakk’ım. O ise, kendi mülkiyetinde Hakk’tır. Ben sarhoş
ve daha sonra da onun sırrı üzerine bulundumsa,
benim vecdim onun vücuduyla (varlığıyla) kesinlikle
içiçe geçmiş demektir. Ve benim sınırım O’nun varlığı
üzere olmuştur.
Hallaç’ı Mansur şu beyitleri söylemiştir:
Ey güvendiklerim, beni öldürünüz
benim ölümümde hayatım vardır
Benim hayatım ölümümde
ve ölümüm hayatımdadır
Ben, O’nun bana bahşetmesi sayesinde varolan
zatımın yokoluşu halindeyim
Benim sıfatlarımın var kalması ise
kötü amellerin çirkinliğindendir.
(Arapçadan çeviren: Selim Atay)
6 9
Tablo:Lamy
7 0
YEZİDÎ'LERİN KUTSAL KİTAPLARI
KİTAB'ÜL CİLVE
(TANRISAL AÇIKLAMA KİTABI)
İLE
MUSHAF’A REŞ
(KARA KİTAP)
7 1
Yezîdîlik, Hâricîliğin İbâziyye Mezhebinden türeyen
ve zamanla ayrı bir din sayılan koludur. Şeytana
tapmakla da suçlanan Yezidîlik, gerçekte vahdet-i vücut
(varlığın birliği) inancına sahip bütün tasavvuf tarikatları
gibi her şeyi bu arada Şeytan'ı da Tanrı sayan
bir inançtır. Melek Tâvus dedikleri Şeytan yezîdiliğe
göre, Tanrı'nın celâl (kızgınlık) niteliğinin varlaşmasıdır.
Yezîdilerin asılları Kürtçe olan Kitâb’ül-Cilve ve
Mushaf’a Reş adlı iki kutsal kitabı vardır. Kitâb'ül-Cilve'nin,
kurucu Yezîd'in, geleceğini haber verdiği yeni
peygamber Şeyh Hâdî'ye (XII. yyıl) Melek Tâvus tarafından
vahyedildiğine inanırlar. Mushaf’a Reş ise Şeyh
Hasan bin Hâdî tarafından yazılmıştır.
Bu ilginç inanışın temeli iki kitabı olan söz konusu
metinler ve Şeyh Hâdî'nin İlahisini yayımlamakla, toplumumuzda
çok az bilinen bir inanışa ışık tutmak, Anadolu'nun
kültür mozaiğinde yer alan bir rengi sergilemek
istedik.
Yaba Öykü Dergisi, S. 76
7 2
YEDİZÎ'LERİN kutsal
KİTAPLARI
VE ŞEYH HÂDÎ'NİN İLÂHİSİ(*)
Yezîdilerin iki kutsal kitabından Kitab'ül-Cilve
(Tanrısal Açıklama Kitabı), Şeyh Hâdî bin Musafir'in
yapıtı sayılmaktadır. Öbür kitap Mushaf’a Reş (Kara
Kitap), yine aynı soydan gelen Şeyh Hasan bin Hâdî
tarafından yazılmış kabul edilmektedir. Bu kitaplar,
Cambridge Üniversitesi profesörlerinden E. G. Growne'ın
kalemiyle, on dokuzuncu yüzyılın sonlarına İngilizceye
çevrilmiş bulunmaktadır. Çevirisi yapılan elyazması
metin ise bugün Paris Ulusal Kitaplığı'ndadır
(BN Syr. MS. 324). Söz konusu kitapların son zamanlarda
bulunan daha eski metinleri (Syr. MS No. 7),
Prof. R. Ebied ile Prof. M.J. Young tarafından çevrilmiş
ve incelenmiştir.
Kitab'ül-Cilve ve Mushaf a Reş'in burada sunacağımız
çevireleri, genellikle, Browne'in çevirisine uygundur;
birkaç yerde, Ebied/Young çevirisini dikkate al-
(*) Kitab'ül Cilve, Mushafa Reş ve Şeyh Hâdi’nin İlahisi'nin burada sunduğumuz
Türkçe çevirileri, John S. Guest'in «The Yezidis» (KPI, London
and New York) adlı yapıtındaki İngilizce metinlerden yapılmıştır. -Çev.
7 3
dık. Metindeki boşluklar(...), tüm elyazmalarında okunamayacak
denli bozuk olan yerleri göstermektedir.
Özel sözcükler, Browne'ın okuduğu biçimleriyle alınmışlardır.
Uzun zaman, Yezidi'lerden kalan tek kutsal metin
olarak bilinen Şeyh Hâdî'nin İlâhisi'ni, Layard'ın Nineveh
and Babylon (Ninova ile Babil) adlı yapıtındaki
çevirisiyle aldık.
Floransa Üniversitesi'nden Profesör Giuseppe Furlani,
1930 yılında bu metinler üzerine bir inceleme yayımladı.
Söz konusu inceleme, Ebied/Young'ın incelemesiyle
bağlantılı olarak okunmalıdır.
Kitab'ül-Cilve, Mushaf a Reş ve Şeyh Hâdî'nin İlahisi'nin
yeni elyazması metinleri, 1934 yılında Dr.
Henry Field tarafından bulunmuş, Bağdad Üniversitesinde
Dr. Anis Frayha'nın yaptığı İngilizce çevirileri
1946'da yayımlanmıştır.
John S. Guest
KİTÜB 'ÜL-CİLVE
( Tanrısal Açıklama Kitabı)
Melek Ta'us, bütün yaratıklardan önce var oldu.
Seçilmiş halkını uyarmak ve yanlışlardan uzak tutmak
üzere, yardımcılarını bu dünyaya gönderdi; kullarını
önce sözlü olarak uyardı, ikinci olarak bu kitapla ki yabancıların
okuması ya da bakması yasak kılındı.
(Birinci Bölüm)
Ben ki vardım; varım, sonsuza dek var olacağım;
tüm yaratılmışlara hükmüm geçer, tüm olaylar ve benim
erkim altındaki varlıklarla ilgili her şey,, benim
buyruğumla olur. Kim bana inanır da gereksindiğinde
beni çağırırsa, ben hemen onun yanındayım, benim var
olmadığım hiçbir yer düşünülemez. Beni benimsemeyen
kimselerin, kendi isteklerine uygun olmadığı için
7 5
kötülük diye nitelendirdikleri tüm olaylar, benim isteğimle
olur. Her çağın bir Yönetici Vekili vardır, onu
ben seçerim. Her kuşakla birlikte, bu Dünya'nın Başkan'ı
da değişir; Başkanlar sırayla gelirler, kendi dönemleriyle
ilgili görevlerini yerine getirirler. Yaratılıştan
kazanılan özelliklerin değerleriyle orantılı olarak,
suçları bağışlarım. Kim ki bana karşı çıkar, sıkıntılarla
acılar ondan eksik edilmeyecektir. Başka hiçbir Tanrı,
benim işlerime ve yaptıklarıma karışamaz: Ben neye
karar verirsem, o olur.
Yabancıların ellerinde bulunan kutsal kitaplar,
peygamberler ve havariler tarafından yazılmış olsalar
bile, artık geçersizdirler, isyancı bir nitelik kazanmışlardır,
bozulmuşlardır; bunlar birbirlerini yalanlamakta
ve geçersiz kılmaktadırlar. Doğru olanla yanlış olan
arasındaki ayrım, yaşanılan çağın koşullarına göre yapılacaktır.
Bana inananlara verdiğim sözleri yerine getireceğim;
belirli dönemler için yetkilerimi devrettiğim
akıllı ve sevgili Vekillerimin yargılarına göre, kullarımla
aramdaki sözleşmeye uyacağım ya da uymayacağım.
Olayların gelişimini dikkate alırım; içinde bulunulan
zamanda yararlı olan neyse, onu uygularım. Benim
eğitmenliğimi kabul edenleri yönlendirir, eğitirim;
onlar, bana uymakla, ruhun duyacağı sevinç ve zevklerin
en büyüğüne kavuşurlar.
7 6
(İkinci Bölüm)
Çok iyi bildiğim tüm yöntemlerle, ademoğullarını
ödüllendirir ve cezalandırırım. Yeryüzünde, üstünde ve
altında ne varsa, benim denetimimdedir. Öbür ırklara
yardım etmeyi üstlenmem, onlara iyilik yapmaktan
uzak da durmam, hele benim seçilmiş topluluğumdan
ve bana uysallıkla hizmet edenlerden bunu hiç esirgemem.
Sınadığım insanlara etkin bir denetim yetkisi veririm;
bu insanlar, benim irademe uygun olarak, belirli
durumlarda, bana inanıp öğütlerimi tutanlara yardım
ederler. Alan da benim, veren de; zengin eden, fakir
eden de; mutlu kılan, mutsuz kılan da; bütün bunlar,
çevre koşullarına ve zamana uygun biçimde gerçekleşir;
benim işlerime karışmak ve herhangi bir insanı denetimimden
çıkarmak hakkına ve yetkisine sahip hiçbir
güç yoktur. Bana engel olmaya çalışanların üzerine
acılarla hastalıklar yağdırırım. Kim benim buyruklarıma
uyarsa, öbür insanlar gibi ölmez. Bu düşük dünyada
hiç kimsenin, kendisi için belirlediğim süreden fazla
kalmasına dayanamam; ama istersem, onu bu dünyaya
iki kez, üç kez ya da da daha fazla geri gönderirim, ruhunu
başka bir bedenin içine sokarak; bu, evrensel bir
yasadır.
7 7
(Üçüncü Bölüm)
Ben, kitap göndermeksizin yönlendiririm, dostlarıma
ve benim öğrettiklerimi benimseyenlere, doğru
yolu, gizli araçlarla gösteririm; uyulmasını istediğim
kurallar, bunaltıcı değildir, zamana ve koşullara göre
saptanmıştır. Yasalarıma karşı çıkanları öbür dünyalarda
cezalandırırım. Ademoğulları, yapılması istenen
şeyleri bilmezler, bu yüzden sık sık yanlışlığa düşerler.
Yeryüzündeki ve gökteki hayvanlar, denizdeki balıklar,
hepsi benim yönetim ve denetimim altındadırlar. Dünyanın
bağrındaki gizli hazineler ve başka şeyler, benim
bilgimin içindedir. Onların tek tek bulunup alınmasına
olanak sağlarım. Bunlara sahip olacak kimselere ve
benden zamanında dilekte bulunanlara gizli işaretlerimi,
mucizelerimi gösteririm. Bana ve izleyicilerime
karşı yabancıların göstereceği düşmanlık ve direnme,
ancak kendilerine zarar verir; çünkü bilmezler ki güç
ve zenginlik benim ellerimdedir ve bunları ben,
âdemoğullarından hak edenlere veririm. Dünyaların
yönetimi, çağların arka arkaya geçip gidişi, vekillerimin
her çağda değişmesi, sonsuza dek benim yetkimdedir.
Her kim, oraya dürüstçe yürümezse, ben, kendim
belirleyeceğim bir zamanda onu cezalandıracağım ve
başladığı yere geri göndereceğim.
7 8
(Dördüncü Bölüm)
Mevsimler dört tanedir, unsurlar da (*) dört tanedir;
bunları ben, yaratıklarımın, gereksinmelerini gidermeleri
için bağışladım. Yabancıların kutsal kitapları,
ancak benim yasalarıma uygun oldukları, karşı çıkmadıkları
ölçüde tarafımdan kabul görürler; yine de bunlar,
çoğunlukla saptırılmışlardır. Üç tanesi bana karşıdır
ve ben, üç addan nefret ederim. Benim gizlerimi
açığa vurmayanlar için, ödüllendirme konusundaki sözümü
tutacağım. Benim uğruma acı çekmeye katlananları,
kuşku duyulmasın ki, dünyalardan birinde ödüllendireceğim.
Benim yolumdan gidenler, kendilerine
düşman olanlara ve yabancılara karşı, cemaat halinde
yaşasınlar. Ey siz, benim yasalarıma uyanlar, benim tarafımdan
iletilmeyen düşünceleri kafanıza sokmayın.
Yabancıların yaptığı gibi sakın, adımı ya da bana yakıştırılan
adları ağzınıza almayın, yoksa günaha girersiniz;
çünkü bu konular, sizin kavrayışınızın üzerindedir.
7 9
(Beşinci Bölüm)
Beni simgeleyen şeylere ve resimlerime saygılarınızı
sunun; çünkü onlar size, benim yasalarıma aykırı
olan davranışlarınızı anımsatacaktır. Yardımcılarımın
buyruklarına uyun, sözlerine kulak verin ki benden aldıkları
öte dünya bilgisini size iletsinler.
*
8 0
Mushaf-a reş
(Kitüb'ül-Asvad: Kara Kitap)
Başlangıçta Tanrı, kendi yüce özünden Beyaz İnci'yi
yarattı ve bir kuş yarattı ki adı Anfar'dı. Ve İnci'yi
onun sırtına koydu, ve orada kırk bin yıl oturdu. İlk
gün, yani pazar günü, Azazil adlı meleği yarattı; işte o,
hepsinin başkanı olan Ta'us Melek (Tavuskuşu Melek)'
tir. Pazartesi günü Tanrı, Darda'il adlı meleği yarattı
ki o, Şeyh Hasan'dır. Salı günü, İsrafil'i yarattı ki,
Şeyh Şams'tır. Çarşamba günü, Cebra'il adlı meleği yarattı;
o da Abu Bekr'dir. Perşembe günü, Azra'il'i yarattı
ki, Sacadin'dir. Cuma günü, Şemma'il adlı meleği yarattı;
o da Nasir'ud-Din’dir. Cumartesi günü, Nura'il
adlı meleği yarattı, ki o [...]) Melek Ta'us (Melek Tavus)'
u onların başkanı yaptı. Ondan sonra Tanrı, yedi
göğü, yeryüzünü, ve güneşi ve ayı yarattı [...] İnsanı,
kuşları ve tüm hayvanları yarattı, ve onları pelerininin
boşluğuna yerleştirdi, ve İnci'nin üzerinden indi, melekler
de yanındaydı. Sonra yüksek sesle İnci'ye doğru
haykırdı, o da düşüp dört parçaya ayrıldı, içinden su
fışkırdı ve deniz oldu. Dünya yuvarlaktı, üzerinde çatlak
yoktu. Sonra Tanrı, bir kuş biçiminde Cebrail'i yarattı,
ve dört bucağın yönetimini ona emanet etti. Sonra
bir gemi yarattı ve onun içinde otuz bin yıl kaldı, on-
8 1
dan sonra Laleş'e geldi ve konakladı. Dünyanın içinde
haykırdı, ve yoğunlaşmayla deniz oluştu, ve dünya yeryüzüne
dönüştü ve titremeye devam ettiler. Sonra Cebrail'e,
Beyaz İnci'nin iki parçasını getirmesini buyurdu,
parçalardan birini yeryüzünün altına yerleştirdi, öbürünü
de Göğün Girişi'ne(*) kapı olarak koydu. Sonra onların
içine güneşi ve ayı yerleştirdi, onların kırpıntılarından
da yıldızları yarattı, ve onları göğe süs olarak
astı. Ayrıca yeryüzünü süslemek üzere meyve ağaçlarını,
bitkileri ve dağları yarattı. Halı’nın üzerinde Taht’ı
yarattı. Sonra, dedi ki Ulu Tanrı: "Ey Melekler,
Adem'le Havva'yı yaratacağım, onları insan yapacağım,
ve ikisinden, Adem'in belinden gelmek üzere,
Şehr ibn Cebr doğacak; ve ondan tek bir halk türeyecek
yeryüzünde; Azazil'in, yani Ta'us Melek'ın toplumu
olan Yezidi halkıdır bu. Sonra Şeyh Hâdi Musafir'i Suriye'den
göndereceğim ve o gelip Laleş'te kalacak.»
Sonra Tanrı, kutsal ülkeye indi ve Cebrail'e, dünyanın
dört bucağından toprak getirmesini buyurdu: Toprak,
hava, ateş ve su. Onlarla bir adam yaptı ve kendinden
ona bir ruh bağışladı. Sonra Cebrail'e, Adem'i Cennet'e
yerleştirmesini buyurdu, orada meyveyle bütün yeşil
bitkileri yiyebilsin diye; ancak buğday yemesi yasaktı.
Yüz yıl sonra Ta'us Melek, Tanrı'ya dedi ki: «Adem,
nerede ve nasıl üreyip çoğalacak?» Tanrı ona «Yetki
ve yönetimi sana bırakıyorum bu konuda» dedi. O zaman
Melek Tavus, gidip Adem'e sordu: «Hiç buğday
yedin mi?» O da yanıtladı: «Hayır, çünkü Tanrı bunu
bana yasakladı, 'Ondan yememelisin' dedi» Melek
Ta'us şöyle dedi ona: «Yesen, senin için çok daha iyi
olur.» Ama Adem'in, yedikten sonra karnı şişti, ve
Ta'us Melek onu Cennet'ten çıkardı, ve bıraktı, ve göğe
8 2
çıktı. O zaman Adem, karnının şişkinliği yüzünden
acıyla kıvrandı, çünkü bedeninde çıkış deliği yoktu.
Ama Tanrı bir kuş gönderdi, o da Adem'in bedeninde
bir çıkış deliği açtı, böylece Adem rahatladı. Ve Cebrail
yüz yıl ona görünmedi, ve o mutsuz oldu, ağladı. O
zaman Tanrı, Cebrail'e buyurdu ve o gelerek Adem'in
sol koltuk altından Havva'yı yarattı. Sonra Melek Tavus,
halkımıza demek istiyorum ki, çok acı çeken
Yezidîlere yardım etmek üzere yeryüzüne indi ve eski
Asurluların yanında, bizim de başımıza krallar dikti; bu
krallar Nesrukh (ki o, Nasir'ud-Din'dir) ve Kamush (o
da, Sultan Fahrü'd-Din'dir) ve Artimus (ki, Sultan Şemsü'd-
Din'dir) adını taşıyorlardı. Bundan sonra iki kral
tarafından yönetildik; birinci ve ikinci Şapur adlı bu
kralların yönetimi yüz elli yıl sürdü ve onların soyundan
gelen Amir'lerimiz bizi bugüne dek yönetmişlerdir,
ve biz dört kabileye bölündük. Bize khass (marul) haram
kılınmıştır, çünkü kadın peygamberimiz olan
Khassa'nın adını anımsatmaktadır; kuru fasulye de haramdır,
koyu mavi boya kullanmamız yasaktır; Yunus
peygambere saygısızlık etmiş olmamak için, balık yememiz
haramdır; Ceylanları da yemeyiniz, çünkü onlar
peygamberlerimizden birinin sürüsü olmuşlardır. Ayrıca,
Şeyh ve müritleri, tavuskuşuna saygısızlık etmemek
için, horoz da yemeyiniz; çünkü tavuskuşu, daha önce
sözü edilen yedi tanrıdan biridir ve biçimi horozu andırır.
Yine Şeyh ve müritleri, helvacıkabağı yemekten sakınınız.
Bundan başka, ayakta işemek, ya da oturmuş
haldeyken giyinmek, ya da Müslümanların yaptığı gibi
helada taharetlenmek, ya da onların banyolarında gusül
etmek, bize yasaklanmıştır. Ayrıca, tanrımız olan Şeytan'ın
adını ya da onu anımsatan Kitan, Şar, Şat gibi
8 3
adları ya da Mel’un, [...] na'l gibi sözcükleri ağza almak
yasaktır.
Önce [...] bizim dinimize, putataparlık dediler ve
Yahudiler, Hıristiyanlar, Müslümanlar ve İranlılar dinimizden
uzak durdular. Kral Ahab ile Amran, bizdendi;
öyle ki, bizim Pirbub diye adlandırdığımız Ahab Beelzebub'un
Tanrısından yardım dilerlerdi. Bizim Babil'de
Bakti-Nossor (Nebukadnezzar) adlı bir kralımız vardı;
İran'da Ahasuerus, İstanbul'da Agrikalus da bizdendi.
Gök ve yer var olmadan önce Tanrı, suların üzerinde
bir teknenin içindeydi. Sonra, yaratmış olduğu inciye
kızdı, onu başından attı; incinin kırılmasından dağlar,
çınlamasından kum tepeleri, dumanından da gökler
meydana geldi. Sonra Tanrı, göğe çıktı ve gökleri yoğunlaştırdı;
ve onları, altlarına destek koymadan yerleştirdi,
ve yeryüzünü her yanından çevirdi. Sonra ellerine
kalemi aldı, ve tüm yaratıklarının adlarının listesini
çıkardı. Kendi özünden ve nurundan altı Tanrı yarattı
ki bunların yaratılması, bir lambanın başka bir yanan
lambadan yakılması gibiydi. Sonra Birinci Tanrı, İkinci
Tanrı'ya dedi ki: «Ben göğü yarattım; sen oraya çık,
ve bir şeyler yarat.» Ve o, göğe çıktığı zaman, güneş
var oldu. Kendisinden sonraki Tanrı'ya, 'Çık' dedi ve
ay yaratıldı. Ve ondan sonraki Tanrı, gökleri harekete
geçirdi; ve ondan sonraki Tanrı, yıldızları yarattı ve ondan
sonra gelen Tanrı, el-Kuragh'ı, yani Sabah Yıldızı'nı
(*) yarattı; her şey böyle yaratıldı.
*
(*) Venüs, -Çev.
8 4
Şeyh hâdî'nîn İlahİsİ
Şeyh Hâdî’nin İlahisi Huzur İçinde Yatsın!
Benim bilgim, tüm varlıkları kuşatır
Benim varlığım, benden gelir.
Benim gelişimin nedeni, yine benim;
Zamanını da bilen benim.
Evrende var olan her şey, benim buyruğumdadır
Her yer, insanlar otursun oturmasın,
Ve tüm yaratılmışlar, benim buyruğumdadır.
Benim egemenliğim, başka egemenliklerden
üstündür.
Sözlerim her zaman doğrudur.
Yeryüzünün yargıcı ve yöneteniyim
Benim yüceliğime tapınır insanlar
Bana gelirler, öperler ayaklarımı.
Benim, gökleri kat kat yayan.
Başlangıçta haykıran, benim.
Şeyh'im ben, benden başka yoktur tapacak.
Benim, kendimi mucizelerle gösteren.
8 5
Bana indirildi mutluluklar kitabı,
Dağları eriten efendimden.
Tüm yaratılmış insanlar bana gelirler
Saygıyla öpmek için ayaklarımı.
Meyveler üretirim gençliğin ilk özsuyundan,
Kendi gücümle, ve bana yönelirler öğrencilerim.
Işığımın önünde sabahın karanlığı dağılır.
Yol gösteririm, isteyenlere.
Benim, Adem'in Cennet'te yaşamasına neden olan,
Nemrud'un kızgın ateşte kalmasına da.
Ahmed'e adaletli davranmasında önderlik ettim
Benim yolumda ilerlettim onu.
Bana gelir tüm yaratıklar
Sevgimi, armağanlarımı kazanmak için.
En yüksek yerlere bile uğrarım ben
İyilikler benim acımamdan kaynaklanır.
Benim, tüm yüreklere korku salan
Bana uysunlar diye; ve yüceltirler gücünü ve
görkemini kötülüğümün
Karşıma çıktı o öldürücü aslan
Öfkeyle ve ben haykırdım ve taşa çevirdim onu,
Karşıma çıktı yılan
Ve ben irademle kuma çevirdim onu.
Benim, vurup titreten kayayı
Ve yanından fışkırtan suların en tatlısını.
Benim bildiren, kesin gerçeği.
Benden gelir, acı çekenleri avutan kitap.
Benim biricik yargıç,
Yargılamak benim hakkımdır.
İlkyazları yarattım su versinler diye,
Suların en tatlısını ve güzelini.
Eli açıklığımla ben neden oldum belirmesine
8 6
Ve gücümle saflaştırdım onu.
Bana dedi ki Cennetin Efendisi,
«Sensin tek yargıcı ve yöneticisi yeryüzünün.»
Bazı mucizelerimi kendim sergilerim,
Bazılarıysa, varlıkların kendilerinde
açığa vurulmuştur.
Benim, dağlara boyun eğdiren,
Benim altımda, benim irademe göre.
Ürkünç görkemimin karşısında haykırır canavarlar
Gelir tapınırlar bana, öperler ayaklarımı.
Şamlı Hâdî'yim ben, Musafir'in oğlu.
Yüce bağışlayıcı, çeşitli adlar verdi bana,
Göksel tacı, makamı, ve yeri göğü ve yeryüzünü.
Gizlerime erenlerin gözünde, benden başka Tanrı
yoktur.
Her şey benim buyruğumun altındadır.
Onun için, benim önderliğimi yadsımayın.
Ey insanlar! Bana karşı çıkacağınıza, boyun eğin,
Yargılama Günü'nde, karşıma geldiğinizde
mutlu kılınırsınız.
Her kim, bana bağlı olarak ölürse
Cennet'e göndereceğim onu,
Ama kim ki, beni tanımadan ölür
Acı içinde kıvrandıracağım onu.
Diyorum ki, yücelikte yoktur dengim.
Yaratırım ve istediğimi zengin yaparım,
Övgüler bana, her şey benim irademle olur.
Işığı ben bağışlarım evrene.
Ben o hükümdarım ki, büyüklüğüm kendimden
gelir
Yaratılmış tüm zenginlikler benim buyruğumdadır.
İzlemeniz gereken bazı yolları gösterdim size,
8 7
ey insanlar,
Bana yakın olmak isteyenler, dünyayı unutmalıdır.
Sözlerim her zaman doğrudur.
Yükseklerdeki bahçe, beni hoşnut edenler içindir.
Ben, gerçeği aradım ve onaylayıcısı oldum onun;
Aynı gerçeği kavrayanlar, en yüksek yere
ulaşacaklar benim gibi
*
8 8
Katar metînlerî
Batı Avrupa'da 12. ve 13. yüzyıllarda ortaya çıkan Katarlar,
Hallac-ı Mansur gibi, Tanrıyla birleşmeyi, Tanrı aşkını savunuyorlardı.
Katar'ların metinlerinden yaptığımız çevirileri kitabın
sonuna eklemeyi uygun bulduk. Ayrıca, iyi ve kötü konusunda
Yezidi'ler gibi düşünen şair William Blake'in ünlü "Kaplan" şiirini,
açıklamalarla birlikte sunuyoruz.
8 9
Tablo: Paul Delvoux
9 0
Mani (İ.S. 216-274), Ortadoğu'da Zerdüşt dinini, Hıristiyanlığı,
Budacılığı, Gizemcililiği birleştirerek yeni bir din yaratmıştı.
Mani dinini Hıristiyan bir görüntüyle sürdüren Katarlar, 12.
ve 13. yüzyıllarda Batı Avrupa'da ortaya çıktılar. İyi-kötü karşıtlığı,
madde dünyasının kötü oluşu, Mani dininde olduğu gibi, Katar
inancında da temel kabullerdir. Dünya tutkularından arınıp yeniden
Tanrı'yla birleşmeyi savunan Katarlar. Hallac-ı Mansur'la aynı
yolun yokuşudurlar. "Katar" sözcüğü, Yunancada "arınmış"
demektir. Mani toplumu gibi, Katar toplumu da, rahipler ve inananlardan
oluşuyordu. "Kusursuz" diye adlandırılan rahipler,
inanca uygun yaşayan, yani dünyadan el etek çekmiş kimselerdi;
inananlar ise, toplumun büyük kesimi olup bunlar dünya işleriyle
ilgilenebilirler, evlenebilirlerdi.
Zerdüşt dininden gelen iyi-kötü karşıtlığı, Katar'larda kesin
olarak vardır; Hallac-ı Mansur'da hem vardır hem yoktur; Yezidi'lerde
ise böyle bir karşıtlık kabul edilmez (Şeytan, Tanrı adına
evreni yönetir).
Burada sunduğumuz Katar metinleri, Hallac-ı Mansur düşüncesine
ne kadar yakın olduklarını açıkça göstermektedirler.
Bu metinleri Fransa'da derleyenler tarafından yazılmış önsözlerde
görüleceği gibi, Katar inancı Fransa’nın güney bölgelerinde
bugün de etkisini sürdürmektedir.
Yaşar GÜNENÇ
9 1
Ruh ekmeğİ
Katarlar, Hıristiyanlığın Kutsal Kitabı'nı ve Paulos'un
düşüncelerini Mani dinine göre yorumlamışlardı:
İyi ve kötü karşıtlığı (İran'dan gelir), Gnoistik
(inanç topluluğuna katılma ve özgür bir öğrenme çabasıyla
kurtuluşa ulaşma), insanın üçlü yapısı (zihin, ruh,
beden; zihin, hem kurtarıcı'dır hem kurtarılan, çünkü
Tanrı'yla birleşir).
Katarların önemli metinlerinden "Babamız"ın bazı
bölümlerini burada sunuyoruz. Görüleceği gibi Katarlar,
dualarında "bize günlük ekmeğimizi ver" demezler,
"maddeüstü (ruh) ekmeğimizi ver" diye dua ederlerdi.
Kafkasya'da VIII. yüzyıldan önceki Paulos'çular,
Makedonya ve Bulgaristan'da X. yüzyıldaki Bogomiller,
Katarlar'ın öncüleriydi.
Bugün bile, Cevennes'in bazı köylerinde halk,
"kusursuz" diye adlandırdığı bazı yaşlılara saygı gösterir;
bu kişiler papaz konumunda değildirler, dünyayı
aşma yollarını bilen kişiler olarak görülürler. Katarlar'ın
etkisi açıktır: Kusursuz'lar, Katar toplumunun rahipleriydi.
Marc de SMEDT
(Le Nouveau Planete, Sayı 17, 1970)
9 2
Pater noster
(Babamız)
Pazar Duası:
Bu duanın, yani "Pater Noster"in nasıl algılanacağını
öğrenmeniz gerekmektedir. Bu dua kısadır ama
içinde büyük şeyler vardır. O halde, "Babamız”ı söylemek
zorunda kalan kimseler, onu iyi işlerle onurlandırmak
zorundadırlar. "Oğul"un demek istediği, "Baba
Aşkı"dır.(i) İşte bu yüzden, mirasa bir oğul gibi hak kazanmak
isteyenler, kötü işlerden kesinlikle uzak durmalıdırlar.
"Babamız": Bu söz, bir sesleniştir. Gerçek anlamı:
Ey yalnızca kurtarılmaya değer olanların babası.
"Sen ki göklerdesin": Bunun anlamı: Sen ki ermişlerde,
göksel erdemlerdesin. Ayrıca, bu niteleme kullanılırken
belki bir amaç daha güdülmüştü: Onu şeytanlığın
babasından, kötü yüreklilerin ayartıcı babasından ayırdetmek.
(1) Hallac_ı Mansur'un öldürülme nedenlerinden olan, «Tanrı'yla
aşk ilişkisi kurulabileceği» savı, burada yinelenmektedir._Çev.
9 3
Katar şiirleri
Bir aile tarafından bana verilen bu şiirler, Provence
yöresinde bugüne dek gizli tutulmuş geleneklerden
kaynaklanmaktadır. Dillerinden, Toulouse çevresinde
yaratıldıkları bellidir.(l) 1300'lü yıllarda ortaya çıkmış
olmalıdırlar, çünkü bakire'den söz etmektedirler; Toulouse'da
Meryem'le ilgili şirler 1300'lü yıllarda yazılmıştır.
Katarlar'ın uğratıldığı kıyımdan hiç söz etmeyişleri
de, 1210-1220 arasındaki o korkunç yıllardan
çok sonra yazıldıklarının kanıtıdır. Bu şiirler, Katar'lıktan
Katolikliğe geçmiş, böylece iki inancın, güney bölgesine
özgü bileşimini gerçekleştirmiş ailelerden birinde
yetişen bir genç kızın şiirleridir bence. Bunlarda,
Katar düşmanlarının kavrayamadığı izlekler var: Yaşama
sevinci, bunun yanında ruhu yüceltmeye yönelik
ama bedeni dışlamayan bir yaşam alayişi. Bunlar, m
utlu aşk şiirleridir; Tanrı'ya duyulan aşkla, Tanrı'ya
doğru yükselme çabasının sevinciyle dolu olan, ama
yeryüzünde iki varlığın arasındaki aşkın mutluluğunu
da içeren şiirler.
Araştırmalarım sırasında, yaşı elliyi aşkın bir Katar
kadını, bana çok önemli açıklamalarda bulundu. Bu ka9
4
dın, Provence yöresinde oturuyordu ama Pirene'lerin
doruklarında yerleşmiş olanlara, beden özellikleri bakımından
hiç benzemiyordu. Söylediğine göre kendisi,
Katar inancına sahip Norman bir ailenin kızıydı; Pirene'lere
son yıllarda gelmişti. Katarlar'ın Normandiya'ya
Vikingler'le birlikte, daha Pirene'lerde hiçbir Katar
yokken geldiklerini de ekledi. Yaptığım araştırmada,
gerçekten de, Katarlar'ın Pirene'lere (1140 yılında) gelişlerinden
çok önce, 1007 yılında Orléans'da Mani dininden
olan insanların yakılmış olduklarını(2) saptamış
bulunuyorum; kadının söyledikleri doğruydu.
Bu Katar Vikingler nereden gelmişlerdi? Bizans
İmparatorluğu, VIII. y.y.da ele geçirdiği Ermenistan'daki
Mani'cilerden kurtulmak için onları kitle halinde
Bosna'ya ve Bulgaristan'a sürdü. Bu din oralardan,
Tuna yoluyla İtalya ve Provence'a yayıldı. Tuna limanlarına
İskandinav'lar da geliyordu; gemileriyle Dvina
ırmağında ilerledikten sonra, karaya çıkıp yakındaki
Dnieper ırmağına dek gemilerini karadan taşıyorlar,
bu ırmak üzerinden de Karadeniz'e iniyorlardı, yağma
yapmak ya da İstanbul'da imparatorun koruma alayına
asker yazılmak için. Bu sırada Tuna limanlarında Mani'ci
tüccar ve gemicilerle karşılaşıyorlardı. Böylece bu
din, İskandinavya'ya ulaştı; sonra Vikingler tarafından
Normandiya'ya ve İngiltere'ye getirildi. Bugüne dek
gizli kalan İngiliz Katarlar'ının varlığı buradan kaynaklanır;
en büyük temsilcileri, şair William Blake'tir.(3)
Kuzeyin etkileri, burada sunduğum şiirlerde açıkça
görülüyor:
9 5
"İşitirsem onun çayırlarda, rüzgârın altındaki
yürüyüşünü
Gideceğim bir elma ağacının altına
Bekleyeceğim.”
Çayırda ve rüzgârın altında yürüyen, ölümün ve
yeniden bedenlenmenin(4) efendisidir; elma ağacı ise,
Avalon’un, öbür dünyanın ağacı olup, dünyamıza yeniden
gelmek için bu ağacın altına gidilerek beklenir.
Elma, yaşam veren meyvedir; Kral Arthur, yaralandığında
Avalon adasına, yani elma ağacı adasına
götürüldü, gerekli süreyi burada geçirip eski gücüne
kavuşarak yeniden dönmesi için. Elma, kuşkusuz, Tanrı'nın
şu sözleriyle, uzaktan, bağlantılıdır: "İnsan, elini
uzatmasın ve yaşam ağacının meyvesini koparmasın ve
bunu yemesin ve sonsuz yaşamı elde etmesin."
Galler ülkesinin Hıristiyanlık öncesi inançları,
Norman kralların sarayına taşındı; sonra Normanlar'ın
arasına karışan Galli ozanlar tarafından Fransa'nın güney
kısmındaki katar bölgesine yayıldı.
Denis SAURAT
(La Nouvelle NOUVELLE REVUE FRANÇAISE,
1 Ekim 1953 tarihli 10. sayısı)
9 6
Kaybolacak olsaydın
Arardım gözlerimin anlamını toprakta
Ama bulamazdım onların gizinin adını.
Tanınmaz gecelerde, geçerlerken kuşlarım
Bekleyeceğim, karanlığı ışıtarak,
Yitik kaygılarımın başında.
Düzelterek kırışıklarını tanrısal cübbenin
Kattım yıldızları göklerin tasma
Sonunda yitirdim Tanrı'nın bana verdiği adı
Gözyaşlarımızı Tanrı'nın tasından içelim
Sonra ona teslim edelim kendimizi
Uyuyalım.
*
Mutluluğum, dünyanın bilinmeyen bir tarafından başlar
Öyle alışılmadık kuralları var ki çekinirim sözet
mekten;
Bu aşkın kendisine
Hayranlıktan donakalan bir çiçek
Belki avutur beni
Kapalı gözlere karşı.
*
9 7
İşitirsem onun çayırda, rüzgârın altında yürüyüşünü
Vaftiz çiçekleri toplayarak,
Karşılayacağım bu sevinci
Gideceğim bir elma ağacının altına
Bekleyeceğim.
*
Yüzüstü bırakılmış ruhların ambarında
Devşireceğiz çiçeklerimizi
*
Kaldıralım çatıları,
Öldü buğdaylarımız,
Bırakalım güneşle yağmur girsin
Göstermek için ruhlara, göklerin bakışını;
Üfleyelim tozları
Renklerimiz taptaze çıkar
Yaşamın kemirdiği
Maddeden kaynaklanan
Toz tabakasının altından;
Yok edelim bedenlerimizi
Giyinelim ak bulutları,
Mutluluk bedenlerin sınırını aşamaz
Bizimse yerimiz doruktur
Oraya ölenler çıkar.
*
Karartmayalım saçaklarımızı,
Koruyalım aydınlığımızı tanrının güzelliğinde(5)
Ve Bakire'nin sevincinde.
Koşalım
Bize değip geçen kuştüyünü öperek
9 8
Doruklarımızın havasında
Yele verelim acılarımızı.
*
Öldüklerinde bedenlerimiz
Doğar yemişleri Tanrı'nın
Elvedalarda
O zaman anlarım ne ağır olduğunu
Yüreklerin
*
Hafif yüklerdir
Maddeyle ilgili
Küçücük sevinçler,
Kolayca taşınabilir;
Ama ne zaman ki son kervan, son yıldıza doğru
Hareket eder,
Kesip atmak gerekir ipi,
Yoksa ne anlamı olur ölümün?
*
İzin verilecek mi kavuşmamıza mutluluğa,
Tanrı'nın yanında kalmamızı sağlayacak kadar
arınmış
olmanın sevinciyle
Ama öyle bir özlülükle ki
dank edecek kafalara, ülkemizde?
Belki ikinci bir evrende;
Kanatları kelebeğin
öpecek bizi,
Yüreklerimizin gücü
Işıtacak çiçekleri.
9 9
Benim yüreğim ölecek, ama sen yaşıyor olacaksın
Sevdiğim, uyuyorsun yüreğimin derinlerinde;
Aşkından doğacak
Başka bir yürek, benim için sevinçten titreyerek;
Sen bunu Tanrı'nın sularından çıkaracaksın,
Soğuktur o sular
Ölümün ortasında
Tanrım, bana göndereceksin beni sevebileni,
Alsın diye ruhumu kendi soğuk bedenine,
Gönder bana beni ölüyken sevebilecek olanı,
Böylece geri döneceğim.
*
Açalım gözlerimizi yeni ekin demetleri üzerinde
Orada uyuyalım
O zaman dolaşacağız göklerdeki dünyalarda
Tanrı'ya yaklaşarak
Çatılarımızı gümüş yabasıyla delecek Tanrı
Kaldırarak ateşin ruhunu başka dünyalardan.
Bir esrime gününde uçurumun üzerinde
Meryem'in sevinci patlayacak
Altın çığlıkları düşecek, özgürlüğe kavuşan
yüreklerimize.
*
Sevinçlerin dansettiği ovada
Atların koşuşlarını dinleyelim;
Kapı orada,
Anahtarsız,
Onu bir kuş korur,
1 0 0
bazan bir tüy çeker kanadından,
Bekleşen bizlere atar.
*
Tanrım geçti ayaklarımın altından rüzgarda
Ölçerek onların katlanabildiği ağırlığı,
Sonra mürrüsafiden dudaklarıma
biraz tuzlu su döktü,
Artık karşılayabileceğim büyük rüzgarları
Uçurumun ağzında koşuşurken bu rüzgarlar
bırakmazlar öpüşüm düşsün,
Bir çayırın tümseğinde beni beklerken
uyuyan bilinmez'e götürüyorum bu öpüşü
Sonra korkusuzca yola koyulacağız
hışırdayan çalılara doğru,
kartalın koruduğu.
*
Öbür yolu tuttum
Unuttum eski acıları
Yağmurla yeniden girdim toprağın altına
yüklenmek için yazgımı;
ama alevlenir bazen
derinlerimde anısı bir zamanki göklerin
işittiğimde şakıyışını
mavi gözlü kekliğin.
*
Yıldızımız
doğdu bir düşün uzayında,
mutlu ve korkusuz;
Senin sevincinin gördük doğrulduğunu Tanrım
1 0 1
devrilmişken, zambak özleyen çayırlardan.
Alalım bu sevinci, alalım bu bağışı
aşkın bize verdiği;
o aşk ki besler çiçekleri
kendi bulutuyla,
bizim bedenlerimizde var eder
senin belirtini.(6)
*
Hiçbir yolu olmayan yaşamın içine bıraktım
yıldızımı,
görkemli bir ağaç beliriverdi,
bir gemi yapacağım ondan, deniz yolculuğum için,
varsın kurusun bahçemin çiçekleri
alıp başımızı doğuya gidelim
seninle;
belki göreceğiz başka bir güneş, kıpkırmızı,
aydınlatacak uyanan çocukları,
o çocuklar yaşamı keşfederler, gemileriyle yol
alırlar
ararlar Tanrı, aşkını.
1 0 2
(1) Fransa'nın bu güney bölgesinde Provence dili konuşulur. -Çev.
(2) Katar inancı, Mani diniyle özdeştir. -Çev.
(3) Bizce tam tersine, Blake Katarlar’a değil, Yezidiler'e yakındır. -
Çev.
(4) Yeniden bedenlenme: Ölenin ruhunun yeni doğan bir bedene
geçmesi. Bu inanç, hem Kelt'lerde hem Hindularda vardır. -Çev.
(5) İsa'dan sonra 3. yüzyılda yaşamış olan Plotinos, Tanrı'nın güzelliği
konusunda karmaşık düşünceler öne sürmüştür (daha geniş bilgi için;
Kuram'ın Eylül 1995 sayısındaki, Necdet Sümer'in "Bilincin Güzelliği ya
da Plotinos’un Estetiği” incelemesi önerilebilir.) Ayrıca, Katar şiirlerinde
görülen "aydınlıkla karanlığın karşıtlığı" hem eski Mısır dininden etkilenen
Plotinos'ta, hem Zerdüşt'ten etkilenen Mani'de görülmektedir. -Çev.
(6) Hallac-ı Mansur'un öldürülmesine neden olan "Tanrıyla aşk ilişkisi
kurulabileceği" düşüncesi, bu dizelerde de vardır. Yine Mansur gibi,
Tanrı'yla insanın özünün aynı olduğu savunulmaktadır. -Çev.
1 0 3
William blake
Ingiliz şair, ressam William Blake (1757-1827),
kamutanrıcılığa inanıyordu. Fransa'daki Katarlar'ın ve
İngiltere'de aynı inançtaki mistiklerin aksine Blake, iyi
ve kötünün birbirine karşıt değil, bir bütünün ayrılmaz
yanları olduğunu savunuyordu. Ona göre Şeytan, evrenin
şiddet, güç, enerji gibi öğelerinin temsilcisiydi; bu
yüzden de mutlak bir düşman sayılmamalıydı. Yine
ona göre "Melek" kavramı, eylemsizliği, hatta ikiyüzlülüğü
çağrıştırıyordu. Bu görüşlerine bağlı olarak şair,
Katarlar'ın tersine, madde dünyasını, ruh dünyası uğruna
terk etmeye karşıydı.
Yezidi'lere çok yakın olan Blake, burada sunduğumuz
"Kaplan" (Tyger) şiirinde, suçsuzluk simgesi kuzun)
ile şiddet ve güç simgesi kaplanın aynı Tanrı tarafından
yaratıldığını ve bu iki yaratıkta Tanrı'nın karşıt
yanlarının göründüğünü dile getirmiştir.(2)
(Çev.)
(1) Şiirde büyük harfle başlayan bu sözcük, Tanrı’nın Kuzusu denilen
İsa'yı da kastetmektedir. -Çev.
(2) William Blake hakkında, yararlandığımız kaynak: Türk ve Dünya
Ünlüleri Ansiklopedisi, 2. Cilt; Anadolu Yayıncılık. -Çev.
1 0 4
Kaplan
Kaplan! Kaplan! Parlak alev
Gecenin ormanlarında;
Hangi ölümsüz el ya da göz
Kurdu sendeki ürkünç dengeyi?
Uzak derinliklerde mi yoksa göklerde mi
Tutuştu gözlerinin ateşi?
Hangi kanatlarla yükselebildi?
Bu ateşi hangi el tutmaya cesaret etti?
Hangi kol bu, hangi sanat,
Böyle büken, yüreğinin kaslarını?
Çarpmaya başladığında yüreğin,
Ne korkunç bir eldir, o, ne korkunç ayaklar?
Nasıl bir çekiç? Nasıl bir zincir?
Hangi ocakta biçimlendirildi beynin?
Hangi örste? Nasıl bir korkunç kavrayış
Tutabildi onun öldürücü dehşetini?
1 0 5
Yıldızlar, fırlatırken aşağıya mızraklarını
Sularken cenneti gözyaşlarıyla,
O gülümser mi yaptığına bakarak?
Kuzu'yu yaratan mıdır seni de yaratan?
Kaplan! Kaplan! Parlak alev
Gecenin ormanlarında;
Hangi ölümsüz el ya da göz
Kurmaya cesaret etti senin ürkünç dengeni?
*
1 0 6